Zo heet als het bij jullie is (geweest) zo koud is het hier! We zijn wel wat gewend met kou in de regenperiode maar dit jaar is het wel een beetje erg. We zien regelmatig een temperatuur van 7, 8 graden in de vroege ochtend en als de zon er niet bij komt dan halen we de 15 graden overdag niet. Dus gelukkig kunnen wij nu ook Nederlands/ Tanzaniaans mopperen op het weer en weten we hier nu ook alles over de gevoelstemperatuur 😉
De kou en de regen heeft behalve voor ‘het koud hebben’ ook voor andere ongemakken gezorgd. Zo zijn we praktisch onbereikbaar geweest omdat de weg echt kapot was. Het water kwam behalve van boven ook van onder de grond naar boven, resulterend in een soort glibber rivier waarin de rotsen omhoog waren gekomen. Na klagen en lang aandringen bij de locale overheid is er nu dan eindelijk begonnen aan het repareren van de weg met dit keer jawel een echt goede constructie omdat er langs beide kanten van de weg gecemente geulen zijn gemaakt waardoor het water ook weg kan. De weg dichter bij huis is een ander verhaal want dat valt niet onder de verantwoordelijkheid van de locale overheid. Nu de regen wel minder is geworden zien we daar gaten in de weg van minstens 50 cm diep. Zelfs voor de good old Pajero geen doen en dus moeten we dat stuk weg overslaan door dwars over het voetbalveld te rijden! Niet zo handig als er gespeeld wordt haha. We proberen nu samen met Som Som Secondary school of we zelf 2 vrachtwagens met maram (soort kleine steentjes) kunnen bekostigen.
Een ander gevolg van de weersomstandigheden is uiteraard regelmatig geen stroom. Tanesco kondigt dat tegenwoordig aan via whats app berichten. Dan zijn we in ieder geval gewaarschuwd maar ja het komt dan nog regelmatig voor dat de stroom dan ook buiten de genoemde aankondigingen uitvalt of andersom dat de stroom het juist wel doet terwijl het bericht zegt van niet. Volgt U het nog? Nog altijd is ook de nieuwe transformer hier vlakbij niet aangesloten. Die is mei vorig jaar opgeleverd en zou veel stroom problemen op moeten lossen. Na meerdere brieven aan Tanesco en inschakelen van de Regional Commissioner is de General Manager van Tanesco zelfs persoonlijk op school langs geweest met overhandiging van een brief en de belofte dat de aansluiting in de dan komende 2 weken zou plaatsvinden. In die 2 weken bleek dat de nieuwe transformer defect was en dat is allemaal alweer 3 maanden geleden. We blijven het proberen en jee wat zijn wij dan blij met solar in de jongens- en meisjes slaapzalen en de koeienstal. We kijken soms verlekkerd naar het grote dak van de school, dat zou nog eens wat zijn om dat helemaal vol te hebben liggen met solar!
In de vorige nieuwsbrief hebben we verteld over de 3 visvijvers die we eigenhandig gegraven hebben. Wat een klus! Nu vertellen we graag deel 2. Want helemaal af was het nog niet en in 1 visvijver hadden we lekkage waarschijnlijk veroorzaakt door de talrijke mollen/ fuko hier en dus hup al het water er weer uitgepompt en opnieuw plakken. Dat was nog niet gemakkelijk want in heel Moshi was geen lijm meer te krijgen! In de juni vakantie hebben we met een klein groepje overgebleven staff bijna dagelijks gewerkt aan de visvijvers want ook moesten we iets bedenken om reigers en andere vogels weg te houden. En wederom is er een simpele en doeltreffende oplossing gevonden. We hebben met plastic lijnen een raamwerk gespannen en dat ziet er ook nog eens mooi uit. Eindelijk, eindelijk was nu alles klaar om de vissen te halen. Met dank aan een gulle gever en goede vriend in Nederland!
♥4500 catfish, kambale oftewel meerval ♥
Het absolute hoogetepunt en wederom een avontuur dat halen van die 4500 visjes. Want ja dat moet dan met de Pajero, onze Red Devil die inmiddels meer dan 30 jaar oud is en absoluut op is en het toch weer doet! In de week ervoor eerst 300 kg visvoer gehaald en op zaterdagmorgen zouden we dan de vissen kunnen ophalen. Zaterdagmorgen werd zaterdagmiddag en ja 4500 vissen gaan natuurlijk niet in 1 rit. Ik blijf me echt verbazen want bij aankomst bleek dat de vissen met de hand geteld moeten worden. Haha en dus waren wij even bezig, bij ieder tiental gaat er een witte plastic dop in de ton zodat de tel niet kwijtgeraakt kan worden, heel creatief! We zijn ‘s middags om 4 uur gaan rijden en kwamen met de laatste lading terug op school om 12 uur ‘s nachts. En dat was eigenlijk gekkenwerk, 4 man in de auto, ik achter het stuur en dan in het donker over die beroerde weg! Behalve heel veel vissen hadden we denk ik ook engeltjes mee. Maar eind goed al goed, de vissen zwemmen en hebben het goed naar de zin. En we weten nu ook wie de sterkste is, Frank Kakolela onze automechanics teacher neemt gewoon zo’n ton met 800 vissen erin op zijn schouder!
De volgende stap in ons visverhaal is dat we zelf onze eigen vissen willen gaan kweken. Daniel en ik zijn in de vakantie naar Arusha geweest waar een van onze boardmembers een kweekvijver/ hatchery heeft. We hebben de constructie gezien daar in een container en die gaan wij nabouwen met een klein groepje allround studenten. Dat gaan we doen in het gebouwtje wat oorspronkelijk bedoeld was als toilet/ douche gebouw voor toerisme, dan hebben we daar nu eindelijk ook een goede bestemming voor. Over zo’n 6/ 7 maanden gaan onze vissen in de verkoop en tegen die tijd hopen wij onze eigen kleine visjes te kunnen kweken, dan hoeven we niet meer met de Pajero op pad! En uiteraard willen we dan ook leverancier worden. Daniel gaat op cursus om alles te leren over het kweken van vis.
De vissen uit onze mobiele test visvijver zijn inmiddels bijna allemaal verkocht en zo gebeurde het dat ik voor het eerst sinds januari 2015 een superverse vis op mijn bord had liggen en lekker dat ie was! Er zijn veel mensen uit de buurt komen kijken naar ons vissenproject en ook daar is de ver- en bewondering groot dat we dit voor elkaar hebben gekregen en tot slot in dit visverhaal zijn we aan het denken over het opzetten van een vis cursus voor mensen in de buurt zodat zij dat ook kunnen leren op kleinere schaal. We verpesten daarmee onze markt niet want hier in Kibosho willen mensen niet betalen voor vis, zij eten vlees!
Een groot voordeel van het regenseizoen is natuurlijk dat alles de grond uitschiet. Onze mais is alweer meer dan man/ vrouw hoog en in de afgelopen vakantie is dat zelfde groepje ook druk geweest met het voorbereiden van hele stukken grond om in te zaaien met aubergine, groene paprika, wortelen, een soort andijvie wat hier Chinese heet, aardappelen en kool. Nu de studenten weer terug zijn, zijn we begonnen om de opgekomen gewassen te verplanten. De gewassen zijn gedeeltelijk bedoeld voor eigen consumptie en ook voor de verkoop. Het ziet er mooi uit. We hadden/ hebben nog steeds een groot deel niet gebruikt omdat dat voor Hydroponics bestemd is. Helaas worden we keer op keer teleurgesteld in uitstel van de eerste betaling en dus gaan we nu toch maar dat stuk ook gebruiken. We denken overigens nog steeds dat dat geld wel komt maar ja wanneer? We wachten er al op sinds vorig jaar oktober, na dat ook de beslissing over wel of niet to be granted in 2016 werd uitgesteld. Het is natuurlijk wel beschamend dat zo’n grote organisatie als de UNDP gewoon verzaakt. Ook hier is inmiddels de Regional Commissioner ingeschakeld en die heeft middels een hele lieve mail toch ook gezegd dat de UNDP alles in het werk moet stellen om de procedure af te ronden. Met andere woorden en op z’n Nederlands; opschieten een beetje!
Omdat we op allerlei manieren ‘moeten’ proberen geld te genereren is in Tailoring Department een businessplan gemaakt. Ze maken hele mooie deurmatjes voor de verkoop in Nederland en Engeland en zij staan op de markt met kleding geproduceerd in de klas. Afgelopen week zijn we gestart met het maken van onze eigen vaseline voor de verkoop. Heel mooi om te zien hoe dat gaat. De kleurstof komt van wortels koken waarna de wortels uitgewrongen worden, bij die olie gaat dan parafine, grijze en witte olie en een natuurlijke geurstof. En dan hup in de potjes met schroefdeksel. We ontwerpen nu een KVTC logo te gebruiken voor alles wat er geproduceerd wordt in KVTC.
De afbouw van de workshops voor de one year technical training course is door gebrek aan geld stil komen te liggen. Er is daarom besloten voorlopig alleen de workshop voor automechanics af te bouwen want die kunnen we ook gebruiken als garage en garages zijn hier niet in Umbwe. Oplevering a.s. maandag! En zo doen we op alle mogelijke manieren ons best om kleinere en grotere projecten te ontwikkelen.
We hebben natuurlijk nog steeds plannen om veel groter te worden en echt sustainable te worden. We hadden het er al eerder over. Als Hydroponics samen met de visserij een succesvolle business kan worden dan hebben we een kans. Een borehole voor de watervoorziening is bijvoorbeeld zo’n investering die we echt moeten gaan doen. En de wonderen zijn de wereld nooit uit want via een contact van Bert is er een geweldige investeerder gevonden die ons weer een stap verder helpt; Arcona Capital. Wij zijn http://www.arconacapital.com/nl/home-1 meer dan dankbaar voor een hele grote donatie die deze kant op komt as we speak 🙂 En we nodigen ze van harte uit om hier te komen kijken, dank, dank, dank!
Wij bereiden ons voor op de laatste paar maanden waar weer veel van onze studenten examen gaan doen en gaan afstuderen. De tweede jaars zijn net terug van stage en de derde jaars volgen in september. En wij kijken uit naar de Nederlandse groepen in september, oktober. Het zal een beetje improviseren worden met slaapplaatsen deels in het Pavilion, deels in de dormitory die nu in gebruik is als teachershouse en misschien wel deels in tenten. Maar gelukkig zijn we hier in één ding heel goed: improviseren! In ieder geval zijn jullie zeer & van harte welkom Step One, Alfa College en KET Nederland.
Veel groeten & liefs van ons allemaal uit Umbwe en geniet hieronder van de visuele nieuwsbrief 🙂
Laten we eens beginnen met het mooie vis vijver verhaal. Het is maar goed dat je soms van te voren niet weet waar je je in begeeft. Want oeps wat hadden we ons hier op verkeken. En toch is dat precies ook het mooie hier in Afrika. Je begint gewoon, kijkt wat je tegen komt en vanaf daar weer verder. Daarom zijn zoveel gebouwen hier niet af. Evengoed hebben wij besloten om deze 3 visvijvers WEL af te bouwen. Het kostte toch iedere keer weer meer geld, het kostte toch iedere keer weer meer moeite, er waren iedere keer weer tegenslagen en toch hebben we het voor elkaar gekregen. Tjonge wat zijn wij trots!
Op man en vrouwkracht, met de hand! Geen machine aan te pas gekomen. Drie vijvers, 10 x 6 en meer dan 2 meter diep! Graven, sjouwen met grond, gras planten tegen erosie, geulen graven voor in- en uitlaten, enorme rotsblokken eruit werken of nog dieper ingraven (allerbeste omdenk idee!), elke dag een andere uitdaging tot we bijna niet meer konden! En ja er was gemor maar gaandeweg ziet iedereen wat we aan het doen zijn. En soda, muziek, een avondje dansen helpt ook! De motivatie weer opkrikken en dan was er ineens een zelfgemaakte song op het ritme van het aanstampen van de vloer van de vis vijvers, onze studenten staan te zingen!
Na sluiting voor Easterbreak maken we de klus af met staffmembers op de compound en degenen die in de buurt wonen. Ook aan hen hulde!
En zelfs tussen de bedrijven door, namelijk examens en gewoon naar school, is er ook nog mais geplant! Dat was zo’n 4 weken geleden en alweer staat onze mais er prachtig bij. Strak georganiseerd door de department teachers en geplant door onze students. We denken dat we de competitie voor het derde jaar op rij winnen van de omliggende scholen!
En er gebeurde nog meer, bv in Tailoroing Class waar ze mooie dingen maken, een vloermatje en een kussensloop, let wel mensen, in dat blauwe dingetje zit 3 weken werk! En is al verkocht. De matjes kosten iets minder, bestellingen mogen komen!
Het is heel, heel lang geleden….. en dat komt omdat de laatste periode van 2017 moeizaam verlopen is. Niet zozeer omdat het met de school slecht ging (25 studenten afgestudeerd!) maar meer omdat er met name aan Tanzaniaanse zijde ernstige problemen waren ontstaan in het besturen van de school en het ronduit tegenwerken om die problemen op te lossen. Zoals jullie wellicht weten werd er al een tijd gewerkt zonder een goed functionerend schoolbestuur. En eigenlijk mag dat helemaal niet. Tel daarbij op de vele niet nagekomen (financiele) beloften aan Tanzaniaanse zijde, de voortdurende electriciteits problemen en honderdduizend andere grotere en kleine issues en tegenslagen, dan wordt het wel heel moeilijk om de moed erin te houden. En dat is ook precies wat er met mij gebeurde, de moed viel weg. Ik wil er maar eerlijk over zijn dat ik na een uitgestelde december vakantie (vanwege terugroepen van 30 studenten voor VETA examens) er meer dan doorheen zat. Ik ben 2018 dan ook niet goed gestart, het idee ermee te willen stoppen had inmiddels post gevat in mijn hoofd en met de start van het nieuwe schooljaar werd hoe langer hoe meer duidelijk dat ik eigenlijk geen kant meer op kon. Het nadenken over de consequenties van ‘ermee stoppen’ werd me uiteindelijk teveel. Soms is het goed zo met de rug tegen de muur te staan. Ten einde raad heb ik eind januari in een gesprek met Michael Kilawila (Chairman Counselor en een belangrijk contact naar andere belangrijke/ invloedrijke mensen), het hele verhaal op tafel gelegd en hem gevraagd wat nu te doen. Hij heeft nog diezelfde dag een afspraak geregeld met de Regional Commissioner Anna Mghwira (de hoogste baas onder President Magufuli). Aldaar op audientie zag zij de ernst van de situatie in en beloofde onderzoek te doen. Ook spraken we af dat zij een meeting zou hebben met Bert in februari. Voor die tijd wilde zij dan een bezoek afleggen aan de school. Dat zou gebeuren op 1 februari. Dat gebeurde niet. Het bleek de bekende druppel. Op de vraag van Paul diezelfde dag ‘hoe gaat het met je?’, ben ik eigenlijk een beetje ingestort, ik heb na veel huilen verteld hoe ik er in stond en dat ik eigenlijk geen uitweg (meer) zag. We hebben nog diezelfde dag besloten om in een staff meeting aan het einde van de dag uit te leggen hoe het project er voor staat. Wat mogelijke gevolgen zijn. In feite is die dag alles ‘on hold’ gezet totdat er duidelijkheid zou komen over voortgang en hoe dan. Er is meegedeeld dat er alleen geld beschikbaar is voor maandelijkse uitgaven, voedsel, salarissen etc. Bert en sommige anderen uiteraard diezelfde dag ook op de hoogte gebracht.
Iedereen geschrokken en jullie nu natuurlijk ook….
Inmiddels schrijven we de laatste dag van februari 2018 waarop we kunnen melden dat er toch weer licht is aan de horizon. Samen met Bert is er een nieuw plan bedacht. Doorgaan op de oude manier is eigenlijk geen optie en dus is de conclusie getrokken dat we op zoek moeten naar een andere samenwerkingsvorm. We denken die te hebben gevonden als de school gedeeltelijk ‘governmental’ ofwel gedeeltelijk van de Tanzaniaanse overheid wordt. Met Bert’s komst 14 februari zijn we opnieuw op bezoek geweest bij de Regional Commissioner om dit idee te bespreken. Op de dag van de afspraak kregen we overigens te horen dat de RC zich niet goed voelde en daarom niet naar de afspraak kon komen. Maar omdat zij wel goed begreep hoe ernstig de situatie is en inzag dat Bert ook weer zo weg zou zijn, werden we tot onze grote verbazing bij haar thuis uitgenodigd. Aldaar verscheen zij in pyama op de veranda en hebben we een uur gesproken. Je maakt wat mee in dit land!
De RC staat zeer wel open voor de (nieuwe) samenwerkingsvorm en we hebben besproken dat de Tanzaniaanse overheid dan verantwoordelijkheid zou moeten nemen voor het betalen van teachers salarissen, afbouwen van de workshops en aanschaf van machines in die workshops. Nu is het natuurlijk niet zo dat dit heel snel geregeld is maar als we er uitkomen dan is KET Holland met stake holders aan KET TZ zijde bereid om de school financieel te blijven ondersteunen totdat KVTC zelfvoorzienend is. Voorwaarde is dan ook dat de huidige Principal blijft en voorzien wordt van een nieuwe workpermit na augustus 2019. De volgende stap is nu dat de RC de school komt bezoeken samen met een educational officer van VETA (de organisatie waaronder we voor vocational training zijn geregistreerd) om te zien hoe we er voor staan. Vandaar worden er verder plannen gemaakt en stappen ondernomen.
En er gebeurde nog veel meer in heel korte tijd. Nadat we in december al een eerste informele meeting hadden met onze toekomstige school board, zou deze nu in februari via de AGM (annual general meeting) geinaugureerd worden. Opnieuw dreigde dit getorpedeerd te worden door onwillige samenwerking binnen de Trust. Via een omweg heeft de installatie van het nieuwe schoolbestuur toch plaatsgevonden op maandag 19 februari 2018. Bert als Chairman van de Trust heeft de honeurs waargenomen voor de eerder genoemde Counselor Michael Kilawila.
Wat betreft de Trust zijn er ook goede stappen gezet. Twee leden hebben af moeten treden met instemming van andere betrokkenen vanwege politieke functies omdat de constitutie meldt dat ‘political involvement’ een reden tot aftreden is. Ondertussen zijn er nieuwe kandidaten gepolst om de Trust weer op te bouwen tot een maximum van 5 personen. Bert heeft met zijn laatste afspraak tenslotte in Dar es Salaam met KET TZ/ stakeholders 100% steun en financiele toezeggingen gekregen voor al deze ontwikkelingen en de nieuw op te zetten samenwerkingsvorm met de Tanzaniaanse overheid. En ook komt uit Dar es Salaam het goede nieuws dat we 99% zeker kunnen zijn van het beloofde geld voor het opzetten van het Hydroponic Project komende april. En laten we vooral niet vergeten dat KET Holland (alweer) een zeer pittig bedrag heeft achtergelaten in februari waarmee we voorlopig kunnen investeren en van kunnen leven. Heel veel dank daarvoor! Bij thuiskomst in de Siberische kou kon Bert ook nog melden dat er een nieuwe donor in Nederland is gevonden die ook met een zeer substantieel bedrag over de brug komen voor 2018 en daarna een beloofd bedrag jaarlijks. Mogen we voorstellen: http://www.arconacapital.com Over deze nieuwe vrienden in een volgende nieuwsbrief meer. Met dank aan Bert die we hier soms ook wel geweldenaar noemen. Het was de kers op de taart of in de pudding na een geweldige week met Mr Bert!
Wel is dit dan eind goed al goed? Je zou het denken maar een zeker ‘eerst zien, dan geloven’, blijft zoals jullie begrijpen ook in het achterhoofd plakken. Waar we met z’n allen heel blij mee zijn is het uitzicht op een nieuwe/ andere samenwerking die in ieder geval voor de toekomst een zekerder financieel fundament biedt. En het is ook heel fijn dat er geen negatieve energie meer gaat naar zaken die toch niet opgelost kunnen of konden worden.
Er zullen ons ongetwijfeld andere -zoals dat zo mooi heet hier- ‘challenges’ te wachten staan maar de energie kan nu tenminste gaan naar al die grotere en kleinere projecten die ook gaande zijn. Zoals bijvoorbeeld dat we een mobiele visvijver hebben met 200 vissen erin en dat we vlak voor het regenseizoen een grotere visvijver aan het graven zijn. Het Pavilion heeft weer een shop met Mmassy als eigenaar en een kookster Grace die heerlijke soep maakt en de menukaart verder uitbreidt. In de tuin bij het Pavilion hebben we grote parasols gebouwd met zitjes eronder. Het land wordt continu bebouwd met groenten waar we zelf van eten en in december hebben 3 van onze studenten geoogst en verkocht. Alle landactiviteiten en zorg en kosten voor koeien, kippen, vissen en honden worden bekostigd met opbrengsten daarvan. Ook het Pavilion draait op eigen inkomsten. Vanwege gebrek aan financieen hebben we de gestartte bouw van de 3 workshops met dank aan Alfa Groep Nederland! eind vorig jaar stil moeten leggen. Nu ligt er weer een verantwoord budget op tafel en is samen met Bert besloten ‘gecontroleerd’ uitgaven te doen. Er is besloten om in ieder geval 1 workshop af te bouwen, nl die voor Motor Vehicle Mechanics zodat we daar zo snel mogelijk kunnen starten met zo’n 25 studenten voor de eenjarige opleiding Technical Training. Dat is ook inkomen en precies wat we willen doen voor jongeren in de buurt die anders eindigen als brommer jongen of housegirl. De aannemer is deze week begonnen. De al eerder beloofde installatie van solar voor de jongens- en 2 meisjes dormitories en de koeienstal gaat er in maart van komen. Met wederom een donatie van Step One voor o.a salariskosten hebben we 2 oud studenten toegevoegd aan onze staff. Erick en Douglaus beiden in december 2017 klaar met de opleiding respectievelijk landbouw- en veeteelt en electricien, werken nu 5 dagen in de week op school. Erick heeft de zorg voor dieren en land en met Douglaus hebben we eindelijk een allround klussenman in huis. Dat is iets om trots op te zijn en precies waar we het hier voor doen! Jonge mensen een kans bieden op onderwijs en daarna een toekomst.
Waarmee ik terug kom op mijn eigen motivatie die inmiddels weer opgekrikt is en daarmee die van onze staff. En wat een geweldige staff hebben we! Het gaat uiteindelijk voor ons allemaal om wat we hier dagelijks doen: onderwijs bieden aan jongeren die veelal in de categorie ‘have-nots” vallen, jonge mensen een vak leren en ze deel uit te laten maken van de kleine en veilige gemeenschap die we zijn. Blijf ons helpen!
En we willen groeien. Als we al het gekrakeel achter ons kunnen laten dan kan dat ook. Er liggen zoveel mogelijkheden en er is al zoveel neergezet zelfs met alle moeilijkheden!
Ik wil deze hoopvolle eerste nieuwsbrief van 2018 graag afsluiten met de uitspraak van Paul Kapiki die iedere keer toch weer waar blijkt; “KVTC, The House Of Miracles”.
Veel groeten & liefs van ons allemaal vanuit een meer dan dertig graden Umbwe met onweer in de lucht!
In 2018 willen we graag weer een reis organiseren.
Door deel te nemen aan een (bouw)reis doneer je ook aan stichting KET. De kosten voor een reis zijn 2000 euro. Ongeveer de helft daarvan bestaat uit reis- en verblijfkosten en de andere helft is de bijdrage aan de school (studenten/onderhoud/bouw).
De reis is in oktober, rond de herfstvakantie. (data liggen op dit moment nog niet vast)
Misschien wisten niet veel mensen dat Paul’s vrouw Grace zwanger was. En daar wordt in Afrika ook niet veel ruchtbaarheid aan gegeven. Een kind is er ineens. Het stemt ons zeer droef dat we nu moeten melden dat het kind genaamd Saimon is geboren op vrijdagmorgen 29 september en in de avond is overleden. Vanwege de afstand heeft Paul de geboorte, het overlijden en ook de begrafenis niet mee kunnen maken. Met Nederlandse gedachten kunnen we dat niet begrijpen. Paul is zondag vertrokken voor een reis van meer dan 24 uur non stop. Hij is nu daar om met zijn beide families samen te zijn. En wij zijn in gedachten bij hen.
Er zijn vooruitgangen die je bijna niet kan geloven. En deze er een van. De afgelopen dagen was ik in Dar Es Salaam voor de ondertekening van de Grant voor het Hydroponic Fodder project. Van de 300 aanvragen zijn er 64 gehonoreerd door UNDP. En wij KVTC zijn er een van. We zijn zo trots en blij!
Het betekent niet alleen veel voor de school, het betekent ook zoveel voor de mensen rondom ons. De kleine boeren en daarmee vooral de vrouwen die veel en meestal het meeste werk doen. En het betekent zoveel voor jonge mensen. Het gaat hen een mogelijkheid bieden NIET te eindigen als een brommer jongen of house girl.
Dear Ms. Sloot,
We are pleased to invite you to Dar Es Salaam for a contracts signing event in respect of GEF Small Grants for which you are one of the
grantees. The event will take two days on 15 & 16 August 2017 as per the schedule below:
1. 15/8/2017, from 0900 to 1300 at UNDP Offices, Dar Es Salaam, Plot No. 182, Mzinga Way, Off Msasani Road, Oysterbay Area 2. 16/8/2017, from 0900 to 1300 at Utalii College, Dar Es Salaam, Sokoine Drive, adjacent to Standard Chartered Bank, opposite the Ministry of Health
Each grantee organization should send only one representative preferably the official who signed on the Vendor Profile Form. The
representatives will be expected to sign on the contracts and append the organization’s rubber stamp. Therefore, the representative should
bring along the organization’s rubber stamp.
All costs for participation including travel, accommodation and City transport should be borne by grantee organizations. In case of need
for further clarification, please contact the undersigned on the following telephone numbers: 0719-558611 OR 0754-542261. Kindly acknowledge receipt of this E-mail and confirm your participation.
We look forward to seeing you in Dar
Kind regards
Stella
[Stella S Zaarh]
Nu zijn we op zoek (geweest) naar een Manager Hydroponic en we denken dat we die al gevonden hebben. Daarover later meer. Voor nu veel groeten van ons allemaal
Het voelt goed om in een zo opwaartse spiraal te zitten! Hallo allemaal en voel & geniet met ons mee. Staff members op nieuwe posities. Weer meer studenten. De finale goedkeuring van de regionale instanties op de toekenning van de UNDP Grant voor het Hydroponic Fodder Project is nu ook binnen. Extra teachers. Een nieuw landplan. De ontwikkeling van de One year Course Technical Training. En zoveel meer. We beginnen gewoon bij het begin.
Van 17 juni tot 16 juli waren we natuurlijk gesloten en veel van onze studenten zijn in die periode ook op stage geweest. De laatsten, de 3e jaars verwachten we deze week terug. Tot zelfs in Dar es Salaam kennen ze nu onze KVTC studenten. Een aantal van onze teachers zijn druk geweest met marketing voor July intake en uiteraard het alvast promoten van de One year Course Technical Training die in januari 2018 zal starten en daar is heel enthousiast op gereageerd. We praten met local leaders, gaan naar kerken, moskeeen en scholen. Niet alleen zijn mensen zeer enthousiast, de gemeenschap is ook bereid om alvast te kijken naar het huren van kamers of een huis waar studenten gedurende schooldagen kunnen verblijven zodat ze toch als dayscholar naar KVTC kunnen komen. De One Year Technical Training richt zich op Kibosho en is alleen toegankelijk voor Day Scholars. Anders is het niet mogelijk om de lagere schoolfees te handhaven. In de vakantie is ook een bezoek gebracht door mij en Paul aan Uganda om daar YMCA scholen te bezoeken die met een soortgelijk idee groot, heel groot zijn geworden. De tip kwam van Adolf Olomi en door hem en Bert is het ook financieel mogelijk gemaakt om die scholen te bezoeken. We hebben er inspiratie opgedaan, vrienden gemaakt en zijn terug gekomen met veel bruikbare ideeen voor onze plannen en meer. In de toekomst valt er ook een tegenbezoek te verwachten. Het is goed om op deze manier contacten te leggen. Zo was er laatst ook een bezoek aan een andere Vocational School dichter bij huis waarvan het tegenbezoek morgen volgt. Elke keer komen daar ideeen uit.
Vlak voor sluiting op 16 juni heeft er een uitgebreide staff meeting plaats gevonden. Daar is uitvoerig gesproken over ieders (nieuwe) taken en verantwoordelijkheden. We zijn begonnen met het uitgeven van contracten en met terugwerkende kracht vanaf mei heeft iedereen een salarisverhoging gekregen. Er zijn 3 staff members die naast teacher nu ook een andere positie hebben gekregen. Paul Kapiki -Assistant to the Principal, Daniel Mboya – Economist en Ramadhan Bakari – Curriculum Developer. We kunnen nu al zeggen dat deze nieuwe werkwijze en verdeling van taken en verantwoordelijkheden, vruchten afwerpt en de Principal zich op deze manier met andere zaken bezig kan houden. Voor iedereen geldt dat er onder leiding en met hulp van Daniel een plan gemaakt moet worden om geld te genereren in de eigen afdeling/ course. Een ander gevolg is dat we een nieuw landplan hebben gemaakt om onze grond zo optimaal mogelijk te benutten en de produktie te maximaliseren. De oude Cecilia keuken is gesloopt om ook daar meer ruimte te maken voor de moestuin.
In deze staff meeting is ook officieel kenbaar gemaakt dat we helaas vanwege het hebben van te weinig studenten, gaan stoppen met de Course Catering & Hospitality. De drie studenten die we daar hebben zijn sowieso in augustus klaar en de ene nieuwe student die zich in januari heeft gemeld is inmiddels overgestapt naar de Course Tailoring. Met teacher Janeth zijn we in goed overleg en in overeenstemming uit elkaar gegaan. Zij maakt nog wel met de drie studenten de beoordeling van de stages en de examens af. Ook gaan we stoppen met de Course Nursery Teaching Training vanaf januari 2018. In dit geval niet vanwege gebrek aan studenten maar omdat we de course niet geregistreerd krijgen. Deze opleiding valt nl niet onder VETA en NACTE waar deze course wel geregistreerd zou moeten worden is te kostbaar. Vijf studenten in NTT hebben zojuist afgerond en 12 studenten zullen in december hun studie afronden.
Opnieuw is het studentenaantal opgelopen, we houden jullie nog even in suspense omdat de inschrijving voor July intake nog niet gesloten is….
Ook bij ons komen mensen stage lopen en wat zijn we daar blij mee! Via Morogoro Vocational Teachers’ Training College hebben we maar liefst 5 Teachers op stage. Zij zullen tot half september blijven en we gaan kijken naar mogelijkheden om de stage te verlengen tot eind november. Want juist in deze periode waarin er zoveel gebeurt en nog moet gebeuren tot einde jaar, kunnen we alle hulp meer dan goed gebruiken.
De ontwikkeling van de One Year Course waar Ramadhan al heel druk mee is. Het organiseren van de Graduation die gepland staat op vrijdag 10 november. Het bezoek van Alfa Groep in oktober. Step One komt daarvoor met een ienie mienie groepje nl Kees en Ingrid. De bouw van de drie workshops. En dat allemaal natuurlijk naast het gewone schoolwerk, de lessen, de examens en de VETA examens en nog veel meer. De spirit zit er bij ons in ieder geval goed in. De sfeer is goed en er wordt hard gewerkt en tegenwoordig zien we ook veel meer het echte samenwerken tussen, staff, students en de community om ons heen.
We sluiten af met onze grote trots; de mais! Echt waar de mooiste mais in de buurt en we verwachten een grote oogst waar we heel lang mee vooruit kunnen. Nu nog een mais storage tank want nu het zoveel is moet het echt in een tank anders gaat het rotten. Het zou echt heel fijn zijn als we daar een actie voor op touw konden zetten. We hebben het over 1.360,000 Tanzaniaanse shilling wat neerkomt op minder dan 600 euro, en een beetje meer voor het transport van dat gevaarte naar de school.
XE Currency Converter: TZS to EURO
1,360,000 TZS = 511.9533 EURO Tanzanian Shilling1 TZS = 0.000376436 EURO Euro1 EURO = 2,656.49 TZS
Overmaken kan heel graag naar: NL37RABO 0140241019 tnv KET te Midwolde
Veel groeten van ons allemaal uit het mooie Umbwe!
Al langere tijd zijn we aan het dimdammen over hoe we onze doelgroep beter kunnen bereiken. KVTC is gebouwd voor kinderen/ jongeren die geen kans hebben. Ze zijn wees, komen uit een gebroken gezin of problematische thuis situatie. Armoede, mishandeling, alcohol misbruik en meestal een combinatie van al dat ongeluk zorgt ervoor dat zij en hun families verder gaan in dezelfde destructieve cirkel. Jong volwassenen die geen enkel uitzicht hebben op educatie en daardoor de kans lopen op dezelfde manier vast te draaien als hun ouders en generaties daarvoor. Meisjes die uitgehuwelijkt worden en of al jong moeten zorgen voor de rest van de familie. Jongens die de man van de familie moeten worden en moeten zorgen voor inkomen. Uitzichtloos. En dan hebben we het nog niet eens over jongeren met een beperkte handicap en jongeren met albinisme.
We kunnen niet iedereen bedienen maar we kunnen wel veel meer onze doelgroep bereiken en die druppel op de gloeiende plaat zijn.
Welnu daar is het volgende op gevonden. We gaan een nieuwe one year course ontwikkelen met een KVTC Certificate voor studenten die slechts de basisschool hebben afgerond tot maximaal een eerste level LBO/MBO. Zij gaan minder school fees betalen en we richten ons alleen op Day Scholars. Ze gaan in een jaar tijd opgeleid worden tot practical fundis met een klein beetje aanvullende lessen in leren lezen en schrijven in Kiswhali, rekenen, meten, veiligheid. We gaan daar 3 workshops voor bouwen voor minder dan 15 miloen TZ shilling (waarvoor funding gezocht!) en we gaan daar geen teachers maar Master Fundis voor aantrekken. Naast dat ze puur praktijkgericht opgeleid gaan worden, gaan ze productie draaien na een maand of 3/4. Dat betekent inkomsten voor de school. We gaan 3 workshops bouwen links en rechts van het toiletgebouw ooit bedacht voor tourism en we gaan zeker niet de eerste verdieping afbouwen nu die begroot is op 60 miljoen voor alleen het dormitory deel voor de jongens! Het bestaande toilet gebouw gaan we ombouwen en integreren als kantoor/ store voor de workshops.
Ik kan nu wel heel veel meer vertellen, liever stuur ik jullie de tekst (hieronder), een eerste concept van het plan. Die is wel in het Engels en overigens met groot enthousisme ontvangen in Tanzania. De uitwerking ervan vraagt meer tijd.
Soms is er het idee dat alle goede dingen tegelijk komen. En dat was zo in de afgelopen week dat Bert hier was. Laat ik hem ook eens noemen want wat hij voor elkaar krijgt bij hotshots, is ongelooflijk! Er volgt nog veel meer goed nieuws.
Maarrrr by far the best news is: WE WERE GRANTED FOR THE HYDROPONIC FOOD PROJECT !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het is echt waar; 50.000 USD for starting up the project. Wij zijn zo blij! We hebben een echte toekomst als school en nu ook als bedrijf. On- on- ongelooflijk ! Aan de slag wederom!
Veel liefs van een happy team en van ons allemaal uit een mooi en minder regenachtig Umbwe
Anne
FUTURE MAP FOR KVTC
KVTC’s aim is fighting, eradicating poverty by creating chances through education for the most vulnerable people, e.g. orphans, minor disabled, special groups like albino’s and other special need groups. The area of attention is Kibosho and surroundings. Motivation to focus on Kibosho area and surroundings lies in KVTC’s other aim; to keep the community alive by creating and setting up small businesses and workshops for young people. To reach these goals KVTC uses Vocational Training Education whereby young people learn a skill, a trade.
With this map for the future we want to explain where we are standing now and where we should steer for the future.
Since January 2015 KVTC was focusing on having all our courses under VETA. In 2017 we have come to the conclusion that having the VETA courses (2-3 years) is not (completely) serving our target group/ population. Many students especially from Kibosho area reached education level Standard 7 maybe Form 2. For these students it is too difficult to get their certificate under VETA curriculum because of that level. Mathematics and especially English level is too weak to perform well in VETA standards and exams. Even reading writing in Kiswahili is sometimes difficult.
For the near future (start January 2018) we want to develop a unique KVTC one year course/ training where students are trained mainly practically, added by supporting subjects needed for their future jobs. E.g. reading, writing, calculating, measuring, workshop management etc. For this one year course we want to focus on Day Scholars and the school fees should be lower. Not only will these students be trained practically in our workshops, also they will manufacture products through their courses for selling purposes for KVTC. After completing the one year course, students get a KVTC certificate and they will get guidance to set up their own business. The idea is also to set up KVTC workshops in surrounding villages.
For the already running courses under VETA we want to make Electrical Installation, Masonry and Bricklaying and Motor Vehicle suitable for the one year course. For January 2018 the plan is to add; Carpentry & Joinery and Welding.
Following this idea KVTC needs to build 3 workshops located near the entrance: Motor Vehicle, Welding and Carpentry & Joinery. These should be simple workshop buildings not costing more than 15 million in total. All other investments necessary especially basic machinery should have the purpose to train students and generate money for the school.
Other benefits coming with this plan:
1 funding will become easier for all parties (Tanzania, Holland and local) because of functionality, serving our target group and being in compliance with KVTC’s aims
2 it will help Kibosho people to see that KVTC is there to serve them and bring prosperity to the community
3 input and effort to realize this plan is short term
4 reasonable and realistic chance to become sustainable as a school
MAP FOR EXPENDITURES
KVTC is growing in numbers of students. Late 2016 the plan was to finish the first floor meaning the part for the boy’s dormitory (half of the 1st floor). Recently we have learned that the quotation for that part will go up to 60 million.
Since there is no funding coming in from Tanzanian side and also efforts to involve the government did not have results yet and we cannot expect that kind of money coming in from Holland for finishing solely the dormitory part, we started to rethink.
Spending 60 million only to finish the dormitory part while we have a maximum capacity for 40 boarding students boys where they are right now (Alfa house or Principal house by origin), leads us to the conclusion that KVTC has the capacity to house 40 students boys boarding. We will call in a stop for boarding boys before nr 41 is reporting. Concerning the first floor it would be better for the near future (2018) to start finishing classrooms there one by one.
In light of the future map for KVTC, we came to different views to where to use funds. First of all we need to fix our basic facilities electricity and water supply and start constructing 3 simple workshops in and before the end of 2017.
Electricity or solar is needed on the entire compound. Lacking is electricity/ solar for dormitories boys (1) and girls (2) and the cow house (security). Lacking is electricity near the entrance where we plan the 3 workshops. From there electricity should be extended to the chicken house to be able to construct an incubator. Tanesco is constructing a new transformer now on Som Som side where this power should come from.
Water -other than drinking water coming from the water company-, is needed through a borehole, storage tanks up the roof and in grounded including water pipes/ lines/ dripping system for distribution. For irrigation purposes, washing, cleaning and storage for the dry season.
Financing 3 workshops for Motor Vehicle, Welding and Carpentry & Joinery: not more than 15 million.
Other important and necessary expenditures in 2017 are:
Paying debts to 3 teachers: 15 million.
Paying higher salaries and benefits from of May 2017: included but short in the estimated budget for 2017.
Start up KVTC’s driving School: 5 million investment for a second hand car, also to be used as replacement for the Pajero.
Purchase of basic machinery for welding, carpentry, masonry, motor vehicle.
Anne Sloot
KVTC Principal/ Coordinator
25th of May 2017
Note 1: this paper is meant as a first outline and guideline for KVTC’s near future
Note 2: of course more financial data and policy structures will follow in the coming months
Nieuwsbrief April 2017 en een klein beetje van mei 2017
Het zat er aan te komen…. na eerdere zorgen over de droogte, zijn er nu zorgen over al het water van boven en de daarmee gepaard gaande dagelijkse problemen. Wij zijn harstikke trots op onze studenten die 6 hectare land hebben geprepareerd en ingezaaid. Langzaam maar zeker beginnen we hier en daar productie te draaien met onze eigen studenten fundis. We kijken na het tweede interne examen uit naar de uitslagen en eindelijk zijn sommige VETA results binnen van vorig jaar November, allemaal geslaagd! De toko wordt steeds groter en dat vereist ook zelf gekozen discipline onder de studenten en een zelf gekozen studenten board met een echte president.
Wij hebben 14 dagen zo goed als aaneengesloten regen geteld, dag en nacht tot nu toe en het regent nog steeds. Door al dat water is er een complete waterleiding weggeslagen bij Umbwe River waardoor ook geen (en ook 14 dagen) geen water uit de kraan. En met iedere slagregen dan natuurlijk ook geen stroom. We hebben het eens bijgehouden in april; meer dan 200 uur geen stroom. Kom er maar eens om als je dat in Nederland als vergoeding terug zou moeten kunnen krijgen en betalen! Tanesco is momenteel bezig om een nieuwe transformator neer te zetten om zo de elecriciteitsbehoefte beter te kunnen verdelen. En dan moeten er dus ook bomen gekapt (auw) en nieuwe palen neergezet worden. En ook dan valt de stroom uit. Ach er is altijd een reden waarom de stroom uitvalt. Laten we hopen dat het beter wordt. Inmiddels hebben we wat storage tanks voor water aangeschaft want dat hemelwater moeten we toch beter gaan gebruiken. Dat dat niet eerder is gedaan is omdat we steeds moeten schipperen met geld. Keuzes, keuzes. Er zijn er veel. Help met ons hopen dat onze mais niet verzuipt want dat zou eeuwig zonde zijn. De wegen op en rondom onze compound zijn verworden tot waterwegen, het is moeilijk om met een auto weg te komen en zelfs te voet.
Zes hectare hebben onze studenten omgeploegd, schoongemaakt en ingezaaid. Veel van onze studenten op blote voeten het land op. Eerst in stof en later in modder. Alle groepen hebben een stuk land toegewezen gekregen olv hun eigen teacher. En daarna moeten ze ook zorgen dat het onderhouden blijft, dus wieden en vertroetelen. Het is echt heel leuk om te zien hoezeer de studenten dat serieus nemen en daardoor ontstaat ook onbedoeld een soort competitie. De gevoelde verantwoordelijkheid gaat zo ver dat ze zelfs uit eigen beweging op zaterdag en zondag op het land staan! Leuk detail is dat we gevraagd hebben aan de studenten of ze weten wat het kost om 6 hectare in te zaaien. Niet zozeer om ze met geld om te oren te slaan maar wel om ze een idee te geven welke bedragen ermee gemoeid zijn om elke dag voor eten te zorgen. Het gaat om 1,4 miljoen tanzaniaanse shilling. Het eerste bod van de studenten was 300,000 shilling en een brutale zei nog 600,000 shilling. De schok en verbazing was groot toen de 1,4 miljoen werd genoemd. We zijn nog wel van plan om al onze studenten te verrassen met een vrijdagmiddag/avond met muziek. De bijbehorende soda zit er niet in, dat is te duur en het blijkt dat dat ook niet nodig is. Want echt wat kunnen we hier feestjes bouwen alleen met muziek!
OnzeMasonry & Bricklaying Class 15 man sterk is goed op weg om een winning team te worden voor KVTC. Naast al zelfstandig Cecilia kitchen, de veranda en de andere Step One lokalen af te metselen, gaan ze nu ook echt beginnen aan klussen buiten de deur. Zo gaan we voor Angel Keepers (daycare center waar onze nursery students stage lopen) een keuken bouwen. Die funding komt van Step One, waarvoor dank! En we hebben een opdracht om voor Kombo Primary ook zo’n keuken te bouwen. Van het geld wat we daar aan over houden gaan we een pit/autobrug/smeerput of hoe het ook heet bouwen alweer door onze masonry students voor de motor vehicle class.
In Tailoring zijn alle schooluniforms gemaakt en zijn we nu bezig met prachtige gevoerde laptopbags en andere tassen die terugkomen in de koffer(s) van Bert naar Nederland eind mei. Zeg maar hoeveel je er hebben wil. Ze kosten 25 euro per stuk voor de laptop bags en 20 euro voor de tassen. En dan gaan we daarna beginnen aan de dekens/ dekentjes haken en fabriceren van de truien met die mooie lockmachine.
Voor de nieuw in de steigers te zetten Motor Vehicle class moeten we ook gaan investeren. En daarna profiteren van niet meer zo dure reparaties aan de good old Red Devil. En bedenk dan dat we eerst niets hadden en nu al zoveel meer. Komt vast goed ook met deze nieuwe course.
En zo worden we steeds meer waar we voor in het leven geroepen zijn. Een school die mensen af gaat leveren die een vak hebben geleerd. Wij voelen die trots en dat zien we ook terug bij onze studenten. En die trots en dank gaat ook uit naar al die mensen die al heel lang of korter geloven in het idee van de opzet van deze school. Dit type onderwijs, een vak leren, is echt nodig omdat het jongeren een mogelijkheid biedt voor veranderig in hun eigen leven en dat van hun families.
Heeft iedereen in Nederland eigenlijk die mooie nieuwe school t shirts gezien? We hebben geteld. Er zijn 30 studenten die die 7 euro voor dat shirt niet op kunnen brengen. Ga eens even kijken bij jezelf en je vrienden of zeg nee tegen een biertje, wijntje, kop koffie, gebakje of een etentje uit. Zo voor elkaar, toch? Ik heb er al 2 betaald. Voor Barnabas onze gehandicapte student in tailoring met niets en Florence zonder ouders met wel een opa. Zij zijn de koning te rijk met zo’n shirt. En alle nieuwe studenten hebben een ID kaart gekregen. Zodat nu iedereen zo’n schoolkaart heeft. Dat maakt dat we niet alleen professioneelworden maar ook zijn. Tnv Ket Holland; het is heel gemakkelijk overmaken naar KET Holland, iedere cent komt daar en dan bij ons terecht: NL37RABO01402.41.019
Er is geen onderscheid tussen wie gesponsord wordt of zelf betaalt. Het gaat er niet eens over, net zo als het ging en gaat met onze 4 studenten die albinisme hebben. Geen enkel onderscheid, daar kunnen we veel van leren. Dat is de kracht van deze school. We horen samen en zijn samen.
Veel groeten van ons allemaal uit het prachtige en nu natte Umbwe, Anne
Met grote trots vertellen wij dat de voorlopige eindstand van het aantal studenten komt te staan op maar liefst 93. ♥
De nieuwe studenten zijn veelal betalend zodat de verhouding gesponsorde en betalende studenten in balans blijft. De laatste studenten en dan met name dagscholieren proberen we nog door een laatste actie aankomend weekend via de omliggende kerken binnen te halen. De marketing heeft zijn vruchten afgeworpen, er heeft 2x een radiocommercial gedraaid in december 2016 en de afgelopen weken. Het helpt natuurlijk ook dat het imago van KVTC in de afgelopen jaren flink is opgepoetst. We zijn echt heel blij met deze gestage groei. Ook zijn we het erover eens dat we op deze manier de ontwikkelingen die met een grotere studentengroep gepaard gaan, beter kunnen bijbenen.
Ander heel goed nieuws is dat we een samenwerking tot stand hebben gebracht met Amani. En dat KVTC nu 4 studenten van deze organisatie heeft. Amani is een grote van oorsprong Tanzaniaanse organisatie die zich sterk maakt voor straatkinderen. Ongelooflijk goed en moeilijk werk. Lees hieronder de introductie en neem ook een kijkje op de website van Amani http://www.amanikids.org/
For over 15 years, Amani Children’s Home has been dedicated to the protection of Tanzania’s most vulnerable population: street children. Amani, which means “peace” in Swahili, was founded by Tanzanians, and over the course of the past decade has rescued more than 1,200 children from the perils of life on the streets, where they face numerous dangers including malnutrition and abuse. Amani provides healthy food, education, counseling and medical care for every street child who turns to us for help. When possible, children are reunified with (extended) families.
Wij zijn blij met deze samenwerking, het betekent dat wij schoolfees ontvangen van Amani tegen een kleine tegenprestatie nl de schoolbenodigdheden worden bekostigd door KVTC. En we zijn om veel andere redenen blij met deze samenwerking; Amani is een goed georganiseerde organisatie en er zijn overeenkomsten in het werk wat we doen; zorgen voor een deel van Tanzania’s meest kwestbare kinderen. Voor Amani is dat the core business en het zou mooi zijn als KVTC dat kleine beetje zou kunnen helpen door kinderen van Amani KVTC student te maken en ze te helpen met een goede vakopleiding.
Zoals velen van jullie weten was Bert in Tanzania afgelopen week en ook Ingrid en Kees Monfrooij van Step One zijn in Tanzania en dat gaf ons de gelegenheid om gevieren op bezoek te gaan bij Amani voor een wederzijdse kennismaking. Wij zijn diep onder de indruk van wat we daar gezien hebben. Na een uitgebreide rondleiding en gesprekken met verschillende mensen hebben ook Bert Ingrid en Kees ervaren dat de mensen die er werken gepassioneerd bezig zijn met hun werk en dat is aan alles te merken. Plezierige sfeer, heldere communicatie, goed georganiseerd. We gaan samen kijken hoe en op welke andere manieren we elkaar kunnen helpen.
We hadden zelf ook bezoek in KVTC en dan hooggeplaatst bezoek. KVTC is steeds meer in the picture en dat proberen we te gelde te maken. Het wordt tijd dat de Tanzaniaanse Government iets gaat doen. Dat is natuurlijk een langzaam proces maar er is in ieder geval een begin gemaakt. Allereerst hadden we op 23 februari MP (Member of Parliament) Antony Callist Komu op bezoek. Het was een plotseling en informeel bezoek, dat is juist goed want dan worden de plichtplegingen achterwege gelaten en kunnen we direct to the point komen. Op de agenda; afbouwen van de eerste verdieping, de jongensslaapzaal en benadrukken dat we financiele hulp nodig hebben voor het betalen van de leraren salarissen. Na een complete tour over het terrein, hebben we de zeer plezierige ontmoeting afgesloten met een korte vergadering in het Pavilion waarbij ook teachers Paul en Daniel aanwezig waren. We hebben uitgelegd wat er tot nu toe al tot stand is gebracht en waar we hulp nodig hebben. We zijn benieuwd wat het op gaat leveren.
Op 10 maart worden we door de inspanningen van Bert met een bliksembezoek verrast van Stella Manyana, Deputy Minister for Education, Science and Technology. Zij kwam samen met de District Commissioner Kipi Warioba, de laatste was al eerder in KVTC vorig jaar. Ook hier hebben we de leraren salarissen genoemd en het afbouwen van de jongensslaapzaal. Sirili Mushi en Ernest Salla van onze TZ Trust/ Board gaan het contact met de minister nu uitbouwen door een bezoek aan haar. Ook hier zijn wij benieuwd wat het op gaat leveren. En ook deze informele meeting loopt gesmeerd en opnieuw wordt waardering uitgesproken voor de ontwikkelingen sinds 2015.
Het is trouwens fantastisch om te zien hoe team en studenten beide keren alles op alles gezet hebben om alle gebouwen, de hele compound bezoekklaar te maken en dan zelf ook keurig in schooluniform te staan om het schoollied te zingen. Trots!
En met Bert en Ingrid en Kees zijn we weer 4 laptops en die prachtige lock machine voor Tailoring class rijker. Glunderende gezichten in Tailoring class en de machine is al volop in gebruik. Heel veel dank! Bert heeft zich een breuk gesjouwd met dat ding en ook Kees en Ingrid zijn bepakt en bezakt aangekomen met nog veel meer mooie spullen. Kralen, kralen, kralen en ander kreatief materiaal, een mooie deken voor Cecilia gemaakt door Gerda Boekhold, schaakspellen en natuurlijk worst voor Anne. Heel erg veel dank aan alle gulle gevers, we zijn er heel erg blij mee! Kees is ondertussen een schaakklasje gestart in de hoop dat we straks een kleine schoolcompetitie kunnen starten. Onder de nieuwelingen zitten aardig wat pientere studenten, dat hebben we al gezien. Bert is inmiddels weer terug in Nederland na een intensieve week. Er is veel werk verzet en vooral de financieen zijn goed doorgelicht en in relatie gebracht met het budget voor 2017. Bert heeft zijn bezoek in Tanzania in Dar es Salaam afgerond waar hij met de andere Trust/ Board members heeft gesproken. Belangrijk nieuws hier is dat we gaan beginnen met het samenstellen van een nieuwe School Board. Intussen wordt de school geleid door een zogenaamd Caretaker Committee zodat er beslissingen genomen kunnen worden over bv contracten, afbouw eerste verdieping, starten van een rijschool. Kees en Ingrid blijven nog tot eind maart, zij helpen mee waar het kan en hebben zich ook weer gestort op schilderwerk met name in het huis van Anne.
Alweer is er een koetje geboren in maart! Dit keer is de moeder Sophia en hebben we het kalfje Gerda genoemd. Alweer zo’n prachtig beest. Gerda is buiten overdag geboren en stond al heel snel op alle vier de poten. Voorlopig zijn we nu even klaar met de kalfjes, er lopen nu geen drachtige koeien meer rond. Gelukkig hebben we een heel klein beetje regen gehad zodat de koeien na bijvoeren ook weer gras kunnen eten.
Sinds deze week hebben we dan eindelijk serieuzere regen in Umbwe. Daar zijn we heel erg blij mee. Er is weer een plan voor het land gemaakt en het ploegen is al gedaan. Dan volgt de zware klus voor alle studenten om na het ploegen met de hand te eggen. Heel veel werk, het is buffelen! Stel je toch eens voor dat je in Nederland studenten vraagt het land te bewerken…. Na eggen (met de hand) gaan we volgende week inzaaien en dan zullen de 6 hectare land ook nog eens 3x gewied moeten worden. Met de hand…..
Onze Masonry studenten hebben in maart 2 vloeren afgecement, de laatste vloer Cecilia kitchen doen we in de eerst aankomende korte Paasvakantie zodat de vloer kan drogen in die periode. Onze tailoringstudenten zijn druk met het maken van de schooluniformen voor de nieuwe studenten en onze catering studenten hebben een praktijkstage met het verzorgen van de lunch en het diner voor Kees en Ingrid. Het schijnt heeeeel lekker te zijn! De kleurterjuffen en een meester zijn nog altijd op stage, zij komen na de Paasvakantie weer terug en missen ons erg wij hen ook!
Tot slot in deze nieuwsbrief een brief van Cecilia onze kokkin waarom zij in KVTC werkt en hoe zij de toekomst van de school ziet, gevisualiseerd met een tekeningetje;- En dan hieronder nog veel meer foto’s om de rest te visualiseren.
Veel groeten van ons allemaal uit het prachtige Umbwe, Anne
Allereerst een rectificatie aangaande onze prachtige koeien. De mooie bruine is Ank en de mooie grijze is Gerie. We willen het niet ingewikkelder maken maar Ank is dus de moeder van Noel het stierkalfje vlak voor Kerst geboren en de mooie grijze Gerie is sinds kort de trotse moeder van baby girl Miriam, een prachtig zwart/wit kalfje met een klein beetje grijs in de hals. Kalfje Miriam is twee weken geleden buiten geboren en ze heet zo omdat een van onze Agriculture studenten Miriam een grote rol speelde bij de bevalling. Welkom Noel en Miriam!
Onze koeien en kalfjes hebben het momenteel vanwege de droogte best moeilijk. We voeren bij en gelukkig is er in ieder geval water genoeg. Dat kan op veel plaatsten (ook in Oost Afrika) niet gezegd worden. Hier niet zo ver vandaan sterven er koeien vanwege de droogte. Nog erger is het in landen als Somalie, Ethiopie maar ook buurland Kenia wordt getroffen door droogte en daar dreigt ook voor mensen een enorm water- en voedsel tekort. Naast klimaatveranderingen, oorlogen of een zeer instabiele politieke situatie, is het uitblijven van de korte regens eind 2016 een oorzaak van de droogte. Laten we hopen dat het grote regenseizoen eerder komt.
In KVTC is sinds 16 januari een nieuw schooljaar gestart. Een nieuw jaar met onzekerheden en nieuwe kansen, we gaan er weer voor! Pas sinds afgelopen week kunnen we weer beschikken over internet overal. Met opnieuw dank aan Alex in Nederland en onze nieuwe provider Habarinet. Er is een nieuwe schotel geplaatst op ons dak en daarmee zijn we dan niet meer afhankelijk van de buren. We hebben in de buurt trappen verzameld en die aan elkaar gespijkerd zodat we het dak op konden! Voordat iedereen denkt dat het daarmee gedaan is…..nee we blijven natuurlijk afhankelijk van stroom van Tanesco. En de laatste tijd laat die club het weer regelmatig afweten maar gelukkig weten ze nu wel dat als de Principal van KVTC aan de telefoon hangt, dat ze meteen moeten komen.
De opstart van het nieuwe schooljaar gaat zoals gebruikelijk schoorvoetend. Tot eind maart nemen we nog studenten aan voor de januari intake. Dat klinkt gek maar zo gaat het nu eenmaal. Studenten van vorig jaar en veel nieuwe (veelal zelf betalende) studenten komen binnendruppelen. Het probleem is natuurlijk altijd geld voor de schoolfees en vooral na de feestmaand december is iedereen platzak. Ook gesponsorde studenten moeten met geld komen volgens de afspraken die met hen individueel gemaakt zijn. Die bedragen varieren van geld voor schoolspullen tot bijvoorbeeld de helft van de schoolfees betalen. We doen dat omdat we niet geloven in educatie voor niks. Iedereen heeft wat of kan wat. Het gaat er om dat iedereen mee moet helpen en op die manier maken we ook de omgeving van de student of dat nu ouders, verzorgers of local leaders zijn, verantwoordelijk. Het werkelijke aantal studenten laten we jullie eind maart weten, pas dan weten we zeker wat het gaat worden.
Voor onze nieuwe studenten moesten er ook weer nieuwe bedden gemaakt worden. Vooral met de jongens in boarding gaat het hard. En dus werden er weer vers gelastte bedden afgeleverd op die stoere driewielers, wat een leuk gezicht. Via Ruurd en Baukje Abma Westra hebben we van Groen Leven in het najaar een prachtig Waka Waka station gekregen. We hebben er serieus een vergadering aan gewijd hoe we dit station het beste in konden zetten. We hebben er vorige week eerst een les aan gewijd voor onze electrical studenten zodat ze precies weten hoe en waarom het werkt. Het Waka Waka station is in gebruik in de jongens dormitory onder verantwoordelijkheid van de (nieuwe) Teacher Masonry Frank Joseph die daar ook woont zodat we zeker weten dat de spullen niet ‘kwijtraken’. Op termijn willen we ook solar op het dak van de jongens en meisjes dormitories. Dat zijn de laaste gebouwen zonder stroom op het KVTC terrein. Heel erg bedankt Baukje, Ruurd en Groen Leven!
In januari is er officieel een nieuwe course bijgekomen; Motor Vehicle. We hebben daar inmiddels studenten voor en een nieuwe teacher. Die nieuwe teacher Ally mag ook rijlessen geven en dus zijn we voorzichtig op zoek naar een 2e hands auto met het stuur aan de goeie kant zodat we onze eigen KVTC rijschool kunnen starten. Daar is grote behoefte aan want voor rijlessen moeten mensen nu naar Moshi.
Nog een grote verandering in het nieuwe schooljaar is dat al onze nieuwe studenten de eerste 3 maanden in een bijspijkerprogramma zitten. Ook de studenten van vorig jaar waar het algemene kennisniveau niet voldoende van is zitten in deze groep. De ervaring leert dat KVTC teveel studenten heeft met een zwakke opleidingsachtergrond waardoor ze uiteindelijk niet de examens onder VETA kunnen doen. We hopen met het bijspijkerprogramma dat studenten beter hun eigen course kunnen volgen. Al onze teachers geven nu ook les in andere vakken, ook dat is een grote verandering en voor sommigen was dat ook even slikken en tja een mens is nooit te oud om te leren!
Voor al onze medewerkers zijn we nu bezig met het maken van contracten, bijbehorende salarisschalen en verzekeringen. Dat is een flinke klus en gaat ook veel geld kosten. We hopen dat we deze voorzieningen in de eerste helft van dit jaar kunnen gaan vastleggen. Dat moet ook als we de school verder willen professionaliseren.
En dan onze ex studenten Sharifa en Sabrina in Tailoring. Iedereen herinnert zich waarschijnlijk nog wel het verhaal van deze meiden. De een weggekaapt voor een gedwongen huwelijk en de ander regelmatig midden in de nacht buiten gezet door haar dronken familie terwijl ze astma heeft. Allebei hebben we ze vorig jaar in boarding genomen voor hun veiligheid. Sabrina en Sharifa zijn nu voorzichting aan hun eigen ‘winkel’ aan het opstarten in het Pavilion. Dat moet een combinatie gaan worden van het runnen van de shop en het maken van kleding. Met een investering van de school worden ze begeleidt om steeds een beetje winst te maken en daar weer iets nieuws van te kopen of te investeren. Voorlopig hoeven ze nog geen huur te betalen en wonen ze gratis op ons terrein. We gaan jullie op de hoogte houden van de vorderingen.
In dit nieuwe jaar gaan we per nieuwsbrief steeds iemand voorstellen. Dat kan een staff member zijn of een student. De eerste die aftrapt is Jeremia. Hij is sinds begin 2016 student Electrical als dagscholier. Hij schrijft zelf zijn verhaal. Dat gaat in gebroken Engels en bedenk dat toen hij binnenkwam hij geen enkel woord Engels sprak, laat staan schrijven. Via de volgende link kun je Jeremia’s brief lezen:
De tekeningen van liefde waar Jeremia over spreekt, kunnen jullie in de fotoserie bewonderen.
Veel groeten van ons allemaal uit een prachtig en warm Umbwe, Anne
PS: oh ja en vorige week zondag spektakel! Er landde een heuse helicopter op ons terrein vanwege dreigend onweer, na een uur stegen ze weer op verder naar Dar es Salaam.
Nieuwsbrief December en een klein beetje januari 2017
We hebben een klein beetje gelogen….het kerstkalfje is niet geboren op eerste kerstdag maar op kerstavond! Misschien nog wel mooier. Het was oprecht een moeilijke bevalling en de veearts moest er aan te pas komen. Het stierkalfje is van de mooie bruine Gerie. Zal je net zien dat de Principal niet aanwezig was en dat ze gebeld werd op haar mini vakantie in Pangani. Maar dan wel de dag erna en met de mededeling dat de aanwezige bewakers en Massy alles prima geregeld hadden na een angstige nacht. Hulde! Noel welkom! En wat een prachtig beest is het weer.
Even terug naar december 2016 en sluiten. Na interne examens en VETA examens en geen Celebration en ook geen Graduation uit kostenbesparend oogpunt, zagen wij toch veel studenten ook de laatste weken terug om KVTC te wieden, schoon te maken, bananenbomen te planten. Heel bijzonder want gebruikelijk is dat je als school na examens echt niemand meer in school kan houden. Iedereen wil naar huis, voor familie, helpen op het land, de feestdagen voorbereiden, van alles en nog wat vieren. Ter vergelijking; dit is mei in Nederland gevolgd door de grote vakantie en vrijheid.
Op de laatste schooldag in december de 8e hebben we na controleren van alle baggage onze studenten zien vertrekken. Uiteraard na een speech en het zingen uit volle borst en met trots van het Tanzaniaanse volkslied. De studenten hebben afscheid genomen van Lisette en dat heeft het team na een lange vergadering de rest van de dag, daarna dunnetjes over gedaan. Met lekker eten en het kratje van het een of ander. De einde jaar vergadering is inmiddels een vast ritueel. We blikken terug en kijken vooruit. En weer moet gezegd dat dit team bewondering verdient. Velen zijn al lang KVTC staff, sommigen zijn nieuw en de laatsten komen binnen in een sfeer die we met z’n allen steeds houden en verder uitbouwen. Cecilia onze kokkin heeft gezegd dat ze NOG een jaar wil blijven en dat terwijl ze al meer dan een jaar zegt dat ze wil stoppen. Ze wil met pensioen, in haar eigen garden gaan wieden en vooral voor haar eigen stokoude vader zorgen. We gaan met de Afrika tijd mee; Cecilia werkt nu part time 4 dagen in de week en Philippo Anthony onze weekend kok (nee geen Italiaan!) werkt nu 3 dagen. Laten we nog eens benadrukken dat Cecillia 7 dagen per week werkte voor hetzelfde salaris eind 2014 zijnde omgerekend € 70. Ze vroeg of ze er nu op achteruit ging. Dacht het niet. Ter vergelijking teachers verdienen € 145. De bewakers, de jongen die voor de koeien zorgt 7 dagen per week allemaal € 60 per maand. Massy 6 dagen in de week € 65. Tja je weet niet waar je het mee vergelijken moet. Laten we zeggen dat KVTC onderbetaald en het beschamend is dat we geen enkel contract of sociale zekerheid (kunnen) bieden. Dat is erg. En daar moet verandering in komen.
En daarmee zijn we in 2017. Het jaar waarin er weer nieuwe stappen gemaakt moeten worden. Financieel zijn we er nog lang niet. KVTC heeft een gebroken arm en een gebroken been. We zijn een klein beetje op de been, dat andere. We hebben een toezegging van support van Tanzaniaanse zijde als het gaat om sponsoring voor 25 studenten. Voordat dat harde cijfers en directe centen worden, zijn we weer even op pad. Nog steeds is er geen nieuws over Hydroponic alleen dat we door zijn naar de tweede ronde. We kunnen rekenen op support uit Nederland van KET Holland en van Step One en vele andere particulieren. Onze albino studenten zijn zeker door Step One. En we zijn ongelooflijk dankbaar voor wat er het afgelopen jaar gedaan en volbracht is door Nederlanders! Heel erg veel dank.
De gebroken arm is het gebrek aan zekerheid voor onze medewerkers. We zullen moeten investeren. In sociale zekerheid, scholingsmogelijkheden. Hoe groter we groeien, hoe meer verantwoordelijkheden. Er is ook de verantwoordelijkheid naar gehandicapte studenten en blijven kijken naar studenten die na KVTC geen kant op kunnen door een onmogelijke thuissituatie. Of het risico lopen gekaapt te worden in een onvrijwillig huwelijk.
En toch, deze school waar we al zo ver mee zijn met al die mensen zwart en wit en iets ertussen in…dat kan niet anders dan lukken. Het gaat om geloven in de basis en die is kansen geven aan jonge mensen die geen kans hadden. Daarom nog een mooi verhaal:
Emanuel, 23 jaar, zorgt voor zichzelf, heeft geen ouders meer, heeft voor zijn grootouders gezorgd en die leven ook niet meer. Komt uit het naburige Kombo. Zit in Electrical. Sprak geen woord Engels toen hij kwam. Spreekt nu gebrekkig Engels en is goed in zijn course. Kwam uit eigen beweging schilderen in de korte vakantie in juni met zijn maatje Jeremia. Heb hem weggestuurd uit English for Beginners omdat hij te laat kwam steeds. Hij kwam terug om te zeggen dat hij zijn studie aan KVTC niet verder kon volgen. Ik vroeg waarom. Hij zei ik kan niet om 8 uur komen want dan moet ik werken voor mijn geld. Ik sta niet zo vaak met m’n bek vol tanden….
Lieve mensen, we zijn afgesloten van internet door een legal issue met de provider en dan dus ook met de buren die ons wel welgezind zijn en waar we onze overeenkomst ook mee hadden. We zoeken naar een oplossing met Alex internet. Het komt vast weer goed….
Een kort bericht met fotos want we zijn druk met heel veel examens! Aan het einde van het jaar hebben we ons vierde interne examen plus de examens voor Pre Form One. En dat is niet alleen om te testen hoe onze studenten het doen maar ook om te weten hoe onze teachers het doen. We hebben studenten van veel verschillende niveaus en dat komt niet alleen door hun vaak belabberde achtergrond en daardoor slechte Engels maar ook omdat ze op geen enkele manier ervaren hebben hoe het is om WEL aandacht te krijgen. Het is opvallend dat juist deze studenten omhoog schieten!
En het is hartverwarmend dat terug te zien in hoe juist deze studenten opbloeien in de school. Hoe ze gemotiveerd zijn en raken om nog een stap extra te maken. Prachtig!
Er is inmiddels een plan om juist deze studenten ook na KVTC verder te helpen met hun toekomst. Ik denk vaak dat Maxima langs moet komen met haar micro krediet. En waarom niet? We hebben hier straks ex studenten, nog steeds zonder VETA papiertje omdat ze de Engelse taal niet machtig zijn en wat doen we dan met hen? Zij moeten geholpen worden om hun studie werkbaar te maken. En zij moeten geholpen worden om zelfs zonder dat papiertje maar wel met de kennis hier opgedaan en onze steun, een business op te zetten.
Zodat ze uit de cirkel van ellende kunnen breken, nieuwe families kunnen ‘maken’, nieuwe toekomsten kunnen bouwen. Dat is toch in beginsel waar we het voor doen!
Veel liefs van ons allemaal uit een prachtig Umbwe
Een officiele nieuwsbrief is er al even niet geweest wel veel berichten tussendoor van en over onze Nederlandse gasten, over koeien, klussen, celebrations en een bruiloft.
Wat hebben we met z’n allen veel beleefd, gedaan en tot stand gebracht. We willen graag met het laatste beginnen.
Alweer zijn er 2 lokalen en een Cecilia kitchen verder afgemaakt. De muren zijn geplasterd door onze eigen Masonry studenten, er zitten plafonds in en deuren. Ramen en deuren zijn geel geschilderd en ook de buitenmuren hebben een opknapbeurt gekregen afgemaakt met een mooie zwarte rand onderlangs. Er is electriciteit doorgetrokken van het hoofdgebouw en er zijn waterpunten aangelegd in en buiten de keuken, de tuin en verder over het terrein. Waarschijnlijk zullen sommige Nederlanders nog een gele vlek voor de ogen hebben want ook van beide hostels is het schilderwerk GEEL helemaal afgemaakt. Met de verf die hier te koop is betekent dat dat je minimaal 4 lagen nodig hebt om echt resultaat te zien dus dat betekent dagen hetzelfde doen. Ik heb me laten vertellen dat dat heel rustgevend is….
Vorig jaar hebben we het eerste hostel voor de meisjes afgemaakt en dit jaar het tweede hostel. En oh oh wat is dat mooi geworden! Onze Nederlandse gasten hebben er geslapen. Eerst 2, toen 6 en daarna 20. Het voor deze gelegenheid guesthouse is goed bevallen. De stroom daar naar toe doortrekken is niet gelukt simpelweg omdat dat te duur was. En eigenlijk was dat misschien maar goed want na eten, borrelen en bespreken ’s avonds in het Pavilion (wel met stroom) is er dan relatieve rust in de tent want zonder stroom ga je nu eenmaal eerder slapen. Het nieuwe hostel met wel plafonds en deuren nemen we in januari in gebruik als 2e meisjes dormitory. Tot die tijd gebruiken we het als onderkomen voor teachers. Bedden hebben we nu ook voorlopig genoeg want er zijn 15 nieuwe stapelbeddden gemaakt.
Ons mooie Pavilion is in deze periode met recht multi functioneel met nu ook een restaurant functie. Daar zijn de maaltijden geserveerd voor onze gasten. Aan lange tafels is er gegeten gedronken en gelachen. En onze catering & hospitality studenten hebben zodoende een kleine stage gelopen. Zij hebben geleerd hoe de tafel te dekken, schoon te maken maar ook hoe bv pepernoten te bakken! En vlak voor de KET Holland groep kwam, is ook daar electriciteit aangelegd met weer een wifi punt dankzij Alex.
Een andere grote klus is de facelift van de koeienstal. Het dak is aangepast, de stallen zijn verbouwd en ook daar hebben we nu een watersysteem met bakken en slangen zodat de koeien dag en nacht kunnen drinken. De mooie veestapel is uitgebreid met 2 nieuwe prachtige koeien. Een donatie van Nico en Siem de Haan. De veestapel telt nu 9 dieren!
Naast het gelen is er ook gewit op allerlei plaatsen waardoor de school weer een fris aanzien heeft en tot slot heeft er een kleine renovatie plaatsgevonden in het Teachershouse. Er is gewit, gestuct, getegeld en Romano die gebleven is om nog even door te klussen heeft een ingenieus dakgootsysteem bedacht gemaakt van golfplaten.
En natuurlijk is er nog veel meer gedaan. Gesjouwd, gesleept, opgeruimd, opnieuw ingericht en weg gegooid. De bibliotheek heeft er 2 functies bij gekregen met een spellenkast en een creativiteits kast. Het kippenhok is uitgebreid met een buitenren en 50 nieuwe kippen. De studenten hebben nieuwe dingen geleerd, de gastlessen vonden gretig aftrek! Met een speciale vermelding voor de haaklessen; de meisjes van de tailoringklas hebben het nu goed onder de knie. En tot slot vallen de achtergelaten muziekinstrumenten heel erg in de smaak. Het Tanzaniaanse volkslied klinkt iedere dag in de vorm van gitaar, blokfluit, mondharmonica en een maffe blaaspiano. KVTC heeft over niet al te lange tijd naast een professionele dansgroep straks ook een muziekgroep.
Als vanzelf komen we dan op alle prachtige feesten die we samen gevierd hebben. Met natuurlijk de schitterende bruiloft van Paul en zijn Grace als sluitstuk en letterlijke kers op de bruiloftstaart. De voorafgaande en inmiddels bekende stress over of het wel gaat lukken is inmiddels vergeten. We zijn apetrots dat ook deze bruiloft, de eerste in KVTC zo mooi is geweest! Naast de mooie herinneringen en de vele foto’s is ook hier een echt Nederlands stempel gedrukt. Het kippenhok op de binnenplaats van Paul en Grace. Een fantastisch cadeau en de buurvrouw zorgt voor een jaar lang kippenvoer!
En dan de Celebrations met een hoofdletter C voor de Nederlandse groepen om heel erg dankjewel te zeggen. Met hilarische en vaak ook ontroerende en emotionele optredens van studenten maar ook van onze Nederlandse gasten. Het is heel bijzonder om de veel grotere groep studenten gestoken in schooluniform het schoollied te horen zingen. Net zoals met Step One hebben we ook met de KET Holland groep een feestje gebouwd. Onder het genot van soda zien wij een modeshow, toneelstukjes, zang- en dansgroepen en een volkomen gek optreden van onze Nederlandse vrienden als de kleine mensjes. Na aanvankelijke verwarring bij de studenten en zelfs een klein beetje angst ligt uiteindelijk iedereen dubbel van de lach. Voordat we uiteindelijk los gaan op de dansvloer volgt er onder het zingen van een danklied door alle studenten een indrukwekkend handenschudden in een lange rij en ja daar houden velen van ons het weer niet droog. Prachtig.
Inmiddels is de rust weergekeerd en maken wij ons op voor de eindsprint. Eerst iedereen weer in het gareel, the rules en regulations weer wat strakker toegepast want de studenten maken zich op voor de examens, zowel intern als extern onder VETA. De rapporten moeten gemaakt worden. De marketing ingezet voor de January intake. Dinsdag 8 december is onze laatste schooldag, het werk gaat een beetje door in december maar ook gaan we uitrusten van een enerverend en weer een prachtig jaar. De echte evaluatie van 2016 en de plannen voor 2017 zullen in een volgende nieuwsbrief geschetst worden.
Voor nu en namens het team en alle studenten willen wij zeggen; lieve lieve mensen, heel erg bedankt voor zoveel!
Na een eerste officiele Graduation vorig jaar December, hadden we nu een eerste echte trouwerij in KVTC. En wel de lang verwachtte van Paul Kapiki en zijn Grace…..
Een bijzondere gebeurtenis om allerlei redenen. Dat het nu echt gaat gebeuren na jaren uitstel en dat dat dan ook gaat gebeuren in het bijzijn van vele Nederlanders die er toen op gehoopt hadden en nu anno 2016 toch van de echte partij kunnen zijn! Een trouwerij in een echt werkende school met studenten. Dat is voor KVTC bijzonder. En ook deze gelegenheid is weer een try out om te kunnen zien of we in staat zijn zoiets neer te zetten en wellicht KVTC in de nabije toekomst aan te kunnen bieden als wedding location.
Spannend spannend en zoals gewoonlijk is de eerste aanloop en voorbereiding moeizaam en op z’n minst uitdagend te noemen. En toch komt het goed. Bijzonder dat hoe lang ik hier ook al ben, ik er iedere keer ‘intrap’; oh jee het komt niet goed er is te weinig tijd! Dat is ook niet onlogisch als je bedenkt dat de dag voor de trouwerij om 5 uur ‘s middags in plaats van de afgesproken 9 uur in de ochtend de mevrouw arriveert voor de decorations en meer belangrijker met het houtwerk om een compleet toneel te bouwen!
Het kwam dus goed en het werd zelfs beter. Een toneel om trots op te zijn met bloemen, decoraties, aangeklede stoelen, een echte keuken en heel veel lichtjes. Werkelijk prachtig. Officeel begint de dag om 2 uur met de dienst in de kerk en natuurlijk zijn dan gedurende de ochtend en zelfs tot 5 uur ‘s middags nog mensen bezig om de boel af te maken!
Met lichte vertraging zijn we de dag gestart op Afrikaans tijdstip en de kerkdienst was mooi, informeel en vriendelijk. Daarna zijn we met de hele stoet naar een resort getogen voor de foto shoot. Ook al zo’n gebeuren. Een resort met extra business foto shoots. Je komt binnen, mag fotos maken, op kamelen zitten, aan het zwembad zitten en dan moet je weer weg. Dan komt gewoon het volgende bruidspaar!
Daarna togen wij met de hele stoet terug naar Umbwe. Opnieuw geflankeerd door de beste brommer rijdertjes die dan gekke en levensgevaarlijke toeren uithalen op die brommers als ode aan het bruidspaar. We zijn gearriveerd in dikke stofwolken rond de schemering alwaar we de speaker van verre horen met zijn welkomstwoorden. Echt tijd om op te frissen is er niet en dus gaan velen van ons met stof en al zo de bruiloftzaal in die normaal gesproken en ontworpen is om als buitengelegenheid te dienen om te eten voor de studenten.
Het blijkt een complete metamorfose, geweldig. De stroom doet het, het feest kan beginnen!
En feest is het. Optredens van onze eigen KVTC dansgroep en het meegereisde trompetorkest. Gifti’s zawadi’s (cadeaus) over en weer. En net zoals in de kerk geeft de moeder van Paul en zijn familie een optreden weg. Daarin wordt gesymboliseerd dat de man hoofdtooi en wapens meekrijgt zodat hij vanaf nu voor zijn vrouw en toekomstig gezin kan zorgen. De hoofdtooi wordt pas officieel weggenomen op de bruiloft zelf. En daarna is het de beurt aan de Nederlanders met een prachtig lied waarbij de vrouwen lieflijk zingen en de mannen bassen. Dat is Paul’s favoriete lied. (filmpjes volgen!)
Na bananensoep en wat nootjes en popcorn bij binnenkomst volgt veel later op de avond de geit! Tja als je er niet van houdt een levend dier de dag ervoor te zien en de dag erna opgediend te zien dan kun je die foto’s beter overslaan maar echt lekker is dat vlees wel! Antibioticaloos en smaakvol. En ergens aan het einde van het feest komt het echte eten. Een heel buffet met nog eens vanalles en nog wat in overvloed. Alles is omgedraaid. In Nederland eet je eerst met z’n allen. In Afrika is het eten zo’n beetje het summum van het feest en het einde. Het is daarna pas dat de openingsdans gestart wordt door het bruidspaar en dan mag de rest ook. Het dansen is leuk en ook kort maar dan praten we al over inmiddels 1 uur. Het was nog lang onrustig en gezellig.
We hebben gelachen gefeest gevierd en met z’n allen pinken we hier en daar een traantje weg. Ook de gesymboliseerde kippen van papier voor het kippenhok maken diepe indruk op Paul en Grace. De lichtjes doven langzaamaan en dan tellen wij weer een bijzondere ervaring met bijzondere mensen.
Wat een feest! En Paul en Grace hebben mij gevraagd hun diepe dankbaarheid uit te spreken voor dit mooie feest. Jullie donaties, het kippenhok, alle andere cadeaus en vooral jullie aanwezigheid. Thank you friends from Holland for a wedding and celebration we will never forget!
De titel vermoedt een mooi verhaal en dat is het ook!
De school heeft met de uitbreiding van Ndege # 882 (vogel) en Fuso # 039 (merk en/of aanduiding voor een mooie auto) in de vorm van twee prachtige drachtige koeien, nu een flinke veestapel van maar liefst 9 dieren! Dat is inclusief het stierkalf van vorig jaar juni Laurian en de kalfjes Lauriana en Pronier van dit jaar.
Wij zijn heel erg blij met de donatie van Nico en Siem de Haan van die twee nieuwe koeien! Met de belofte aan Nico die hier 2 weken is geweest heel goed voor de koeien te zorgen, en de belofte beide koeien om te dopen tot Gerie (de mooie bruine met de zwarte kop) en Ank (de mooie grijze), hier het hele mooie verhaal en hoe de Waterkrachtcentrale Wiebe/ Bonnie het verhaal nog mooier heeft gemaakt.
Voor de komst van de 2 nieuwe bewoners heeft de Nederlandse groep voor een koeienstal facelift gezorgd. Er is hard gewerkt aan het veranderen van het dak, het weghalen van de golfplaten die als ramen dienden. Het dak is als het ware geknikt om te voorkomen dat het bij harde wind de lucht in vliegt en een koeienstal moet ademen aldus onze boeren in het gezelschap en dus zijn de golfplaten vervangen door kippengaas in een mooi houten raamwerk. Het voorste gedeelte in de stal is opgesplitst in nog eens 2 onderkomens voor onze nieuwe bewoners en er is een voerbak gemaakt en ook de andere voerbakken ontkwamen niet aan het facelift team Bouke Rianne Tanja Romano en natuurlijk Nico en Wiebe. Genoemd groepje is al bekend van de bouw van het kippenhok voor het inmiddels nieuwbakken bruidspaar Paul en Grace, waarvoor in een volgend bericht uitgebreid aandacht.
Wiebe en Bonnie zijn vervolgens de stille kracht achter het water op de school compound. Niet alleen is er nu water in de koeienstal maar ook elders op het terrein zodat de koeien dag en nacht kunnen drinken. Dank gaat naar het waterkracht team want na die paar watertappunten op het terrein hebben we er nu veel meer en dan ook op logische plekken! Een keuken zonder water is hier niet gek maar eigenlijk wel onhandig en dus heeft Mama Cecilia onze kookster een rondedansje gemaakt na het plaatsten van een watertap IN de Keuken! Dat scheelt heel veel gesjouw voor haar met die enorme pannen en hadden we het mis of zagen we ook de koeien datzelfde rondedansje maken? In iedere stal staat nu een doorgezaagde ton die aangesloten is op de waterlijn en afsluitbaar en te openen is met tussengezette kranen. De melkproductie gaat hiermee omhoog en wij denken dat met al deze verbeteringen onze koeien in het Afrika paradijs leven! En ook Massy onze gardener is gelukkig met zijn watertappunt voor de tuin en drippingsystem. We gaan verder nadenken over andere manieren van water maken want het is natuurlijk eeuwig zonde dat we drinkwater voor alles gebruiken. Waterputten slaan, misschien een borehole en ook wachten we het bodemonderzoek van Wiebe af zodat we nog beter in kunnen spelen op wat te verbouwen en hoe op een natuurlijke manier aan bestrijding van ziekte en ongedierte te kunnen doen.
Terug naar die koeien want die moeten natuurlijk ergens gehaald worden. Dat hebben Nico en Bert samen gedaan. Met de auto achter de koeienvrachtwagen aan om op anderhalf uur rijden op de farm van Sirili Mushi (waar ook onze andere koeien vandaan komen), de koeien zelf uit te zoeken. Dat ‘zelf uitzoeken’ is een beetje mogen kiezen uit wat voorgesteld wordt. De Tanzanianen hebben daarmee niet gerekend op een Nederlandse professional in het gezelschap en dus werd ter plekke een beetje afgeweken van het Tanzaniaanse aanbod/ model. En er is veel verbazing over hoe groot de tegenstelling is in het hebben van koeien/grote koeienfarm (500 koeien) in vergelijking met Nederland. Weinig voorzieningen en daarmee zorg voor de veestapel maar ook de manier van omgaan met de koeien wekt onverholen irritatie. Het schoppen en slaan om de koeien voort te drijven bijvoorbeeld. Dieren worden in Afrika vooral gezien als ‘gebruiksvoorwerp’. Ze leveren iets en of dat nu melk of iets anders is, er wordt niet echt stil gestaan bij goede zorg en al helemaal niet bij het idee dat dat en liefde voor het dier ook een betere productie genereert. Er valt nog een wereld te winnen of zoals op de terugweg met de koeien in de truck gekscherend wordt geconstateerd “De Partij voor de Dieren gaat hier niet blij van worden!”. Evengoed kun je in Afrika niet uitleggen dat er in Nederland zoiets bestaat als een politieke partij die opkomt voor de rechten van dieren. Dat uitleggen is knettergek of op z’n minst heel raar gevonden worden.
Hoe dan ook, het was een heel avontuur en iedereen is ervaringen en verhalen rijker. De prachtige koeien arriveerden tegen schemering en stonden een half uur later op stal met de andere 7 alsof ze hier al jaren wonen. Ook de volgende dag hebben Gerie en Ank zich gevoegd naar de groep en lopen ze nu gemoedelijk met z’n allen te grazen op KVTC compound. Het is een prachtig gezicht en Emanuel onze cow boy kan niet gelukkiger zijn met de mooie koeienstal en die prachtige kudde waar hij 7 dagen per week op past. Hij lacht van oor tot oor en wij ook. Dankjewel Nico en Siem! En Wiebe en Bonnie en alle anderen!
Veel groeten uit een mooi opgefrist Umbwe na een verse klaterende onweersbui gisteren die ons verlost heeft van een klein beetje van de enorme hoeveelheid poederstof neergedaald op Umbwe en omgeving.
Ps op de Delivery Note voor de koeien staat onderaan ‘Non – Returnable’, gaan we ook niet doen!
Het harde werken wordt afgewisseld met leuke uitstapjes.
Acht van ons hebben na een fantastische safari dinsdag de draad weer opgepakt. Bonnie, Wiebe, Marloes, Nico, Melissa en Wies hebben een vierdaagse safari gemaakt naar de Serengeti en de Ngorongoro. Dit was een hele ervaring, op de terugreis uit de krater begaf de auto het, met een andere jeep zijn we meegereden naar de camping, daar was het lang wachten op op onze eigen jeep met chauffeur. Toen we terug reden naar Umbwe bleek dat de jeep nog steeds niet in orde was, uiteindelijk zijn we met een dala dala terug gereden. Gerhard en Ria zijn twee dagen naar Tarangire en Ngorongoro geweest. Gisteren zijn 6 mensen naar Zanzibar afgereisd om daar de reis ontspannend af te ronden.
De rest van de groep heeft vandaag weer hard gewerkt. Afgelopen dagen is er een watervoorziening in de koestal aangelegd zodat de koeien dag en nacht water kunnen drinken. Ook is er een kraan in de keuken van Cecilia aangelegd zodat ze voor het koken niet meer naar een kraantje verder op het terrein hoeft te lopen, ze was er erg blij mee. Een steeds maar voortdurende klus is het geel verven van de kozijnen, hier gaat heel veel tijd in zitten, maar we vorderen gestaag.
Vandaag is ook een bezoek gebracht aan het ziekenhuis in Moshi. Ria, Marloes en Melissa hebben een ochtend meegekeken op de kinderpoli, erg interessant om de verschillen te zien tussen thuis en hier. De meegebrachte verbandmiddelen en rolstoel werden dankbaar aanvaard.
Nico en Bert zijn vandaag op pad geweest en hebben twee mooie koeien uitgezocht, Ank en Gerie. Na een enerverende reis, vooral voor de koeien, kwamen ze in de schemering aan, inmiddels staan ze op stal.
Hier een ienie mini indruk van de prachtige celebration van gisteren, een volledig verslag volgt natuurlijk maar hiermee kan iedereen alvast meegenieten van wat wij gisteren zagen en voelden!
Om half negen stonden we klaar om naar Chemka hot springs te gaan. Met zijn veertienen in een dala dala wel behoorlijk opgepropt. De lunch zakjes werden eerst uit Moshi gehaald en daarna ging het richting Arusha. Het brede pad werd hoe langer hoe smaller en stofwolken markeerden onze reis. Soms reden we zelfs even verkeerd, zo onbegaanbaar waren de wegen en geen enkel richtingaanwijzer. Nadat we zelfs in de woestijn wat gigantische Baobabs zagen doemden er opeens palmbomen op: de oase.
Voordat we naar binnen gingen had Alberdien de portemonee al leeg. Want er stond een rafiki bij de slagboom om entree te heffen.De eersten stonden te popelen om als een Tarzan de warme bron in te slingeren en daar ging iedereen. Na alle stof en rotsen was dit een verademing, ja zelfs een paradijselijke plek om te rusten en te ontspannen.
Op een gegeven moment ging zelfs onze tolk Allen (geheel zonder enig zwembrevet) het water in en werd op de rug van Romano meegevoerd door de plas en de stromende rivier. Heel veel blonde engeltjes zorgden ervoor dat hij zich op zijn gemak voelde, zodat hij niet alsnog verdronk.
Kortom een zeer waardevol en ontspannen uitje. Helaas toen we terug waren alsnog onder de douche, want de stoffige wegen met zelfs hier en daar een stoftornado zorgden ook voor de terugreis weer voor enig ongemak in een warme tjokvolle dala dala.
zondag 23 oktober 2016
Een dag naar eigen invulling. Gerhard en Ria gingen al vroeg op pad ter safari. Een groot deel naar Moshi en de achterblijvers (4 stuks allen lid van de PGLO) togen naar de Lutherse kerk. We werden begeleid door een van de KVTC studenten over de rivier, dwars door maisvelden en langs bananenbomen. Ook de kerk was daardoor omringd. We gingen maar op de swingende muziek af. We spraken eerst een ouderling, die goed engels sprak en ons uitlegde welke bijzonderheden in de dienst waren. Het was namelijk de oogstmaand oktober, waarin mensen worden geacht om 10% van hun opbrengst aan God te geven. Dit kon met geld, maar ook in natura, met mais, eieren, banenen of Papaya’s. Na afloop van de lange dienst werden de goederen bij opbod verkocht op het plein voor de kerk. We hebben flink opgeboden tegen elkaar, wat tot grote hilariteit leidde. Toen Tanja en Alberdien tegelijk een bod van 10 euro uitbrachten op een grote zak mais werd dat met gezang en applaus ontvangen. Weer een ervaring rijker.
In de middag was er afgesproken bij de vader van de kokkin van de school Cecilia, een man waarvan de leeftijd ergens tussen 110 en 114 ligt; voor het gemak werd 111 aangehouden.
We zouden eerst te voet gaan, maar dat bleek te ver in de hitte. Toen werd er een optie aangedragen om met de boda boda te gaan. Eerst wisten we nietwat het was, maar toen bleek dat het om motorfietsen ging, haakte een van de groep af. Daarna werd Anne gepolst of de auto beschikbaar was. Gelukkig geen probleem en met Henk aan het stuur werd de Kili beklommen tot op 1750 meter hoogte. De oude baas vond het geweldig, dat we er waren maar hij was helaas al gauw vermoeid en moest naar bed worden begeleid. Dit ging zo moeizaam, dat de gedachte ontstond om een rolstoel, die nog in de schoolvoorraad stond, aan hem te schenken.
De groep, die naar Moshi ging in de dala dala was op souvenirjacht gegaan in het kunstenaarsdorp. Er werd diep in de buidel getast wat resulteerde in een omvangrijke buit. Daarnaast werden inkopen gedaan door Karin, die met een groep een fantastisch vegetarisch gerecht ging bereiden. Vegetarische curry met eigengemaakte sausen met een gekookt ei, chapati (tanzaniaanse pannenkoek) met mango-komkommersalade. Wentelteefjes als toetje met hulp van Romano. Met hulp van Allen en Janita en drie Tanzanianen werd de geweldige maaltijd voorbereid.We werden er stil van…
We hebben de smaak goed te pakken, de verschillende verf- en klus teams raken aardig op elkaar ingespeeld en zo is er na een week een goed ritme ontstaan. Het is fijn om te zien dat er nu dingen afkomen. Van veraf kun je zien dat de hele school een opknapbeurt heeft gekregen. De koeienstal heeft een ander dak gekregen zodat de wind er geen vat meer op heeft. Gerhard zet een kast in elkaar en Alberdien en Karin sjouwen rond met een roltstoel om spullen van A naar B te verslepen. De shop heeft daarmee een nieuw aanzien gekregen zodat we straks weer volop kunnen verkopen. Het witteam is ook langs geweest in het teachershouse van Anne en Paul. Dat is echt een hele grote verandering en voor Paul een hele grote verrassing want die is de laatste dagen niet op school geweest vanwege de Send Off van zijn aanstaande vrouw Grace. Er is nog een grotere verrassing want onze Nederlanders hebben een nieuwe kippenhok voor het stel gebouwd en dat is vanavond na een heerlijke maaltijd gemaakt door Karin met vereende krachten Paul’s huis binnen gesleept. Wat een mooi kippenhok !
En natuurlijk wordt er naast al dat werken ook genoten van elkaar, van uitstapjes, van safari en zelfs de Kili beklimmen of gewoon een dagje naar Moshi. Een groot deel van de groep is zaterdag naar een OASE geweest. Daarover morgen meer en dan ook de foto’s. Hier de foto’s van de afgelopen dagen en natuurlijk het kippenhok!
Er is heel veel activiteit in en om de school. Het klussen natuurlijk maar ook de extra lessen die gegeven worden of een spontaan idee met de gevonden plankjes. Mooi zeg die plankjes en wat kunnen we er mee doen? ‘We need to work with the things we have’, is opnieuw de slogan en dus bedachten Tanja, Bauke en Rianne dat er best mooie opbergbakjes van gemaakt konden worden. Laten we daar een projectje van maken en de studenten laten zien hoe zij dat ook kunnen maken! Vol enthousiasme is een klein groepje studenten aan de slag gegaan onder de bezielende leiding van genoemde drie. Erg leuk om te zien dat zowel de jongens als de meisjes de slag goed te pakken krijgen en zeer serieus het gemaakte voorbeeld volgen.
De haakles gegeven door Wies, Ria, Bonny, Marlot en Alberdien laat ook zien hoe eager studenten zijn om iets nieuws te leren. Dat is ook zo leuk van studenten hier, ze vinden echt alles leuk wat nieuw is. En ook al zijn het net als in Nederland toch ook grotendeels pubers, bij iets nieuws is iedereen vol aandacht. Dat is leuk om te zien en mee te maken van beide kanten. Ook hier weer grote concentratie! En dan nu maar hopen dat er van al die kleine vierkantjes iets moois gemaakt gaat worden ala Gerda Boekhold’s prachtige kleurrijke deken.
Onze studenten masonry hebben de tijd van hun leven want die mogen allerlei practical werk doen en dan ineens ook een muurtje zonder begeleiding stucen in the Principal house. Het resultaat is werkelijk om trots op te zijn. Strak, strak, strak en bovendien is de samenwerking tussen de studenten prima. Stucen is een vak en dat blijkt!
En vanmorgen vroeg heeft iedereen ook nog even de mist en relatieve kou mee kunnen maken maar het klaarde al gauw op en dan is het weer warm in Umbwe met als toetje een mooie Kili in de avond!
Alle 20 Umbwe gangers zijn zaterdag 15 oktober gearriveerd op school. Na een rondleiding, een vergadering over de te verdelen klussen, installeert de groep zich in het hostel en aan het einde van de dag zijn we naar Kombo markt.gegaan. Het weer is prima en het gemoed goed.
Werkdag 1 alle klussen zijn verdeeld en op maandag is het zoeken en vinden. Van wie doet wat, heeft de sleutels, de verf, de organisatie tot WAAR kunnen we het vinden! We hebben een verf team wit en geel, een organisatie/ opruim team, een bikteam, een uitzoek aannemers en uitvinders team en natuurlijk een tiep man team met koffie! Studenten worden ingezet waar nodig en de spierpijn zal waarschijnlijk voornamelijk vooral aan Nederlandse zijde zijn… En ondertussen zijn we ook met studenten en Janeth in het Pavillion een restaurant(tje) We gaan goeeeeeeeed.
Werkdag 2 het wordt witter en geler, er wordt hard gewerkt en de stemming is opperbest. De bibliotheek krijgt er 2 functies bij: een speel-o-theek en een crea-o-theek (als dat een woord is). Er is een timetable gemaakt voor de extra lessen, donderdag staat er haken op het programma. Op de achtergrond wordt gewerkt aan water en 2 extra waterpunten en de bikkers bikkelen door, geholpen door onze studenten. De vier op de foto zijn studenten masonry en die gaan donderdag een muurtje stucen. En er wordt voorbereidend werk verricht voor een dakgoot want als we het doen dan doen we het goed,wat een team! Veel groeten uit een mooi en warm Umbwe waar de Kili zich ’s avonds vaak prachtig laat zien.
Nog steeds is het niet heel warm in Umbwe, de klimaatverandering is ook hier aan de hand schijnt. We hebben weer nieuwe studenten, we tellen 75 ! Studenten zijn gelijkelijk verdeeld in kwarten en helemaal fijn in boarding en day scholars door de helft, snapt u het nog? We leggen het zo uit. De tuin ligt er mooi bij en wordt verlengd as we speak. Het tweede hostel is af, net op tijd voor onze lieve Nederlandse bezoekers. Het Pavillion wordt steeds meer een restaurant met dank aan de nieuwe teacher en zakenvrouw die we daar hebben Janeth Mushi. Helaas geen electriciteit in dat tweede hostel maar wel nu in het Pavilion. Onze students die gaan afstuderen, gaan op naar hun final exams for Life Skill en de exams in hun course en we maken ons op voor de grote groep Nederlanders half oktober en natuurlijk de trouwerij van Paul op 29 oktober! Een klein deel Step One in de meest gewaardeerde vorm van Bibi Ingrid en Babu Kees is gearriveerd op 21 september gevolgd door 4 Step One-ers op 1 oktober. Step One is de eerste groep die verblijft in ons afgemaakte 2e hostel, en oh oh wat is het mooi! Karibu Step One once again!
Maar allereerst een welkom aan Lisette Bramer! Lisette kent KVTC van haver tot gort, van bouwen tot meehelpen en doen. Zij is hier sinds 7 september en ze schuift heel gemakkelijk weer in in onze timetable. Alsof ze niet een half jaar weg is geweest. En ze heeft er een nieuwe klus bij. Lesgeven aan een oplopende groep van Pre Form One studenten en dan zijn het ineens heel grote klassen. Dat Pre Form One gebeuren is een mooi verhaal. Je moet je voorstellen dat kinderen uit de buurt een soort voorbereiding willen doen op hun voortgezet onderwijs. Het is een mooi verschijnsel en voor ons de eerste keer. Vormgegeven door onze teachers Rahmedhan en Daniel. Van marketing tot inhoud tot timetable. En dan denk je bij de eerste dag start; oh jeetje maar 1 student… Een week later zijn het er 30, weer een week later 40…en nu 50! Ze blijven 3 maanden. Afrika heeft de tijd en we beginnen nooit op tijd, zoiets. Lisette is er druk mee!
Het aanvragen van de examens voor onze studenten die dit jaar af willen studeren had wat voeten in aarde. Want wat doe je met studenten die de Engelse taal nog steeds niet machtig zijn? Hoe kun je deze mensen een engels officieel examen laten maken? En hoe ga je om met Charles die dyslexy (woordblindheid) heeft? We hebben proef examens laten doen en ik trof de stoere Charles met zijn hoofd gebogen over zijn papier. Bij navraag blijkt dat buiten dat hij het niet kan, hij ook niet heeft kunnen studeren. Charles kan dat alleen maar uitleggen in Kiswahili en dus togen Ramedhan en ik naar kantoor. Charles is eigenlijk een goed voorbeeld waarom deze school bestaat. De reden dat hij volkomen voorover gezakt zat op zijn proefexamen en dat hij niet kon leren is als volgt. Charles moeder is weg, zijn vader is meestal stomdronken en heeft Charles eruit geschopt. Charles voelt zich verantwoordelijk voor zijn jongere zusje en broertje. Het zusje heeft vergif ingenomen (14 jaar) omdat ze niet verder wilde leven en daarom kon Charles niet studeren omdat hij met dat zusje naar het ziekenhuis in Arusha moest. De volgende dag weer op school. De grote man met de big smile en vragend aan mij; how are you Madam? De tranen stonden mij en Ramedhan in de ogen. We hebben alles weggepoetst en gezegd het komt goed, hoe dan ook.
Dat is ook verder gaan. De verantwoordelijkheid niet alleen voor de school maar meer nog voor de jongeren die we hier hebben. Na onze opleiding hier volgt er ook een verantwoordelijkheid om deze mensen te begeleiden naar hun eigen echte en misschien wel nieuwe toekomst en het daarmee doorbreken van de familie ellende. Velen van hen kunnen na het KVTC papiertje nog geen kant op. En mensen zoals Charles zijn niet in staat om dat officiele VETA papiertje te halen omdat ze die examens in het Engels moeten doen. Vervolgstappen zouden moeten zijn microkredieten in combinatie met begeleid werken/wonen. KVTC is ineens niet meer alleen een school. Er zijn veel dingen om over na te denken…. Denk met ons mee, zie KVTC groeien ook in en naar een echte toekomst voor ex studenten.
En dan zijn er ook de koetjes en de kalfjes (die goed groeien). Het is een feest om al die beesten rond te zien lopen gewoon hier op onze compound. Lauriana en Pronier spelen als kids in de wei. Onze studenten zijn goed gemotiveerd en we hebben de toezegging en per maand overmaking van sponsorship uit Tanzania voor 24 studenten. En daarom bewaar ik het beste nieuws bijna voor het laatst en de uitleg.
75 Studenten; plusminus 25 gesponsored door Nederland, 25 door Tanzania en 25 zelf betalende studenten. Die verhouding lijkt te passen en te kloppen. Nog steeds is het niet genoeg omdat schoolfees niet de daadwerkelijke kosten dekken en we nog maar moeten zien of iedereen betaalt maar we zijn op de goeie weg. Een bijkomende business is onmisbaar! Die zien we in het al vaker genoemde hydroponic food project. Wij wachten met smart op uitsluitsel van de aanvraag van UNDP (United Nations Development Program) voor een bedrag van 50,000 USD. En we -dat wil zeggen Munisi de agriculture teacher en zijn studenten-, hebben een kleine proef gedaan. Het resultaat met minimale middelen na een week is zo veelbelovend dat we nu al denken dat als we het geld niet krijgen, er echt naar andere manieren gezocht moet worden om dit project hoe dan ook van de grond te krijgen.
We hebben steeds gezegd ‘2016 staat in het teken van het vinden van het Ei van Columbus voor KVTC in een of meer aanvullende money income generarating projects’. Met een (eerste) potentiele afnemer in Tanzania die vraagt wat een ton van dat hydroponic spul kost, geloven wij dat Hydropic Food dat Ei is!
Terug naar nu en naar Step One onze eerste echte gasten hier. Waarmee alles een try out is voor ons. Beetje zenuwen en een beetje uitproberen en het gaat goed! Tevreden gasten en Step One betekent ook veel plezier, noeste arbeid en een echt gemoedelijk samenzijn met onze studenten en teachers. Juist deze week kwam het fantastische bericht dat de aanvraag door Step One bij Stichting Haella https://www.facebook.com/haellastichting voor financiele steun voor het Albino Project is toegekend. Geweldig nieuws, dan kunnen we behalve Sebastian, Christina en Gudillah nog meer jongeren gaan zoeken met albinisme die een kans krijgen op onderwijs.
Vrijdag 7 oktober gaan we officeel afscheid nemen van Step One en vooral genieten van de celebration samen en we zeggen nu al karibuni sana in 2017!
Veel groeten van ons allemaal uit een wederom mooi en nog steeds of beter alweer regenachtig en zeer bewolkt Umbwe!
Na nog meer nattigheid en kou zijn we aangeland bij nieuwe examens en werken op het land, werken op de shamba zoals dat hier heet. Na planten komt natuurlijk wieden en ook dat wordt door onze studenten gedaan. Het werk aan het 2e hostel vordert gestaag, alles volgens plan. Het 1e semester is afgerond en nog meer studenten zijn op stage gegaan. Voor de juli intake zijn we de marketing gestart en ook op zoek gegaan naar albino meisjes en jongens. Er zijn verschillende andere projecten bezocht tijdens de vakantie om ideeen op te doen en ook na sluiting op 17 juni is er doorgewerkt op school. En er is electriciteit in het Teachershouse! Op 18 juli zijn we weer open gegaan voor het 2e semester.
Omdat het behoorlijk koud is geweest, staat onze mais er iets minder mooi bij dan vorig jaar en het stuk waar we bonen hadden geplant is zelfs een beetje verdronken! Geen nood want datzelfde stuk land is alweer opnieuw ingezaaid tijdens de vakantie. De studenten hebben zoveel mogelijk na school op het land gewerkt, we hebben paden over de hele compound gemaakt waarlangs struikjes zijn geplant. Het ziet er prachtig uit. Op deze manier proberen we de studenten ook zorg voor de omgeving bij te brengen. We merken dat dat ook helpt in het minder rommel maken.
Het werk aan het 2e hostel vordert gestaag, en het ziet er echt heel mooi uit. Het meeste werk wordt weer uitgevoerd door Tarimo (voor velen bekend) maar ook onze eigen studenten (metselen en electra) hebben een steentje bijgedragen. Voor het houtwerk hebben we Marandu die prachtig werk levert en heel snel is! In het hoofdstuk ‘afmaken’ zijn ook andere zaken gerealiseerd. Zo heeft ‘Cecilia kitchen’ nu ramen en is het schilderwerk binnen en buiten en van ramen en deuren van de lokalen die al af waren, nu helemaal klaar. Met donatie van en dank aan Step One! Het inzetten van ramen en het schilderen is gedaan door onze eigen studenten met een speciale pluim voor Jeremia en Emanual (beiden EL) die tijdens de vakantie bijna 2 weken iedere dag met z’n 2en hebben geschilderd. De metselklas heeft stoepjes leren maken en die kunnen we op meerdere plaasten gebruiken. En nogmaals moet gezegd dat de studenten die we nu hebben een fijne groep is; gemotiveerd, enthousiast en ze komen ook met eigen ideeen.
Na nog 2 maal een intern examen hebben we het 1e semester afgerond. De resultaten van met name degenen die in januari gestart zijn, zijn goed en dat geeft sommige oudere jaars een beetje het nakijken en daarmee hen de boost dat ze harder moeten werken! Een voorbeeld van die motivatie wil ik noemen. Stivini is dayscholar Masonry & Bricklaying. Stivini stond met tranen in zijn ogen zijn examenresultaten op het noteboard te bekijken…. Ik vroeg hem waarom. Hij zei in zijn gebroken Engels (en daar ligt het ook aan!) dat hij alles wist maar het niet kon verwoorden. Ja dat is echt heel naar. Het is het aloude probleem in het Tanzaniaans onderwijs. Dat verrekte Engels en toch zal het moeten want anders kunnen ze straks dat VETA papiertje niet halen want ook die examens zijn in het Engels. En even terug naar Stivini’s motivatie; toen hij kwam in januari sprak hij geen woord Engels. Dat heb ik hem ook in herinnering gebracht waarna er een dun glimlachje doorbrak. Hij komt er wel omdat hij zo gemotiveerd is. We hebben het 1e semester afgesloten met een grootste kleine celebration. Klein omdat er niet veel voor nodig is om ongelooflijk veel plezier te hebben als je 3 kratjes soda neerzet en een muziekinstallatie-tje. Dansen, dansen, dansen studenten en staff. Onze 2e en 3e jaars hebben dat feestje niet meegemaakt zij waren en zijn op stage en komen in de 1e week van augustus weer terug naar school.
De marketing voor de juli intake is wat voorzichtiger ingestoken omdat we geen gesponsorde studenten meer aan kunnen nemen. De teachers hebben zelf hun gebied gekozen en zijn op pad gegaan. Naar het zich nu laat aanzien komt er misschien toch een oplossing van Tanzaniaanse zijde voor de groep studenten die nu nog niet gesponsord worden en dat wel nodig hebben. Het zou tijd worden. Voor de albino studenten waar we al veel over bericht hebben gaan we ws op 4 uitkomen en dat bedrag gaat zeker weten uit Nederland komen met alle aandacht die er nu voor is! Sebastian een van de albino studenten heeft door eerdere sponsoring van een Zuster de kans gekregen om Form 4 af te maken. Hij spreekt daardoor goed Engels. Het idee is dat hij een spokesperson zou kunnen worden voor deze groep binnen en op termijn ook buiten KVTC zodat we langzaam maar zeker kunnen gaan laten zien dat ook deze jongeren ‘gewoon’ op een gewone school mee kunnen draaien. Wij hopen het. Step One is met deze berichtgeving een crowdfunding actie gestart http://www.dreamordonate.nl/6812-onderwijs-voor-2-albinos Ieder vijfje of tientje is welkom en het gaat zo gemakkelijk en natuurlijk kun je ook doneren via Project Tanzania op: rekeningnummer NL37RABO 0140241019 tnv KET te Midwolde.
Op dit moment hebben we 8 nieuwe studenten binnen die zelf betalen. Met studenten die ook weer vertrekken (Nursery studenten 1 jaar en in juli vorig jaar gestart en catering en hospitality studenten 6 maanden), komen we op dit moment op een totaal van 68 studenten. De juli intake loopt nog door tot eind augustus.
Als als als we de school toch op de rit krijgen en de sponsoring van Tanzaniaanse zijde echt rond komt dan zien wij een hoopvolle toekomst gloren. Voorlopig is de grootste hoop gevestigd op toekenning van een grant van maar liefst 50,000 USD voor het Hydroponic Food Project. Daarvoor is een aanvraag gedaan bij UNDP (United Nations Development Programme) afdeling Tanzania. http://www.tz.undp.org/ De beslissing hierover valt waarschijnlijk in augustus. Laten we zeggen met Afrikaanse vertraging oktober. De vlag gaat uit als dat gaat lukken. Het filmpje over hydroponic food is al eens gedeeld maar voor wie het gemist heeft hier nog een keer: https://www.youtube.com/watch?v=CyP0aNqicYg Als we deze grant binnenhalen is het idee direct te starten met een pilot project om daarna groots in te zetten en een hele goeie business te bouwen waar we echt geld mee kunnen verdienen naast de school. Voor wie geinteresseerd is in de aanvraag en hoe het proposal eruit ziet, laat het me weten dan stuur ik het. Het worden weer spannende maanden!
Een onderdeel van het powerplan waar we in de vorige nieuwsbrief over spraken is uitgevoerd. Power in het Teachershouse! En oh oh wat is dat fijn. Licht en een warme (na terugkomst van 12 dagen in Nederland) electrische douche. Die power is gehaald van over de rivier bij de buurman en dat is ook zoals eerder gemeld een andere transformator. We zijn nu al overtuigd dat we deze electriciteit ook bovengronds door willen trekken naar het Pavillion. In plaats van de hele dure optie ondergronds vanaf het hoofdgebouw naar het Pavillion. Wordt vervolgd. Aankomende week gaan we de solaropties uitzoeken voor de hostels want ja als de Nederlandse groepen komen in september en oktober moeten we daar toch ook een lichtpuntje hebben!
Tot slot dat hele mooie kalfje. Deze week geboren en het is een ZIJ. Daar zijn we heel blij mee. Het kalfje heet Lauriana. Opnieuw was onze bewaker Laurian erbij zoals ook bij de geboorte van het stierkalfje Laurian. Benieuwd of dat goed gaat komen als hij ook weer bij de volgende geboorte aanwezig is. Na koe Mar-Li staat nu koe Cecilia op het punt te bevallen.
Hier komt langzaamaan de warmte weer terug, we gaan op naar het droge seizoen.
De wereld is niet mooi. Dat denk ik regelmatig en wel vaker als ik deze berichten lees over albino kinderen. Amnesty International heeft al eerder alarm geslagen:
“De moeder van de peuter Whitney werd in de nacht van 3 april wakker en zag dat haar kind niet meer naast haar lag. Ze wist dat ze haar nooit meer levend terug zou zien. Whitney was een albinomeisje met een witte huid en wit haar. Twee weken later werd het verminkte lichaam van de peuter gevonden in een bos vlakbij hun huis. Whitney’s moeder herkende de kleren die waren gevonden. Toverdrankjes van lichaamsdelen albino’s.In Malawi neemt het aantal ontvoeringen van en moorden op mensen met albinisme dramatisch toe. Hun lichaamsdelen zouden magische krachten bevatten en geluk brengen. Daarom worden ze gebruikt door ‘toverdokters’ die er drankjes en poedertjes van maken. Duizenden albino’s leven in angst en afzondering omdat hun botten, huid en haar geld opleveren. Vermoord, verdwenen, ontvoerd. Sinds december 2014 zijn ten minste veertien albino’s vermoord in Malawi. Er zijn ruim zeventig gevallen bekend van pogingen tot ontvoering; ook worden overblijfselen uit graven gestolen. De daders gaan meestal vrijuit of krijgen een lichte straf.”
Het zal tijd worden! Ook hier geldt dat onderwijs iets kan doen. En daarom is KVTC op zoek gegaan naar albino kinderen. Tot nu hebben we twee jongens gevonden die heel graag vanaf 18 juli deel uit gaan maken van onze studentengroep. Meet Joseph en Sebastian. Joseph wil graag agriculture gaan doen en Sebastian wil metselaar worden. Joseph is echt heel verlegen en kon me niet aankijken totdat ik mijn hand naast de zijne legde. Allebei wit. Sebastian heeft het geluk gehad dat er een Zuster was die eerder zijn lot heeft aangetrokken en zodoende heeft hij zelfs na secondary, Form 4 afgerond. Dat is mooi omdat Sebastian daardoor Engels spreekt en ik zie voor me dat hij daardoor een spokesperson kan worden voor de albinogroep in KVTC. We zijn dringend op zoek naar meisjes maar die zijn moeilijker te vinden. Cecilia onze kok en matrone en nog veel meer is the leading lady hier en samen zullen we niet rusten voordat we ook die paar meisjes gevonden hebben. En dan kom ik natuurlijk bij iedereen terug om te vragen naar sponsoring en wellicht het opzetten van een studiefonds voor deze speciale groep studenten. Want ook na opleiden zullen zij veel steun en begeleiding nodig hebben. Al kunnen zij maar een beetje voorbeeld worden voor de rest dan doen we met ’n allen heel erg veel.
Heel veel nattigheid. De eerste examenweek is achter de rug. We hebben een schoolcommitee. De bonen en mais zijn geplant. We hebben bomen geplant en zijn daarmee een nieuw project gestart. De auto moest naar het ziekenhuis en we zijn bezig om ons onderwijs verder te professionaliseren. Oud studenten zijn op bezoek geweest om te vertellen dat ze een baan hebben en onze huidige studenten hebben hun eigen verkiezingen gehouden. En we hadden natuurlijk onze korte paasvakantie. Heel bijzonder is te melden dat vrijwel iedereen en met name de boardingstudenten voor het eerst in KVTC geschiedenis ook echt terug waren op zondag 4 april zodat we maandag 5 weer konden starten!
De januari intake is gestopt eind maart zoals eerder gemeld. De aspirant studenten die zich daarna hebben gemeld, hebben we nadrukkelijk gevraagd zich te melden voor de juli intake. We hopen dat ze ook echt komen. De verwachting is dat we richting 80 studenten gaan! Ook de mensen die zich op het allerlaatste moment melden om in aanmerking te komen voor een (gedeeltelijk) gesponsorde plaats hebben we helaas niet aan kunnen nemen. Simpelweg omdat de support aan Tanzaniaanse zijde en de inkomsten van fundraising activiteiten te onzeker zijn. Betalende en gesponsorde studenten moeten in balans zijn, anders kan het KVTC peerd het niet trekken. Goed nieuws is natuurlijk dat de belangstelling groot is. We hebben het al eerder geconstateerd; groeien in Tanzania gaat langzaam. Aan Tanzaniaanse zijde wordt er wel degelijk aan de weg getimmerd. Bijvoorbeeld door een fundraising in Arusha en Dar es Salaam. Maar ook individuele sponsoren melden zich. En steeds meer wordt de school ‘geclaimd’ door de community. Precies wat we willen en dan wordt het misschien ook logischer om die boter bij de vis te geven…. Wij hopen het en blijven daar aan werken.
Een goed initiatief daarvoor is het opzetten van een schoolcommitee. We hebben mensen uit de buurt gevraagd om daar zitting in te nemen. Mensen die hun sporen verdiend hebben in onderwijs, land- bosbouw, veeteelt of goed verstand hebben van deze omgeving, de mensen goed begrijpen en weten hoe hen te benaderen. Er is een eerste meeting geweest onder leiding van Adolf Olomi die zitting heeft in de Tanzanian School Board. Het commitee heeft 2 functies. Zij zijn de schakel tussen de school, de community en de TZ School Board en zij voorzien KVTC van pragmatische hulp en ideeen en zijn direct beschikbaar wanneer nodig en gevraagd. In de eerste meeting hebben we in kaart gebracht waar de leden hun expertise op willen richten en vervolgens hebben we die gekoppeld aan een KVTC staff member. De bedoeling is dat ook met de staff een samenwerking ontstaat.
Vlak voor Pasen werden er op school bijna 800 boompjes afgeleverd in het kader van een soort Nationale Boomplantdag en hebben wij daarna 130 plantjes geplant! En dat is nog niet alles; wij gaan door met een groter plan om KVTC een voorbeeld te laten zijn voor de omgeving. We gaan een nursery maken om onze eigen plantjes te kweken. Dat project is ontstaan uit een samenwerking met Roots & Shoots. Een Tanzaniaanse organisatie onder de vlag van het Jane Goodall Instituut met wereldwijd afdelingen. Onze agriculture studenten zijn op workshop geweest en hebben bij terugkomst hun kennis om planten en bomen te spenen/stekken doorgegeven.
Zo langzamerhand worden we een boerderij, sinds kort met 2 nieuwe koeien en oh wat zijn ze mooi! De dames heten respectievelijk Cecilia naar onze kokkin en matrone en Mar-Li natuurlijk naar Lisette en Marlot! De beide dames zijn drachtig en nu maar hopen dat het goed gaat want Anna heeft haar kalfje verloren. We zoeken uit waarom dat kon gebeuren.
De problemen met electriciteit zijn regelmatig aanwezig en daar zijn we aan gewend maar bijna 3 weken helemaal zonder is zelfs voor Tanzaniaanse begrippen te erg. Nadat het aanvankelijk een probleem leek van alle omliggende scholen: Umbwe Secondary, Mlama en Som-Som, bleek het uiteindelijke probleem op ons terrein te liggen. Tanesco is zo ongeveer de traagste organisatie die ik ken en het duurde inderdaad meer dan 2 weken voordat Tanesco ons kwam melden dat ze alle lijnen gecontroleerd hadden en dat ze met deze conclusie konden komen. Bij ons ging uiteindelijk ook wel een lichtje ‘branden’ nadat een voor een de omliggende scholen weer stroom kregen. De schop moest dus de grond in om na te kunnen gaan wat er mis was. Net zoals in Nederland ligt de verantwoordelijkheid tot aan de meter bij het electriciteitsbedrijf en vanaf daar is het de verantwoordelijkheid van de gebruiker. Binnen een dag wisten we wat er aan de hand was; een compleet doorgebrande kabel! En direct na het weekeinde hebben we de kabel gerepareerd met behulp van de engineer die de kabels op het KVTC terrein eerder heeft aangelegd. En toen was het natuurlijk weer wachten op Tanesco want ja die moet dan weer aansluiten….. Dat duurde ook weer een dag of 2. Verschrikkelijk wat een organisatie! Maarrrr uiteindelijk leiden ook dit soort ervaringen naar nieuwe ideeen. We waren al bezig met een powerplan voor KVTC compound. Het idee is nu om een 2e electriciteitsbron van Tanesco te gaan gebruiken vanaf de buurman aan de overkant van de rivier. Het is vaak zo dat als de electriciteit uitvalt aan de Som-Som kant de andere buurman dan wel stroom heeft. In grote lijnen zou het in de toekomst zo moeten worden:
Electriciteit doortrekken van het hoofdgebouw naar het Pavilion
Electriciteit doortrekken van de buurman over de rivier naar het Teachershouse (2e transformer, 2e electriciteitsbron)
Voor de dormitories willen we solarpanelen gaan gebruiken/ proberen (ook om kosten in de hand te houden)
Op termijn (als we het Principalhouse waar nu de jongens wonen) wellicht gaan inrichten als klein guesthouse kan de electriciteit doorgetrokken worden van het Teachershouse
Om het Tanesco verhaal af te maken…..zij hebben besloten tot aan midden juni de stekker eruit te trekken op dinsdag, donderdag en zaterdag overdag. Ze werken aan het netwerk, het is te hopen dat dit volgende ongemak iets op gaat leveren.
Wat de studenten betreft kunnen we melden dat we een zeer gemotiveerde groep hebben. Nu we groter worden zijn er meer verantwoordelijkheden te verdelen en net als ons teachersteam heeft ook de studentengroep taken verdeeld. Zo is er een foodcommissie, een minister of education and discipline, een minister of environment etc. En zo bouwen we naar langzaamaan groter worden. Onze metselklas is vooral een pluim waard! Zij leren snel en goed, de jongens en 1 meisje worden ook al getraind on the job. Begin mei zijn we het werk gestart om het tweede hostel af te maken. Daar waar de Nederlandse groepen straks zullen slapen. Het werkschema zegt dat het in 9 weken gedaan moet worden dan zouden we ergens begin juli klaar moeten zijn maar het is fijn om voldoende marge te hebben mocht er vertraging optreden wat natuurlijk heel goed kan hier in Tanzania!
Op dit moment zijn er studenten op stage. Twee van de Nursery class en 5 van de Catering en Hospitatlity class. Bij de Nursery studenten zijn we al op bezoek geweest; ze doen het erg goed en voor een van hen zit er waarschijnlijk al een baan in. De catering studenten gaan we binnenkort bezoeken. Daarover in de volgende nieuwsbrief meer.
Het beste nieuws bewaren we voor het laatst: voor het eerst in de geschiedenis heeft KVTC Hunters een voetbalwedstrijd gewonnen! We speelden uit in Marangu en wonnen met maar liefst 8 – 0. Met een dala dala op pad helemaal volgepropt, het was een groot feest en het bleef nog lang onrustig…
Zo lang niets laten horen, geen nieuwsbrief, geen facebook updates…. Het komt omdat we zooo druk waren en zijn. Het schooljaar weer starten. Eindelijk de energy saved kitchen stove kunnen bouwen met geld van Step One! Het afscheid nemen van Lisette en Marlot. De korte trip naar Kenya naar een eerder onderwijsproject samen met Paul en bezoek terug uit Kenya. Bert en Wim fundi van Zanten 5 dagen als echte logees in het Pavilion. De eindelijk eindelijk eindelijk gearriveerde container uit Dar es Salaam via Nederland. En natuurlijk vooral het vinden van nieuwe studenten! Het nadenken over hoe we een plan gaan ontwikkelen voor de school om naast het onderwijs ‘iets’ te vinden wat de school van ander inkomen kan voorzien.
We gaan graag met de deur in huis vallen en dat is melden dat we op dit moment 60 studenten hebben! En dan te bedenken dat we er van de oude club 13 ‘kwijt’ zijn geraakt aan afstuderen, 6 zijn er uit eigen beweging opgestapt en 3 hebben zich niet meer gemeld. Dat betekent dat op het kleine clubje na van vorig jaar er heel veel bijgekomen zijn! En de inschrijving loopt nog. Nog deze week zijn we op de radio om de laatste studenten binnen te halen voordat de januari inschrijving sluit op 31 maart.
Naast de courses die we al hadden zijn we in januari een 6 maanden cursus catering & hosptality gestart. Deze studenten volgen een klein gedeelte van het officiele leerprogramma van VETA waar we examens onder mogen doen sinds we de schoolregistratie hebben. Het is een try-out maar het idee is dat studenten in delen uiteindelijk de hele opleiding kunnen volgen. Steeds als ze weer een beetje geld hebben. De slimmerikken onder hen hopen we al eerder aan een baan te helpen. In die 6 maanden gaan ze nl ook stage lopen en wie weet mogen ze dan blijven. De leraar Joshua is ook een kei in decoration! Hij was verantwoordelijk voor de versiering van Graduation Day in december 2015. Joshua woont gedurende werkdagen in de dormitory van de jongens en is daarmee Patron.
Ander nieuws is dat we met 15 dagscholieren maandag 14 maart een bouw- en metselklas gaan starten. Ook onder VETA. Deze mensen worden voor een groot deel door KET Nederland gesponsord en juist daarom zijn het dagscholieren. KVTC is opgezet om jongeren in Umbwe een toekomst te bieden. Alle 15 hebben een ingewikkeld of ronduit beroerd verleden. Zij moeten ieder 100,000 TZ shilling zelf inbrengen, ook als ze dat zelf niet kunnen betalen. Op deze manier willen we de hen omringende community verantwoordelijk maken en in ruil voor hun sponsoring werken de studenten gedurende vakanties en indien nodig in het weekeinde. En dus zullen de Nederlandse groepen die straks komen, samenwerken met onze eigen in opleiding zijnde vakmensen. Ook is er voor deze mensen geld binnen gekomen via een Tanzaniaanse Whats app group waar de Principal lid van is. Dat is zoals jullie begrijpen een doorgaand proces. Desalniettemin een hoopvol proces want fundraising en mensen te bewegen te doneren neemt tijd. Van de 15 metselaars die we gaan opleiden zijn er 5 vrouw en ook dat is een opsteker. De leraar is inmiddels gevonden. Goeie vent, veel ervaring met diploma’s. Hij heet Methord (nee geen schrijffout) en komt gedurende werkdagen wonen in het Pavilion om in het weekeinde terug naar Arusha te gaan waar hij zijn familie heeft.
Het idee de community verantwoordelijkheid te laten nemen was al geboren voor de metselaarklas. En dus hebben we het woord uit doen gaan dat mensen zich konden melden voor sponsored plaatsen in KVTC. In die brief stond dat mensen moesten komen met een motivatiebrief, een brief van een local leader, priest of pastor met daarbij wat ze dan wel konden betalen. Het is een drukte van belang geweest maar niet zonder resultaat. En de boodschap is ook vooral geweest dat onderwijs geld, wil en zorg kost. Mensen die slechtst hun hand op konden houden zijn weggestuurd. Dat klinkt hard maar een boodschap moet uitgaan. En voor degenen die echt maar dan ook echt niets hebben of kunnen, is er wel een mogelijkheid. Want die laatsten hebben ook een wil.
Van die verhalen zijn er genoeg. Hier een paar. Charles student van vorig jaar, dyslectisch met een vader die niet voor hem wil zorgen en een afwezige moeder. Charles komt begin dit jaar naar me toe om te vragen hem 15.000 TZ shilling (= 7 euro) kwijt te schelden van zijn schoolfees van 2015. Ik vraag aan Charles ‘wie heeft de rest dan betaald?’ Zegt hij ikzelf door te werken ieder weekend en iedere vakantie. En dan is Charles ook nog degene die nooit te beroerd is om iets extra’s te doen. Hij komt fietsend iedere dag of lopend als het moet. Zo’n 5 kilometer. Of Sesilia een nieuwe studente in boarding. Beide ouders leven niet meer. Seselia kon op haar formulier waar gevraagd wordt om een contactpersoon in case of emergency niemand invullen. Ik geloofde het niet en heb het na laten vragen in haar eigen taal, het is echt waar. Of Theresia, 14 jaar oud, kwam alleen en daarna met haar oma die niet kan schrijven en lezen. Ook geen ouders en nergens support. Theresia had een prachtige brief geschreven waarom ze zoooo graag onderwijs wilde. Dan kan ik oma en mezelf helpen. Need I say more?
Zo bouwen we samen KVTC. Het is een mix van proberen een zo goed mogelijke school te bouwen en een weg te vinden deze school te laten aarden in de plaatselijke community. Uiteindelijk zullen de mensen hier het stokje over moeten nemen. Dat is nog ver weg maar om maar met Massy te spreken, onze tuinman en manusje van alles; ‘before money comes shelter and food and before that comes care’.
En zo was er ook care voor het bijzondere afscheid van Lisette en Marlot. Het ging niemand in de kouwe kleren zitten. De dames waren er klaar voor maar niet klaar voor zoveel oprechte tranen van de studenten. Meisjes en jongens. Wat hebben we met z’n allen heerlijk gejankt bij zo’n mooi afscheid! En dat is ook begrijpelijk want Lisette en Marlot zijn 5 maanden naast bijna vriendinnen van de studenten vooral heel plezierige teachers geweest. Engels, wiskunde en computers met mega geduld en dat is in Tanzania ook wel eens anders! Zoveel dank lieve meiden want naast jullie eigenlijke werk hebben jullie natuurlijk nog veel meer gedaan. Time tables, improviseren iedere keer weer en de Principal voorzien van hulp in overzichten en het gemakkelijk maken om grades in te voeren voor het teachers team. Lisette en Marlot zijn letterlijk door studenten naar de klaar staande taxi gedragen! En dan vooral in de hoop dat zij weer terugkomen. Als het aan Magufuli de nieuwe Tanzaniaanse president ligt, gaat dat misschien zelfs iets makkelijker in de toekomst.
Cecilia onze dag in dag uit kok en overigens ook Matrone in the girls boarding, is MEGA blij met haar nieuwe keuken, bekostigd door Step One. Zij zal Step One extra warm onthalen straks in september. In drie weken tijd was er ineens die keuken! Met een mooie schoorsteen naar buiten. Cecilia laat dagelijks ruiken aan haar kleren want die stinken niet meer naar rook en eten. Voor het eerst kijken we bijna uit naar het regenseizoen want wij weten wel waar we dan allemaal zitten! Behalve dat zij niet meer hoeft te husselen in dat blikken schuurtje, is het natuurlijk een stuk aangenamer en gezonder om zo te kunnen koken. Cecilia klein van stuk heeft wel een opstapje nodig om goed in die 200 liter potten te kunnen roeren! Step One jullie hebben het dagelijkse leven zoveel makkelijker gemaakt, dank daarvoor!
Onze shops, 1 met kleding en 1 met schriften pennen en snoepgoed en soda en tegenwoordig ook een klein beetje restaurant lopen goed. Het Pavilion is volledig in gebruik. De leerlingen catering & hospitality krijgen er les. En iedere dag komen er mensen uit de buurt chai (thee) drinken en mandazi (oliebollen) en ndizi (soort gebakken bananen) eten. En als we gasten hebben, zoals Bert en Wim laatst, dan kan er ook een Afrikaanse maaltijd geserveerd worden. Compleet met een bloemetje op tafel. De heren werden goed verzorgd en hebben geslapen in ieder hun eigen stapelbed naar voorbeeld van Lisette en Marlot! Het motto ‘we work with the things we have’, heeft ook hier gewerkt. Toch hebben we onze plannen om het Pavilion kleinschalig om te bouwen tot guesthouse verlaten…..om met hulp van Nederland NU het tweede girls hostel af te gaan maken. Met de bedoeling daar straks Step One eind september en vervolgens de ‘Alberdien’ groep mid oktober te kunnen huisvesten. Vanaf daar slapen en douchen, lopen naar het Pavilion voor ontbijt diner en wat dies meer zij. Daarna nemen wij het in gebruik als 2e hostel voor de girls boarding. Wat een goed idee!
Het regenseizoen komt dichterbij. Aankomende week beginnen we alweer aan ons eerste KVTC internal exam en gaan we het land weer inzaaien. Dat doen we met een goeie groep zeer gemotiveerde studenten. Betalende en mensen die gesponsord moeten worden. We gaan hakken en zaaien en oogsten later.
Veel groeten van ons allemaal uit het mooie Umbwe het regenseizoen naderend.
Tja wat is er niet gebeurd in de laatste 2 maanden? Na de financiele crisis en de hondjes die groot worden? Ik wil er maar mee zeggen dat alles relatief is en dat bijna alles ook altijd weer een beetje goed komt. Na oktober en de Nederlandse bouwgroepen hebben wij afgemaakt wat we af wilden maken. In veel opzichten. De electriciteit doortrekken, de examens intern voorbereiden, de echte examens voor VETA voor elkaar krijgen. Een ineens een eerste Graduation voor 13 studenten met toeters en bellen voorbereiden naast de marketing van de school. Een oprechte eindsprint!
We beginnen met alweer iets moois tot stand gebracht door Nederland en Tanzania samen. Al onze waterleidingen zijn vernieuwd! Lisette en Marlot en daarmee hun vrienden en familie schoten te hulp! Zij hadden geld mee gekregen om iets voor het onderwijs te doen. Lisette en Marlot kwamen met het voorstel het te gebruiken voor die afschuwelijk onnodige lekkende waterpost. En ja wat een goed idee. Op naar het waterleidingbedrijf om de zaak te bespreken. En dan krijg je ook gratis advies over hoe de mollen te bestrijden met een plant en natuurlijk het logische advies om die leidingen een meter diep te leggen en dat die leidingen dan ook van A kwaliteit moeten zijn. Maar dan het graven….de deal was; de watercompany komt de boel leggen zonder kosten na opgraven. Een van onze bewakers aangevuld met een dagwerker heeft een week gegraven. Hulde is er voor Prosper, onze bewaker. In de nacht bewaken, overdag graven. Tuurlijk heeft hij daarvoor een toelage gekregen maar dat het aanbod van hem zelf komt omdat hij net als onze andere vaste teamleden hart voor de zaak heeft, dat is ontroerend. Uiteindelijk heeft de hele klus de 600 euro van Lisette en Marlot en nog eens een miljoen (500 euro) aan Tanzaniaanse zijde gekost. Maar dan is ook echt alles vernieuwd inclusief een riool van een jaar geleden kapot gereden door een tractor van het Principal House nu in gebruik als boys dormitory. Voor wie heeft gegeven: heel heel hartelijk dank!
De nieuwe president Magufuli bijgenaamd the bulldozer heeft imiddels van zich laten horen. Hij is nieuws in Tanzania omdat hij letterlijk en figuurlijk zelf veegt. Mensen die niet werken vliegen er uit en de jaarlijkse 9 december onafhankelijkheidsdag/feestdag heeft hij omgebouwd tot opruim en schoonmaakdag van het land. En daar is ook gehoor aan gegeven! The spirit zit er in en dat mag ook want Tanzania heeft zoveel te bieden. Ik denk vaak dat Tanzania zich meer voor mag laten staan op wie ze zijn en wat ze kunnen. Een vreedzaam land met ontelbare mogelijkheden.
En zo bevonden we ons ook in een behoorlijke financiele crisis in de laatste 2 maanden van dit jaar. Het is al vaker benoemd en besproken; wie is voor wat verantwoordelijk en wie gaat wat doen? Daar zijn we druk mee. En zeker om die reden zijn de bekende koppen bij elkaar gestoken. Bert Boekhold met achterban in Nederland en in Tanzania Sirili Mushi. Voor even zijn we eruit. En verder weten we dat we op zoek moeten naar een heel goed idee om naast het onderwijs dat ene idee te lanceren dat gaat zorgen voor dat andere inkomen. Ik roep bij deze iedereen op om mee en buiten de box te denken.
De kroon op al het werk van het afgelopen jaar is natuurlijk onze registratie en onze eerste echte Graduation. Die registratie heeft nu al allerlei deuren geopend. Wij wisten niet hoe belangrijk het bijvoorbeeld is om aangewezen te worden als KVTC examination centre. Dat dat direct gebeurde in december en dat daarmee het programma van de school aangepast moest worden, is natuurlijk van geen enkel belang!
De Graduation was bijzonder en heeft veel goed gedaan. 13 Studenten afgestudeerd van KVTC! We nemen met pijn afscheid van allen en met name van Freddy, Justina en Lilian, 3 van de zovelen gesponsorde studenten vanuit Nederland. Bijzonder mooie mensen en zo gemotiveerd om hun leven naar een hoger plan te tillen. Zij zijn ook de studenten die het hoogt gescoord hebben. We blijven ze volgen en over hen vertellen. Dat is beloofd, ook door hen.
Het was een prachtig feest met Sirili Mushi op en neer gevlogen vanuit Dar es Salaam en in een week tijd de hele bende georganiseerd. Glimmende gezichten overal en zoveel trots. De mensen in de omgeving konden niet geloven hoe ver we zijn. Zoveel complimenten gekregen. Zoveel bewondering voor het blok afgemaakte klaslokalen dankzij Step One. De prachtige dormitories. De computers, laptops. Het aanzicht van de school. En nu zijn we zo hoopvol dat naast al die nieuwe ontwikkelingen we ook echt vooruit kunnen met meer geld om meer teachers aan te trekken.
Dat we een school onderwijswaardig kunnen maken. Per januari beginnen we met een nieuwe cursus van 6 maanden. We hebben onderzocht of het gewild is. Catering en Hospitality. Een klaarstoom cursus voor mensen die in de hotel business willen werken. Het is fijn dat we dat nu mogen doen omdat we geregistreerd zijn. We gaan dat onderbrengen in het multifunctionele centrum Het Paviljion. De teacher is gevonden en hij brengt 10 studenten mee om mee te beginnen. Dat was de voorwaarde.
Het Pavilijon is nu al multifunctioneel omdat we er een winkel hebben en omdat Marlot en Lisette daar nu geimproviseerd wonen/slapen. Met een beetje geld zijn we van plan om het Paviljon beschikbaar te maken voor grotere groepen en long staying vrijwillgers die echt iets voor de school kunnen betekenen en binnen het Tanzaniaanse curriculum les kunnen geven.
Het allerbelangrijkste is natuurlijk het aantal studenten. En ja wat hopen wij dat dat aantal na de meer dan uitgebreide marketingcampagne extreem hoger wordt! We geloven het. En dat dat op basis van ontvangen telefoontjes en complimenten ook echt gaat gebeuren. Maar ja, this is Africa en je weet het pas zeker als ze komen met die schoolfees. Misschien weet niet iedereen dat maar vanaf januari februari komen de studenten binnen druppelen. Eigenlijk als mensen geld hebben. Voor die tijd melden ze; ‘I am preparing’. En de mensen die echt niets hebben, melden zich niet, die moet je zoeken.
‘We are on a mission’, dat zeggen we met z’n allen in Tanzania. Die school moet hoe dan ook gaan lopen. Dat vinden en denken wij allemaal in Tanzania.
Veel groeten van ons allemaal dit keer vanuit het mooie Arnhem,
De nieuwsbrief van september/oktober staat in het teken van allerlei Nederlanders die om uiteenlopende redenen maar wel met hetzelfde doel in Tanzania zijn; KVTC weer een stapje verder brengen. Lisette en Marlot die hier 5 maanden zijn en half september zijn gearriveerd. Alfa groep en Step One die de hele maand oktober hun stempel hebben gedrukt en gebouwd hebben. Ondertussen gaat de school gewoon door en bereiden we ons via alweer een interne examenweek in oktober voor op de VETA examens in november. Aan Tanzaniaanse zijde hebben deze maanden in het teken gestaan van de Uhuru Torch en de presidentsverkiezingen. We hebben sinds kort een eigen KVTC schoolshop. De mais is er inmiddels af en goed voor 25 zakken, de tuin floreert met o.a. onze eigen tomaten die we ook verkopen. Tailoring class brengt geld binnen met mooie ontwerpen en vloerkleden. En er is gestart met de marketingcampagne die doorloopt tot in december voor het nieuwe schooljaar in januari 2016. Aan belangrijke papieren zijn we er 2 rijker: de workpermit voor Anne die 2 jaar geldig is en jaaaaaaa eindelijk de REGISTRATIE van de school die geldig is tot 2020!
Marlot Schuurman en Lisette Bramer zijn voor veel mensen ‘oude bekenden’ en hebben al eens les gegeven op de school. Voor wie hen al kent en nog niet kent, hier een kleine introductie en waarom zij doen wat ze doen:
Marlot: Via mijn broertje (Remi), die in 2011 mee is geweest naar KVTC ben ik ook betrokken geraakt bij het project. Hij kwam met zulke mooie verhalen thuis dat ik in 2013 ook besloten heb om mee te gaan. Dit was voor mij een heftige ervaring, maar ik voelde me direct wel op mijn gemak in het land en de omgeving. Waar iedereen na drie weken zin had om weer naar huis te gaan, was het voor mij eigenlijk niet lang genoeg. In 2014 dan dus ook maar weer mee op project, maar nu om iets langer te blijven en samen met Lisette computerles te geven op KVTC. Ook deze vijf weken bleken achteraf niet lang genoeg. De afgelopen twee schooljaren heb ik in Groningen de versnelde PABO-opleiding gedaan, dus kon ik niet voor langere tijd weg. Aangezien ik in juli afgestudeerd ben, heb ik nu wel de kans om voor langere periode naar Tanzania te vertrekken. Samen met Lisette zal ik voor vijf maanden in en rond Umbwe te vinden zijn. Ik vind het geweldig om de studenten hier les te geven en ze naast het geplande engels en computerskills nu ook wiskunde bij te brengen. Het is moeilijk uit te leggen voor de mensen die hier niet geweest zijn, maar de sfeer die in het dorp en op KVTC hangt, werkt voor mij verslavend! In de toekomst zal ik hier vast nog eens terugkeren, maar eerst zal ik een tijdje juf zijn in Nederland op een basisschool.
Lisette:
Mijn naam is Lisette, ik ben 24 jaar oud en sinds 2010 ‘verliefd’ op Tanzania. En dan vooral op KVTC in Umbwe. In de zomers van 2010, 2011, 2013 en 2014 heb ik geholpen met de bouw van de school. Voor mij bleek dat alleen een paar weken bouwen niet genoeg was en in 2013 heb ik met mijn nicht 3 maanden Engelse les en computerles gegeven aan de studenten hier. Sinds afgelopen februari ben ik afgestudeerd, en dat stond voor mij gelijk aan weer voor langere tijd naar Tanzania gaan. Wat het precies is wat mij zo aantrekt hier kan ik niet goed vertellen. Ik denk dat het een combinatie is van sfeer die in Tanzania hangt en de school zelf (studenten en personeel). De omgeving hier straalt rust uit, de natuur is mooi en alles verloopt pole pole (relaxt). Daarnaast zijn de studenten en het personeel hier super. Iedereen is in voor een praatje en gemotiveerd bezig, wat zorgt voor een goede sfeer. Ook doen we naast het lesgeven veel met de studenten samen: naar de rivier, spelen spelletjes dat soort dingen. Ik voel me hier welkom, gelukkig en kan ook nog nuttig werk doen: een perfecte combinatie.
Wij zijn heel blij met hun komst en eerlijk gezegd zijn zij nu al onmisbaar in het onderwijsprogramma. Lisette geeft Engels aan beginners, Marlot aan de gevorderden. Marlot geeft ook Mathematics volgens het curriculum en samen leren ze de studenten ook nog eens computerskills. Daarnaast zijn de dames op veel andere manieren met de studenten bezig. Spelletjes, naar de rivier, pingpongen en je begrijpt onze studenten zijn dol op de meiden.
Ook Alfa groep met als aanvoerder Marcel Pascal is een ‘oude bekende’. Zij zijn in een aantal bouwgroepen al meerdere keren naar Tanzania gekomen om delen van de school te bouwen. Ook nu hebben ze de 1e twee weken van oktober hard gewerkt en met het geld door Step One bijeen gebracht zijn zij alvast begonnen aan de leslokalen achter het grote schoolgebouw. Een hele klus. Een aantal mensen uit deze groep werd ook weer verenigd met Mumy onze maintenance vrouw. Zo’n weerzien is leuk en algauw wordt er volgens het bekende stramien samengewerkt met nog een andere oude bekende de aannemer Mr Tarimo. Samen met Ramedhan zijn ze op huisbezoek geweest bij een aantal families en hebben ze een bezoek gebracht aan de dichtbij gelegen Mokomongo Primary School. Met een klinkende celebration, een fashionshow en toneel van de studenten, dans en muziek en het verstrekken van de officiele certificaten hebben we Alfa groep half oktober uitgezwaaid. Dank Alfa groep!
Voor Step One is het de eerste keer om KVTC te zien en er te werken. Al in Nederland is er een vol programma gemaakt want naast werken aan de klaslokalen zal er ook een bezoek gebracht worden aan Handeni zo’n 5 uur rijden van Umbwe om daar te zien wat er geworden is van de huisjes die zij eerder in 2012 hebben gebouwd. In een enthousiast tempo met als specialisatie het ophangen van schoolborden heeft Step One hard gewerkt aan het zo goed als afmaken van het eerste blok met 3 lokalen. Het ziet er prachtig uit! Echte lokalen met gestucte muren, deuren en ramen, gladde cementen vloeren en veranda en echte plafonds die ook nog eens geschilderd zijn. Naast het werken is er ook veel gespeeld, vooral samen met de studenten. Volleybal, pingpongen, een serieuze voetbalwedstrijd, een spelletjesochtend compleet met de uit Nederland meegebrachte rage armbandjes punniken, 4 op een rij, kaarten, domino. Naast het onder andere achterlaten van de spelletjes en een door Ingrid compleet opgeruimde en weer bruikbare bibliotheek, hebben ze bij ons als groep vooral een diepe indruk achtergelaten. Door het meegebrachte geld van Step One hebben we nu inderdaad een gebouw wat op raamschilderwerk en 1 te witten plafond na gebruiksklaar is en het andere gebouw is voor de helft af en kan met ‘nieuw’ geld zo snel mogelijk afgemaakt worden. Meer nog heeft Step One als groep indruk gemaakt; een hechte groep mensen met interesse in wat studenten en het project beweegt. Het afscheid na een hilarische celebration opgesierd met een fashion show en optredens van de studenten en Step One getransformeerd tot dance group in rode outfit op de hier meer dan bekende Amarulla song, heeft nog lang nageklonken! Het dansje en liedje ‘tsjoetsjoewa’ geintroduceerd door Kees is een blijvertje omdat het zo leuk is en we er dubbel om liggen. Dank Step One!
Tip: kijk op de website en facebook van Step One voor de leuke nieuwsberichten en prachtige filmpjes die zij over hun avonturen hebben gemaakt. http://www.step-one.nu/ Veel zijn ook al gedeeld op FB ProjectTanzania.
Alex ‘internet’ heeft indirect via Step One van zich laten horen door 10 door hem in Nederland ‘gevonden’ en geinstalleerde computers mee te laten nemen. Als de electriciteit is doorgetrokken vanuit het grote gebouw naar het eerste leslokaal dan wordt dat het permanente computer klaslokaal met al onze computers. Dank wederom Alex! En nog een laatste bedankje richting Nederland aan Stef Sloot die een koffer vol goede voetbalschoenen via Step One bracht. Vandaar dat KVTC Hunters hun eerste wedstrijd tegen Teachers/Step One Team heeft gewonnen!
De school gaat ondertussen gewoon door en zoals gezegd bereiden we ons voor op de examens voor 17 studenten in november. Daarnaast gaan er 7 studenten Nursery Teaching hopelijk hun certificaat behalen dit jaar. Die laatste groep studenten heeft op het punt gestaan te vertrekken omdat de zogenaamde Umbrella School die wel geregistreerd is voor de Nursery Training het op het laatste moment af liet weten. Met vereende krachten en onze eigen overtuiging dat het KVTC certificaat een net zo goed certificaat is, is het toch gelukt deze studenten binnenboord te houden. Het heeft absoluut geholpen dat we sinds kort geregistreerd zijn als school. Ook al is dat geen registratie voor de cursus zelf, het is wel voldoende om het eigen certificaat meer gewicht te geven. Opnieuw is er een interne examenweek geweest en er zal er nog een volgen. Marlot en Lisette hebben de leiding hierin gehad zodat Paul en Anne alvast op marketingtour konden in die week.
In Tanzania is het de laatste maanden over niets anders dan de verkiezingen gegaan voorafgegaan door de Uhuru Torch die ook in het teken van de verkiezingen stond en die zoals jullie weten ook onze school heeft aangedaan. Een hele happening en bijzonder om mee te maken. In de race om het Presidentschap gaat het tussen Lowassa en Magufuli. De eerste is vreemd genoeg tijdens de race overgestapt naar een andere partij omdat hij in zijn oorspronkelijke partij niet voorgedragen werd als kandidaat. Bovendien is er een nooit bewezen aanklacht voor corruptie tegen hem geweest. Lowassa leek in eerste instantie aan de winnende hand om zijn oorspronkelijke al meer dan 50 jaar regerende partij via het woord ‘change’ aan de kant te zetten. Dat is niet gelukt. Magufuli een engineer met een stevige onderwijsachtergrond heeft gewonnen. De verkiezingen zijn eerlijk en zondere noemenswaardige incidenten verlopen. En dat is redelijk bijzonder voor een Afrikaans land. De Tanzanianen zijn daar terecht trots op.
Ander schoolnieuws is dat het land om ons heen weer kaal is nu alle mais eraf is. Op het andere latere ingezaaide stuk groeit onze kleinere 2e oogst. De tomaten zijn heerlijk en zoveel dat we ze ook verkopen. Anna de (andere) koe is nu ook zwanger. De zo welbekende stof krijgt weer meer de overhand nu het droogteseizoen is aangebroken. Hoewel het wel lang koud is geweest is er eigenlijk te weinig regen gevallen en dat merken we niet alleen aan het stof maar ook aan de waterkrachtcentrales die soms niet genoeg energie kunnen leveren om electriciteit op te wekken. Vandaar en ook omdat Tanesco de enige electriciteits leverende maatschappij in Tanzania als monopolist zijn werk niet al te goed doet, hebben we de laatste tijd vaak geen stroom. Wellicht brengt de nieuwe President daar verandering in.
In onze eigen schoolshop verdienen we een klein beetje geld met de verkoop van schoolspullen en vooral veel kleding en schoenen uit onze containers. En in Tailoring class worden mooie ontwerpen gemaakt die gretig aftrek vinden en het ook goed doen onder de Nederlanders die hier zijn geweest. Er lopen inmiddels heel wat dames rond in Nederland met een prachtige Afrikaanse jurk. Jammer dat voor showen even gewacht moet worden tot zomer 2016.
De marketingtour die al gestart is richt zich natuurlijk op het vinden van veel meer studenten die in januari 2016 gaan starten. Die oh zo belangrijke registratie van de school die er nu eindelijk is, maakt dat wel iets gemakkelijker. Die registratie betekent 2 dingen; een dat we als school erkend zijn als vocational training centre onder VETA en twee dat we geregistreerd zijn onder VETA voor Tailoring en Electrical Installation. Voor die laatste 2 cursussen zijn er meer dan 4 inspecties geweest. Voor Agriculture en Animal Husbandry is dat inspectietraject nu gestart en de verwachting is dat dat traject nu sneller gaat omdat we als school geregistreerd zijn. Het betekent overigens ook dat alle cursussen die onder VETA vallen nu gemakkelijker gestart kunnen worden. Nog even voor de duidelijkheid; Nursery Teaching valt niet onder VETA vandaar dat dat ‘alleen’ een KVTC certificaat blijft. Wel zijn er nu andere mogelijkheden en daarom willen we in januari starten met een Catering & Hospitality course. Zolang je les geeft via het curriculum van VETA kan dat.
Voor de marketing zijn er inmiddels 13 Secondary Schools bezocht alwaar we ons direct mochten richten tot de zogenaamde target group Form 4 leavers die echte Vocational Training kandidaten zijn. De komende tijd gaat de tour langs kerken en moskeeen, worden er radiospotjes opgenomen en gaan we flyeren op plaatsen waar ze ons nog niet kennen. De tour gaat nu qua vervoer iets makkelijker omdat the Red Devil inmiddels een paar keer in de garage is geweest en Anne heeft geleerd die te besturen.
Nu de rust is weer gekeerd gaan we ons storten op de laatste periode tot aan half december. Dan sluiten we de deuren om half januari 2016 vers en met hopelijk veel nieuwe studenten weer te starten!
Veel groeten uit het mooie Umbwe van ons allemaal,
Weer thuis…
Na twee weken werken kwam er een eind aan ons bezoek in Umbwe.
We hebben alle raamkozijnen er in gezet, vloeren zijn schoon en zelfs in het eerste lokaal zit het plafond erin.
Er is goed werk verricht en de nodige zweetdruppels hebben we daar achtergelaten.
Na een mooi afscheid op de KVTC, met zang, dans, modeshow, twister en groepsdans, op woensdag 14 oktober zijn we naar het YMCA te Moshi gegaan.
Daar hebben we lekker gerelaxt en hebben we op donderdagavond Step One verwelkomd.
Kennisgemaakt en bijgepraat.
Nadat zij vrijdagmorgen op Bodeni zaten te wachten, na anderhalf uur toch Anne maar even gebeld.
Miscommunicatie, nou ja, dat dat in Afrika bestaat. Ze werden alsnog opgehaald en naar andralux gebracht
We zijn we op zaterdag en zondag op een tweedaagse safari gegaan.
We hebben fantastische dagen gehad en de dieren gezien die we wilden zien. de één nog mooier en groter dan de ander.
Maar het einde naderde.
Op dinsdagmiddag afscheid genomen van madam Lucy en de studenten op het YMCA en onderweg gegaan naar Kili airport.
Om 20:40 uur vertrokken wij eerst naar Kigali en daar vanuit zijn we doorgevlogen naar Amsterdam.
Nog een paar uur met de trein en op Grunn station stonden verschillende familieleden ons op te wachten.
Drie weken vol vreugde, tranen, zweetdruppels van werken of warmte, spierpijn, maagdarmpjes, schaafwondjes, maar zeker weer met een ervaring rijker zijn we weer terug in de realiteit van Nederland.
Het is snel gegaan, maar zeker een mooie tijd en ja……..op naar 2016
Jambo!
Al 5 dagen zitten we hier in Umbwe, zelfs al 2 dagen zonder stroom waar we ons goed mee redden, kaarsen aan, dansen (zelfs met onze huisbaas) dit weekend zijn we samen met Lisette en Marlot en een paar kindertjes van het weeshuis naar de waterval geweest, het was een hele trip maar volgens iedereen was het het zeker waard. Eenmaal beneden zijn natuurlijk de voetjes het water ingegaan en is de waterval even goed getest. Na even heeeeerlijk afkoelen zijn we weer naar boven gelopen, onderweg werden we tweemaal ingehaald door een vrouw met een grote zak vol zand op haar hoofd.. Maar we zijn dan toch boven gekomen om daarna direct door te lopen naar de afrikaanse mooie markt. Waar we onder andere 4e dehands Nederlandse shirts konden kopen, en voor Marcel uiteraard 20 komkommers!
Zondagmorgen zijn de dames in hun mooie jurken en de mannen in een nette broek naar de kinderkerkdienst gegaan, de kindertjes kwamen naast ons zitten en de bankjes zaten dan ook goed vol maar heel gezellig! Zelfs de dominee nodigde ons uit voor een kopje koffie! De zondagmiddag hebben we heerlijk uitgerust om vol goede moed aan onze eerste bouwdag te gaan beginnen!
Maandag begonnen we goed, op de tanzaniaanse tour, uiteraard gingen we veeeel te hard aan de slag waardoor we maar iets rustiger zijn gaan ‘bikken’ oftewel vloeren schoonmaken van cement! Hier zijn we de hele dag zo’n beetje zoet mee geweest. We dachten dat we wel stroom verdiend hadden, maar nee. We blijven gezellig eten met kaarslicht! En vandaag heeft iedereen wel twee keer opgeschept zoo genoten we van de maaltijd. Op naar de volgende bouwdagen met warmte en Tanzaniaanse leuke momenten.
Donderdagavond rond 10 uur ’s avonds is de Alfa groep in Androlux aangekomen. De reis helemaalgoed gegaan, zelfs met 100 Polen in het vliegtuig. Gelukkig hadden zij allemaal al een visum, dus hoefde de groep niet lang te wachten bij de douane. Vandaag, is er tijd voor een rondleiding en wat informatie op het KVTC. Dit weekend zal de groep nog tot rust kunnen komen en een kunnen wennen aan de omgeving en het lang. Maandag zal het bouwen beginnen!
Via deze website en Facebook houden we jullie op de hoogte!
Lisette en Marlot zijn momenteel in Umbwe om les te geven op het KVTC! Zij zullen 5 maanden blijven! Lees hun verhalen op: http://wijzijninumbwe.waarbenjij.nu/
De geliefde Akkerstraat in Arnhem gaat er nu toch echt aan na alle Afrika avonturen. Ergens eind juli heb ik gedacht ik blijf. In ieder geval de komende 2 jaar. Kijken of het kan, iets neerzetten met weinig. Gek genoeg heeft juist de onzekere financiele situatie ertoe geleid dat ik de knoop doorgehakt heb. Kort daarvoor liet ik een besluit afhangen van een beter financieel vooruitzicht. Dat voelde niet goed. Waarschijnlijk omdat het afhankelijk voelde en ik daardoor niet meer nadacht over wat ik zelf wilde. Die wil is er steeds geweest en zie ik nu terug in een onafhankelijk besluit en dat voelt goed. En tegelijkertijd is het natuurlijk ook zo dat niets voor eeuwig is en wat is nu 2 jaar?
Ik geef toe echt Nederland opgeven in de zin van geen huis/honk meer hebben is slikken. Hoe gek het ook klinkt met dit steeds ver weg gaan; ik ben wel een gewoonte-dier en zeer honkvast. Ik ben in mijn leven 14x ergens anders gaan wonen. Dan zou je zeggen dan moet dit toch peanuts zijn. Maar dit IS ver weg en de laatste keer dat ik verhuisd ben was naar Arnhem in 2001 naar de Akkerstraat en de langste plek waar ik ooit gewoond heb. Ik vergeet dat ook nooit meer omdat ik verhuisde op 1 september en op 11 september 2001 was de aanslag op de Twin Towers. Nowhere to go in een nieuwe stad met dat nieuws op mijn netvlies. Ja je hangt altijd life time gebeurtenissen en liedjes op aan….life time gebeurtenissen. Ik weet ook nog hoe ik me toen voelde. Daar past ook een liedje bij van U2 ‘you’ve got to get yourself together’. Ik herinner me vooral de laatste zin van dat liedje ‘this time will pass’. Het liedje heet weet ik nu ‘Stuck in a moment you can’t get out of’.https://www.youtube.com/watch?v=emFUtuotHL4
En toen begon ik pas aan mijn leven in Arnhem na 10 jaar Amsterdam, 6 jaar Rotterdam, 1 jaar Den Haag en 4 jaar Nijmegen en daarvoor natuurlijk het leven op de boerderij waarvan ik nu zoveel herken in uitzichten in Tanzania. Het lijkt en is allemaal een eeuwigheid geleden sinds ik af en aan in Afrika ben.
Dat af en aan heeft er voor gezorgd dat ik steeds meer los ben gaan laten. Op de eerste plaats van bezittingen die ik toch al niet zo had maar meer nog van zekerheden die eigenlijk helemaal geen zekerheden zijn. Voor mij. Als je weg bent worden de dingen relatief. En zaken waar ik me druk over kon maken waren ineens geen issue meer. Sommige mensen zeggen dat dat vluchten heet. Ik zeg altijd maar dat meningen/oordelen vaker meer over de ander zeggen. Ik kan daar over meepraten omdat ik heel lang in diezelfde business heb gezeten en me daar ook ‘schuldig’ aan heb gemaakt. Dat is ook niet erg. Je leert, gaat nogal eens plat op je bek en je leert nog iets bij. Zoiets. Ik ben niet anders dan anderen.
En ja het behoeft natuurlijk geen twijfel dat ik hier graag wil blijven omdat ik me hier goed voel. Zelfs gelukkig ben. Als altijd is iedere dag anders en overwacht. Ik moet altijd een beroep op mezelf doen weer van alles los te laten, weer overnieuw na te denken, soms in mezelf te schelden en weer overnieuw te beginnen. Ik heb vaak gedacht dat de rek er bij mij allang uit was maar niets is minder waar. En dat tegen mijn eigen verwachtingen in steeds. Laatst werd ik wakker uit een droom dat ik een stripfiguur was. En toen moest ik bij wakker zijn denken aan de volgende waargebeurde verhalen/bijna sketches waar ik me soms ook een strip figuur in voel.
In de wachtrij voor de ATM in Moshi, de rij achter mij groeit maar voor mij in de ATM komen al een kwartier geen mensen naar buiten. Er zijn daar 3 pinautomaten. Ik vraag aan de mevrouw voor mij; wat gebeurt er daar binnen? Antwoord; de ATM doet het niet. Ik; oh okay waar wachten we dan met z’n allen op? Zegt zij ‘totdat de ATM het weer doet’.
Ik kom in een winkel op zoek naar een technical drawing set voor onze electrical course. In de winkel hangen liggen een stuk of 6 jongens met shirts van de winkel. Ik vraag een van hen naar wat ik wil. Hij komt aan met een passer en dat soort dingen in klein formaat. Ik zeg nee. Ik leg uit dat het voor een teacher is en dus heel groot moet zijn zodat hij die tekeningen precies op het schoolbord kan maken. De andere 5 jongetjes worden wakker geschudt. Of ik ook nog niet iets anders wil kopen. Nee. Probeert u het maar hiernaast zegt er een. Ik zeg maar jullie verkopen het hier toch? Dat is mij verteld. Oh ja dan moet ik even iemand anders bellen. Dat doet hij. Er komt een zevende jongetje van buiten en die haalt van een achteraf schap in de winkel het gevraagde artikel.
Het is maar goed dat ik regelmatig een vraagteken boven mijn hoofd voel hangen en me even vaak voorneem eend te zijn. Die laten alles van zich afglijden. Ik leer en ben net zo vaak een eend met stoom uit de oren maar toch eend.
En dan zijn er natuurlijk allerlei andere redenen om te willen blijven. Ondanks de soms lastige financiele situatie en de kou die echt meer dan 4 maanden heeft geduurd. Zoals me opnieuw opgenomen te voelen in dit project met deze mensen waar we een team mee zijn. Al die 45 studenten te kennen en te weten waar hun mogelijkheden en problemen liggen. De andere mensen die ik hier ken, de buren, de mensen uit de omgeving, de vrouwen op de markt. Paul de Electrical teacher en mijn rechterhand met wie ik zo goed samenwerk en waar ik samen plannen mee maak. Michael in Moshi de 73 jarige projectleider die mijn 2e geweten is en die ik iedere week spreek. De herders met hun schapen en geiten voor de deur die me ’s ochtends en ’s avonds roepen Madame Annnnaaaaa! How are you? De jongetjes en meisjes die hier gras hakken als het vers is iedere dag de hele dag en waar ik eigenlijk moeite mee heb en die ook naar me zwaaien. De koeien Anna en Sophia met zoon Laurian in de wei. Simba en Faru de honden die me enthousiast begroeten als ik naar huis ga aan het einde van de dag en dan is daar poes Paka die me verwelkomt als ik thuis kom. Mijn huisje waar ik me zo lekker voel. De rust de stilte daar is altijd een verademing na een drukke dag en als ik dan ook nog de Kili in volle glorie zie door het keukenraam dan denk ik in al die stilte OMG wat voel ik me hier gelukkig waar zou ik anders willen zijn dan hier?
Zo dus en dan weet ik dat ik van enorm geluk mag spreken.
Op 15 december kom ik volgens plan naar ‘huis’ naar de Akkerstraat en dan ook voor de laatste keer naar die plek. En dan en waarschijnlijk al daarvoor heb ik iedere hulp nodig. Want oh jee hoe krijg ik een heel huis(je) leeg in een maand tijd? Half januari 2016 vertrek ik weer naar Tanzania dan begint de school weer. Voor nu zou het helpen iemand te vinden die een goede en droge stalling kan bieden voor het hoognodige wat ik wil stallen voor in ieder geval 2 jaar. Een bed 6 stoelen een tafel een ijskast een hoekkast en laat ik zeggen 10 dozen. De rest gaat in de verkoop of gewoon weg. En dan bedoel ik ook echt in de verbrandingsoven want anders zie ik mijn eigen zooi in Afrika weer terug!
Er past nu maar een foto bij dit verhaal en dat is de foto vandaag 25 september 2015 genomen met IN mijn handen de enige echte work permit. Het echt krijgen van die work permit is meer dan spannend geweest en is tot vandaag de slag om de arm geweest voor het bij deze officieel kenbaar maken van mijn besluit te blijven.
En dan zie ik pas vandaag op die work permit als datum ondertekend door Immigration in Dar es Salaam 11 september staan. Wat een mooi verhaal!
De nieuwsbrief van juli/augustus zowel in Tanzania als in Nederland een vakantieperiode. Voor de school is het luieren op 19 juli opgehouden. Maandag 20 juli zijn we weer begonnen. De 2 maanden in vogelvlucht. Veel werk aan de tuin en op het land. We hebben er een KVTC member bij, namelijk het stierkalfje Laurian. Alle studenten verblijven nu op de KVTC compound. We hebben nieuwe leerlingen en nieuwe kippen. De jaarlijkse Tanzaniaanse Boardmeeting heeft plaatsgevonden op school. En ook deze 2 maanden was het bibberen tot aan half augustus nog dikke mist en regelmatig dagen regen.
Het tweede semester is gestart op 20 juli. Een belangrijk half jaar voor de studenten want veel studenten gaan in het komende half jaar examens onder VETA doen. Onze interne examens leveren scores op en die moeten aan een bepaald gemiddelde voldoen om voor het examen te mogen komen. Ook hier gaat dat officieel met registratieformulieren en aantoonbare gemiddelde scores. De papierwinkel dat wil zeggen de studentfiles moeten in orde zijn. Deze examens zijn pas in november maar nu al moeten de betalingen en de registraties gedaan worden. Zoals eerder verteld gaan niet alle studenten op voor de VETA examens. Zij moeten nog harder studeren en maken volgend jaar een kans. In totaal zijn nu 17 studenten aangemeld voor VETA examens in Life Skills en Level III examens.
Met de start op 20 juli zijn er nieuwe schoolregels ingevoerd. Dat vonden we nodig ook gezien de resultaten tot nu toe waarover in de vorige nieuwsbrief is gesproken. Geen mobieltjes meer, zoveel mogelijk Engels spreken gedurende de dag, karweitjes na schooltijd en ’s avonds bij de school waar licht is nog een uur zelfstudie. Ook is het water op rantsoen. Niet alleen omdat we er veel geld maandelijks aan kwijt zijn maar ook omdat met dat mooie water uit de kraan iets te regelmatig kleding gewassen wordt door de studenten in boarding. Nu al merken we resultaat; er is meer concentratie gedurende de dag en na schooltijd worden er andere dingen gedaan dan wassen!
Alle studenten boarding wonen nu op het terrein van KVTC. Mumi heeft gedurende de vakantie de meisjes dormitory geschilderd en de timmerman heeft zijn werk afgemaakt door het ophangen van de gordijnkasten. Het is werkelijk prachtig geworden. In de eerste schoolweek hebben de meiden het hele huis geschrobt en geboend. Vervolgens heeft er een complete verhuizing plaats gevonden van de jongensstudenten van buiten het terrein inclusief bedden naar het grote Principal/boardinghuis en de meisjes met al hun spullen naar hun nieuwe onderkomen. Hilarische taferelen op het terrein met studenten op sjouw met stapelbedden. De meisjes zijn dolblij met hun nieuwe onderkomen en we noemen het gekscherend “Hotel Cecilia” omdat het inderdaad meer op een hotel/guesthouse lijkt dan op een boardinghouse. Ook de jongens zijn in hun nopjes want het verschil met de dormitory buiten kan niet groter zijn! In een mum van tijd hebben de jongens ook de buiteninrichting gedaan door het planten van bloemen en struikjes en het op orde maken van de omgeving. Iedereen blij en zo is er weer wat van het lijstje.
Inmiddels hebben we er sinds eind juli 6 nieuwe studenten bij. Dat is goed nieuws. Een paar studenten zijn niet meer terug gekomen en navraag leert dat zij zelf niet meer terug willen komen omdat ze het niveau niet aankunnen. Dat zijn inderdaad een aantal van de studenten waar we in de vorige nieuwsbrief over spraken. We schommelen dus rond de 40 studenten nu en dat blijft dan ook tot einde jaar zo. Nu al maken we plannen voor een grootscheepse marketing einde dit jaar. We willen ons ook richten op meer dagscholieren. Dat lijkt nu iets beter te gaan want onder de nieuwe studenten bevinden zich 2 dayscholars. Het heeft tijd nodig om de mensen in de buurt ervan te overtuigen dat ze kun kinderen ook naar KVTC kunnen sturen. Onze niet gesponsorde studenten zijn op een na allemaal terug gekomen met schoolfees. De brief die ze voor de vakantie hebben meegekregen, heeft goed gewerkt. En ook helaas is die ene niet betalende student naar huis gestuurd. Zij mag terugkomen als ze deze maand met geld komt. Sommige ouders/verzorgers hebben een reden opgegeven voor (nu) niet kunnen betalen, bv omdat er nog niet geoogst is. Daar maken we notitie van en dan kan de student blijven zover de individuele afspraak tot uitgestelde betaling geldt.
Begin juli op een per ongeluk prachtige zaterdag, heeft de jaarvergadering van onze School Board plaatsgevonden. Juist op die dag is ’s ochtends ons eerste KVTC kalfje geboren. We hebben het stierkalfje Laurian genoemd naar de bewaker die bij de bevalling was. Een mooie dag in een positieve sfeer. De leden zijn onder de indruk van de veranderingen tot nu toe. Ook viel hen op dat de sfeer een heel andere is. Het is leuk dat die verschillen gezien en opgemerkt worden. Een opsteker voor ons allemaal!
Op dit moment zijn 7 van onze Nursery Teaching Studenten (kleuterjuf/meester) 2 maanden op stage tot eind september. Met Ramedhan de Nursery Teacher zijn we inmiddels op bezoek geweest om te kijken hoe het gaat en om de assessments ter plekke te doen. Onze studenten waren zenuwachtig. Niet nodig want ze doen het goed. Grote verschillen overigens tussen de 2 scholen. Allebei niet veel middelen en redelijk armoedig om te zien. Toch heeft de naburige Mokomongo Primary school een plezierige uitstraling en sfeer. Het aantal kinderen in de klas is ongeveer 20 en dat is redelijk bijzonder tegenover de meeste Primary scholen waar al gauw zo’n 40 tot 50 kinderen in een klas kunnen zitten. De lessen worden door onze studenten goed voorbereid. Eerst theorie en daarna volgt een rollenspel zodat de kinderen kunnen laten zien hoe en of ze de theorie hebben begrepen.
Omdat onze studentes op stage gaan en vroege zwangerschappen een bekend probleem zijn op Secondary Scholen en Colleges, hebben we besloten om een zwangerschaptest af te nemen. Niet alleen voor de meisjes die op stage gaan maar voor al onze studentes. Later zal voor alle KVTC studenten een HIV test volgen. Uit de resultaten van de zwangerschaptest blijkt dat een van onze studentes zwanger is. Samen met Anna Ngaa ben ik (na overleg met de studente in kwestie) op bezoek geweest bij de familie. Het gaat om een dagscholier en onze intentie is dat zij in ieder geval tot december haar Tailoringcourse af kan maken. Helaas is de studente niet meer terug gekomen en we proberen nog steeds in wekelijks contact met de familie haar terug te krijgen en haar zonodig een boarding plaats te geven zodat ze in ieder geval veilig is.
Het toeval wilde dat we in dezelfde week bezoek kregen van student Brian van de naburige Umbwe Secondary School. Hij is voorzitter van de afdeling van de FEMA club op zijn school. FEMA is een Tanzaniaanse organisatie die zich richt op studenten, voor en door studenten om te praten en te discussieren over seksualiteit, entrepreneurship, rechten, gezonde levenstijl. Zie hier de link: http://www.feminahip.or.tz/eng/club-kona/fema-clubs/activities/fema-clubs-are-hot/articles/59
KVTC heeft inmiddels een delegatie van FEMA op bezoek gehad en onder leiding van Ramedhan die Life Skills en Communication Skills geeft gaan onze studenten een eigen afdeling oprichten. We zijn blij met dit initiatief!
Heel goed nieuws is dat onze tuin floreert, ook de mais is enorm gegroeid en kan er binnenkort af. We verkopen tegenwoordig groenten naast eieren en melk. Het zijn allemaal maar kleine beetjes maar toch. Ook verdienen we geld in de Tailoring afdeling. In 6 grote dozen meegekomen in de container uit Nederland bevonden zich grote stevige, vaak gordijnstoffen. Met die stoffen hebben we vloerkleden gemaakt door ze met een mooie rand te omstikken van verschillende kleurrijke reststoffen van kleding gemaakt in Tailoring. Het resultaat is een gewild artikel; ze gaan als zoete broodjes over de toonbank. Misschien heeft het iets te maken met de Kibosho-kou.
In Agriculture hebben onze studenten geleerd hoe ze desinfectant kunnen maken. Dat is natuurlijk eerst een investering maar voorlopig zijn we voorzien van shampoo, handzeep en desinfectant om vloeren mee schoon te maken. En misschien is dat straks ook een artikel om te verkopen.
Mijn verjaardag op 24 juli is een memorabele dag geworden. Het was wederom koud maar in gezelschap van 2 Nederlandse vriendinnen en een heel erg leuke geimproviseerde celebration door Paul Kapiki en Anna Ngaa samen met de studenten is het een onvergetelijke dag geweest. Onvergetelijk ook omdat er heel veel geld is binnen gekomen! De eindstand staat op 750 euro! Echt enorm bedankt daarvoor. Op de verjaardag zelf zijn de eerste van de 40 Engels/Kiswahili boeken uitgedeeld en er is nu nog ruim een miljoen Tanzaniaanse shilling over. Daarvan gaan we voor iedere course boeken kopen zodat de leraren daaruit les kunnen geven en we handzame kopieen kunnen maken voor de studenten.
In deze verkiezingstijd -de verkiezingen zijn in oktober-, is de Uhuru Torch die door heel Tanzania gaat een mega verschijnsel. De Uhuru Torch representeert de President en brengt Unity, Love and Peach. Een soort Olympische vlam maar dan anders. En jawel de Uhuru Torch doet KVTC aan en wel op zondag 20 september. Uhuru is Swahili en betekent vrijheid.
Uit Wikipedia: The Uhuru Torch[1] is one of the National Symbols of Tanzania. It is a kerosene torch. It symbolizes freedom and light. It was first lit on top of Mount Kilimanjaro on December 9, 1961 by Alexander Nyirenda. [2] Symbolically to Shine the country and across the borders to bring hope where there is despair, love where there is enmity and respect where there is hatred. The Uhuru Torch race takes place every year starting from different places.
Inmiddels hebben we al 4 keer bezoek gehad van mannen en vrouwen in grote auto’s. Ze komen in ieder geval thee drinken op 20 september en dat is best bijzonder omdat zo’n bezoek meestal in 5 minuten is gedaan en wij dus langer aan de beurt zijn. Alles moet tip top in orde zijn. We hebben daarom onze ‘najaars-korte-vakantie’ vervroegd en ingekort om deze voorbereidingen te kunnen doen. Op de vraag wat levert het op, is het antwoord: exposure in de kranten en op T.V. We worden in ieder geval een heel stuk bekender in Tanzania en wie weet wat dat dan weer op gaat leveren.
Als afsluiter natuurlijk nog een keer onze School Song want we willen natuurlijk niet dat iemand dat gemist heeft…
Veel groeten uit het mooie Umbwe van ons allemaal,
Een school zonder song kan natuurlijk niet en dus kondigen wij aan dat KVTC sinds gisteren een officiele School Song heeft. We moeten nog een beetje oefenen maar deze eerste versie is al geweldig. Wij zijn trots!
De nieuwsbrief van mei/juni en waar we gebleven zijn. Bij de ontwikkelingen die nu ogenschijnlijk even stil lijken te staan want het is vakantie. In de tussentijd is er van alles gebeurd. In vogelvlucht we hebben koeien, de examens voor Mid Term zijn geweest, er was een kerkdienst in Nederland ter afsluiting voor alle Umbwe gangers, de mais groeit als kool, onze bananen staan fier te pronken en de kippen zijn ziek en onze tuin krijgt nieuwe groenten en we krijgen een tweede leg mais. En het was koud, berekoud aan de voet van de Kilimanjaro….
We beginnen bij de school en het onderwijs want daar zijn we het meest druk mee geweest. Het heeft voeten in aarde om KVTC te voorzien van serieuze examens. Er zijn natuurlijk de landelijke regels en je moet je voorstellen dat deze midden examens een soort intern KVTC voorproefje is voor het echte werk. Zenuwen bij de studenten en zenuwen bij de teachers. Je zou kunnen denken dat het allemaal al eens gedaan is maar toch. Ook voor mij is dit de eerste keer hier. En weer leer ik hoe het de volgende keer anders kan. Hoe voorbereid deze Nederlander ook is, er gaan altijd dingen anders. En alweer hoor ik anderen tegen mijzelf zeggen; it’s gonna be okay Anna! En dat is ook zo. Het komt altijd goed en op tijd zit iedereeen in de klas met het juiste geprinte examen voor de neus. Over de resultaten verderop meer.
In Umbwe/Kibosho hebben we nu de grootste regenperiode achter de rug en auw wat was het koud! Zelfs de mensen hier hebben steen en been geklaagd. En toch was de regenval minder erg dan vorig jaar. De temperatuur was heftig, heel erg koud en in combinatie met nat en mist en zonder de verwarming die je dan in NL gewoon op 20 zet voelt dat verkleumd. Op mijn vraag wat doe je bij kou? Is het antwoord veel koffie drinken en mandazi eten. Die mandazi komt van mama Rosie. Voor een euro krijg je van die koekies die nog het meest lijken op en smaken naar oliebollen en die worden dan verpakt in krantenpapier. Nu ben ik nooit ziek van eten in Afrika maar ik denk altijd bij het zien van dat inpakken oeps!
Een sterke maag hebben geldt zeker voor het volgende verhaal. Voor het praktijkexamen in animal & husbandry is er een geit geslacht. Dat gaat dan gewoon op het terrein bij een boompje en de ingewanden worden eruit gehaald. Die worden dan keurig netjes ter benoeming op een wit vel papier gelegd. Aan de studenten de taak op te schrijven wat wat is. En oh ja voor die gelegenheid wordt er gebruik gemaakt van de ruimte waar we normaal gesproken koffie drinken! Om de opdracht te bemoeilijken gaat die identificering ook op tijd. Teacher erbij met fluitje. En na afloop van het hele gebeuren wordt de geit natuurlijk ook klaargemaakt om opgegeten te worden met als trots van het werk de geitenkop hangend in de boom en niet meer leuk liggend/ staand onder de boom.
En dan zijn daar onze koeien Sophia en Anna, gedoneerd door Sirili Mushi een van de TZ boardmembers. Iedereen is er zeer mee begaan. En na de eerste onrustige nacht waar Anna vanaf het transport ontsnapte, is het toch goed gekomen. Ze leven nu rustig in de stal en grazen en lopen buiten als het niet regent. Mooi weer koeien. Beiden zijn 18 maanden oud, Sophia is zwanger en voor Anna moet een stier gezocht worden en pas na drachtig zijn en kalf gaan we melk hebben. Voorlopig zijn we er dus alleen geld mee kwijt aan eten en healthcare maar dat ze een aanwinst zijn is zeker. Onze koeien zijn trouwens ook heel slim; ze lopen als ze buiten zijn gewoon naar de kraan bij de keuken van Cecilia om te drinken.
En verder over het dierenspul: Faru en Simba onze honden zijn groot geworden, stoer en lief. Ze spelen goed samen als ze buiten zijn maar Simba heeft besloten dat Faru niet mag eten in ‘zijn’ hok, tja iemand moet de baas zijn, en dus is Mumi’s hulp weer ingeroepen om het doghouse te scheiden zodat Faru ook z’n eten kan eten. Al onze kippen zijn ziek geweest en dat juist op het moment dat we ze wilden verkopen. Van de leg waren ze al voordat ze ziek werden nu moeten we dus even wachten. Ze krijgen medicijnen eerst beter worden, dan verkopen en dan nieuwe en meer kippen kopen.
En zo proberen we steeds meer toe te gaan naar een zelfvoorzienende school in voedsel. Zoals gezegd het is vakantie maar het werk staat niet stil. Massi en alle 3 de watchman gaan er voor zorgen dat er nog eens 2 hectare mais geplant wordt. Zij gaan er voor zorgen dat alle nieuwe looppaden op het terrein waar een begin mee is gemaakt met de studenten, afgemaakt gaan worden. Om de paden te markeren planten we bloemen en nieuwe struikjes. Dat gaat heel simpel; er worden gewoon kleine takjes van een bestaande struik gehaald, kuiltje in de grond, takje erin en groeien maar. En Massi en de watchman hebben de opdracht om de nieuwe tuin te maken met andere groenten. We kunnen nu ook andere groenten verbouwen omdat het weer anders is. Voorheen hadden tomaten, wortelen geen kans vanwege al die regen en daarvoor de droogte. Ook gaan we groene paprika’s, uien, aubergine en verschillende soorten kool planten. We zijn trouwens trots op onze mais die er veel beter bij staat dan die van de buren haha en ook onze kleine bananenplantage doet het goed.
Voor Mumi is er ook werk genoeg deze vakantie. Eindelijk worden de muren in de dormitory voor de meisjes voorzien van een beschermende laag, gypsum heet dat, dat is nodig anders verdwijnt de verf met liters tegelijk in de muur. Pas daarna kan Mumi het ‘gewone’ schilderwerk afmaken. Alle andere zaken zoals gordijnen, deuren en gordijnkasten zijn gemaakt en hoeven alleen na het schilderen opgehangen te worden. En zo ziet het er naar uit dat met veel vertraging na de vakantie als we 20 juli weer starten de meisjes hun intrek kunnen nemen en de jongens die nu buiten wonen hun intrek in het principal house kunnen nemen. En dan is er weer wat afgerond.
Ondertussen is er voor Paul en mij ook werk te doen. We gaan weer op pad voor marketing van de school en ook op zoek naar geld bij lokale bedrijven. Er is een nieuwe flyer gemaakt en de brochure is aangepast. We zijn een van de twee colleges in deze omgeving die tussendoor in juli nieuwe studenten aannemen. We hopen dus op een flinke aanwas. Daarbij gaan we goed opletten hoe het niveau van de aankomende studenten is want zoals eerder gemeld blijkt dat er een flinke groep studenten nu is die waarschijnlijk niet in staat zijn een examen bv via VETA buiten de deur te kunnen doen. We hebben een plan gemaakt om de ouders/verzorgers te informeren want we willen natuurlijk niet dat straks het verwijt komt dat KVTC geen goed onderwijs levert. Dat zijn allemaal perikelen van een nieuwe start maken en werken met wat er is/nog was en al doende leren we daarvan. Na de vakantie gaan we de leerlingen ook opsplitsen in verschillende niveau groepen en degenen die echt niet meekunnen zullen we doorverwijzen naar de korte cursussen zodat zij daar wel een KVTC certificaat kunnen halen.
In totaal zijn er in de examentijd maar liefst 23 verschillende examens gemaakt in theorie en praktijk. Op vrijdag 19 juni hebben we met ‘Pilau’ rijst met vlees en een salade van tomaat en komkommer erbij afgesloten. Een toespraak van de Principal hoort daarbij. Terugkijken op het eerste semester, wat gaat goed wat kan beter en vooruitblikken op het volgende. De studenten hebben brieven in het Engels en Kiswahili voor de ouders/caretakers meegekregen. Daarin is een korte update gegeven van de stand van zaken van de school, benoemen we de balance in schoolfees die de studenten nog moeten betalen en geven we een apart schrijven mee met de studieresultaten tot dusver en voor de studenten die op stage gaan een stagebrief.
En dan zul je zien dat juist die vrijdag de koudste dag tot nu toe is! We konden door de mist en de druilregen de keuken van Cecilia nauwelijks ontwaren. We hebben daarom gewacht met het afsluitende doe-spel met 10 opdrachten totdat de mist letterlijk opgetrokken was. Het bleef koud en lol hebben we toch gehad. Hier de eerste 5 opdrachten:
FIND OUT ON THE INTERNET THE NICKNAME FOR HIP HOP MUSIC IN TANZANIA AND WHAT THE SWAHILI WORD AND MEANING IS?
………………………………………………………………………………………………………………………………
FILL AS FAST AS YOU CAN WITH YOUR TEAM 1 BUCKET WITH WATER WITH ONLY 1 CUP, NOTE THE TIME: ………………………………………………………………………………………………………………………………
MAKE A PICTURE (USE ANNE’S CAMERA) OF YOUR TEAM ALL WEARING HATS OR CAPS.
JOIN THE LONGEST ROPE AS YOU CAN (WITH THINGS FOUND ON KVTC COMPOUND) IN 15 MINUTES TIME AND MEASURE. NOTE: ………………………………………………………………………………………………………………………………
HOW MANY DOORS DOES THE BIG SCHOOLBUILDING HAVE AND HOW MANY DOORS HAS THE PRINCIPAL HOUSE/GIRLS BOARDING HOUSE. DEVIDE BY 2, NOTE THE OUTCOME:
………………………………………………………………………………………………………………………………
En weet jij het antwoord op deze raadsels?
IF YOU HAVE ME, YOU WANT TO SHARE ME, IF YOU SHARE ME, YOU LOOSE ME. WHAT AM I?
WHAT HAS ONE EYE BUT CANNOT SEE?
WHAT IS ALWAYS COMING BUT NEVER ARRIVES?
Wij hadden van de 6 teams studenten en staff samen 2 winnende teams. Zij gaan naar huis met de onmetelijke eer en een klein kadootje. Moe en voldaan zijn de studenten vrijdagmiddag lopend of achterop een brommertje zwaaiend en door ons uitzwaaiend vertrokken.
Op 14 juni was er de afsluitende bijeenkomst in de kerk voor alle Umbwe gangers. Via een Skype verbinding was ik daar even bij. En ook al kon ik jullie niet zien het was ongelooflijk leuk om er even bij te zijn. Cecilia heeft het er nu nog over, dat zij gezien is door zoveel mensen is haast niet te begrijpen maar dat ze die stemmen hoorde via de laptop ja dat was toch wel wat. Nogmaals onze dank vanuit hier voor jullie werk, wij bouwen gestaag door waar jullie gebleven zijn!
Veel groeten uit het mooie Umbwe van ons allemaal, Anne
Toegift: nog een keer dit You Tube filmpje gemaakt voor Step One de groep die in het najaar de 2 gebouwen met leslokalen komt afmaken.
En nog een keer de link naar hun website http://www.step-one.nu/ daar staat ook een bericht over hun aanstaande trip naar Tanzania.
April 2015 gaat de boeken in als een gedenkwaardige maand want sinds deze maand is de school een beetje meer connected to the world. Alex heeft het voor elkaar om een internet verbinding te realiseren en dat is geweldig goed nieuws! We zijn er heel blij mee. De verbinding is prima maar het enthousisasme moet ook een beetje getemperd worden want we hebben natuurlijk alleen internet op school -tot daar is electriciteit aangelegd- en als er stroom geleverd wordt…. Dat niet leveren komt regelmatig voor. Soms een paar uur maar ook een dag of meer dagen. Tanesco power is de enige maatschappij die energie levert in Tanzania en zeker in Umbwe en omgeving is dat vaak ook een houtje-touwtje constructie. Daarnaast is het ook zo dat mensen zelf met de draden lopen te knoeien en ja dat maakt de betrouwbaarheid er ook niet beter op. Alex heeft verder alle computers ge-re-installeerd. Alles draait nu op Windows en dat betekent dat we beter aan de slag kunnen met de korte computercursussen voor iedereen in de buurt. Last but not least heeft Alex een kleine internetshop gemaakt van de voorheen teacherskamer en daarmee kunnen we een beetje geld verdienen. Dat gaat zeker lukken; we zijn tenslotte (bijna) de enige in de omgeving met een internetverbinding!
Dat bijna moet ik even uitleggen. Alex heeft eerst geprobeerd om via een signaalversterker en een hele lange pijp via het dak een signaal te vinden. Dat signaal bleek te zwak en dus moest hij op zoek naar andere mogelijkheden. Na allerlei mensen gesproken te hebben viel zijn oog op een lange mast bij de buurman. Nu staan er zat van die masten hier maar je moet maar weten dat als die schotel naar beneden wijst dat dat een internetverbinding is. Alex weet dat en vanaf daar is het gaan lopen. De buurman heet Javier en is manager van een koffieplantage. Alex bleek van harte welkom en de buurman en zijn baas wilden ons zeker helpen. Fantastisch natuurlijk. We maken gebruik van de mast van de buurman en daar heeft Alex alle benodigdheden voor ons internet aan gehangen en wifi op school geinstalleerd. Het mooie is dat Javier eigenlijk alleen ‘s avonds internet gebruikt en wij overdag. Als tegenprestatie en dank heeft Alex ook op Javier’s terrein een en ander geinstalleerd en tenslotte is er met de accountant van de koffieplantage een overeenkomst gemaakt waarin de kosten voor het gebruik van internet geregeld zijn. En ook in dat laatste zijn ze ons zeer tegemoet gekomen, wat een ontzettend aardige mensen. En good job Alex. Begin mei vertrekt hij weer naar Nederland, zijn verblijf van 2 maanden heeft alles wat we hoopten opgeleverd. Dank Alex!
In maart is het stof op het hoogtepunt. Alles is lichtbruin en als je je voeten neerzet dan volgt er een kleine stofexplosie. Heel fijn vulkaanstof dat overal en dan bedoel ik echt overal in gaat zitten. Aan het einde van de droogteperiode gaat het ook nog eens hard waaien. In die wind buiten lopen betekent een beetje gezandstraald worden. De eerste regenbuien voelen letterlijk als een verademing. En het is ongelooflijk hoe snel alles van dor naar groen gaat, prachtig om te zien. Na iedere regenbui krijgt de Kilimanjaro een beetje meer sneeuw. Al geruime tijd is alles en iedereen bezig om het land zaaiklaar te maken. Ook wij hebben met onze studenten hard gewerkt om de mais op tijd de grond in te krijgen. Het eerste ploegen is met de tractor gedaan maar daarna gaan we met z’n allen met de hand aan de slag. Vlak voor Pasen en vlak voor onze week sluiting is de mais gezaaid en al na die kleine vakantie staat de mais fier te pronken op ons land. Enige zorgen maakt men zich wel over de hoeveelheid regen die er tot nu toe is gevallen. Het is eigenlijk te weinig. Vorig jaar rond deze tijd zo heb ik van verschillende mensen begrepen was het hier op meerdere plaatsen kletsnat en zelfs onbegaanbaar. We zullen zien hoe het verder gaat; het regenseizoen loopt door tot eind juni.
Vlak voor de Easter break en na het harde werken is iedereen getrakteerd op soda en lekker eten. Ook Michael Ngarina was hiervoor uitgenodigd. Het was een goed samenzijn en ook voor Michael leuk om te zien hoe we al een behoorlijke groep worden. We hebben op dit moment 38 studenten en nog steeds komen daar mondjesmaat studenten bij. Het wordt wel steeds moeilijker om die studenten nog bij de les te krijgen maar via extra lessen proberen we ze bij te spijkeren en dat lukt aardig.
Extra Engelse lessen worden ook gegeven en dat is hard nodig. Het is ongelooflijk dat toch een flinke groep van zo’n 10 studenten de Engelse taal helemaal niet machtig is en zelfs kunnen er een aantal niet lezen en schrijven. Dat het niveau van het Engels laag is is wel te begrijpen omdat er pas Engels gegeven wordt na de primary school (basisschool). Toch vraag je je af wat kinderen dan gedaan hebben op Secondary School als ze ook niet of nauwelijks kunnen lezen en schrijven. Het is triest maar de simpele verklaring is dat in de grote klassen de kinderen die niet zo snel van begrip zijn naar de achterste bankjes verdwijnen. Zoals ik al eerder zei; er is veel te doen….maar ook zoals Michael zei; ‘at least we can help them with learning to read and write’. En dat gaan we dus doen.
En dan is daar ook Step One. De groep die dit najaar deze kant op komt en nu al zorgt voor zoveel goeds! Wat dacht je van cash geld voor electrical goods via Stichting Paulien in Nederland. Het moest iets zijn dat direct ten goede zou komen aan onze studenten. We hoefden er niet lang over na te denken. Onze grootste klas Electrical Installation kan al dat materiaal wel gebruiken. We hebben voor 1 mio tsh spullen mogen kopen, geweldig en dank! Zo blij zijn wij met nu echt demonstratiemateriaal. Het is toch grappig om te vertellen dat hier electricity en ook internet geleerd wordt zonder stroom. Dat kan! Dankjewel Step One. De club die voor langere jaren aan ons verbonden wil blijven. Dat geeft nu al een goed gevoel terwijl zij nog voor de eerste keer moeten komen. We horen meer van hen in een van de volgende nieuwsbrieven waarin zij zichzelf voor gaan stellen.
De politiek en de aankomende verkiezingen van oktober in Tanzania spelen voor het project een dubbele rol. Al eerder had ik het over de Fundraising waar veel geld van verwacht wordt. De guest of honour die in de race is for presidency is niet ‘vrij gegeven’ zoals dat heet en dus mag hij nog niets doen. Dat betekent dat er nog altijd geen datum is voor de Fundraising. Wel hebben we Kinana op bezoek gehad van de CCM party. Een grote happening en alles en iedereen is aanwezig en komt er op af. Het is heel bijzonder te zien hoe de mensen en de kinderen reageren. Naar Nederlandse maatstaven misschien een grote poespas hier is het de happening van de dag. Je kunt het je niet voorstellen maar ineens komt er een stoet van dikke auto’s aanrijden, wordt iedereen zenuwachtig. De dag ervoor wordt er een boom gebracht want die moet dan geplant worden door Kinana en ik mag dan op de dag zelf naast hem zitten. Geweldig! In mijn mooiste jurk doe ik dat ook. En als altijd is de grote stoet ook ineens weer vertrokken. Met de meegenomen mensen in hun kielzog. Je zal er maar bij zijn. En hoe anders is dat dan als een roos aannemen in een PvdA campagne? We zijn er voorzichtig mee want deze school is niet politiek. Ik heb geleerd vriendelijk te zijn. Niemand perse voor het hoofd te stoten en wel open te staan voor wat hoort en een beetje moet.
Tot slot nog dit. Een weg vinden met deze studenten is nogal iets. Vooral omdat iedereen van een ander niveau is. Het is weer leuk om iedereen te ontmoeten in dezelfde klas. Creation Class. Daar begrijpen we elkaar allemaal. Omdat het gaat over expressie. Een lijn trekken kunnen we allemaal, daar iets van maken, dat is de kunst. Zo ook deze les building the highest tower. Al gezien op facebook maar ik wil het verhaal graag nog eens delen en voor de mensen die niet op facebook aanwezig zijn. En ook weer dat mooie filmpje van William en de windmolens. De Don Quichotte van zijn al weer even geleden tijd. Kijk er naar en zie wat onze studenten zagen. Het werd stil na ooh en aah en met dank nogmaals aan Alex die dit mogelijk heeft gemaakt. Wat heb je geleerd? Een antwoord was; dat ik meer kan dan ik denk.
De opdracht in Creation Class: bouw de hoogste toren….
En dan gaan we aan de slag met het bouwen van de hoogste toren. Alles buiten en binnen mag gebruikt worden maar geen spijkers, touwen e.d. Het resultaat zie je op de foto’s.
De tweede nieuwsbrief met het vervolg van de nu stand van zaken en wat er nog meer op stapel staat. Opnieuw zijn er studenten bijgekomen, we gaan richting de 40 en dat is goed nieuws! Het betekent ook nieuwe activiteiten om alles en iedereen goed aan het werk te krijgen.
Als er een nieuwe student komt dan gaat dat zo’n beetje zo; zoon of dochterlief wordt gebracht door een familielid op de brommer, soms met de auto. De eerste betaling wordt gedaan, de student wordt ingeschreven en als het een boarding student is dan komt hij/zij met een blikken koffer meestal mooi opgeschilderd. Daarin zitten de persoonlijke spullen. Verder wordt er meegebracht een emmer, een bezem, als je agricultural gaat doen een soort hakwerktuig en niet te vergeten een matras. Meestal gaat de student direct de klas in en wordt hij of zij later door een college student begeleidt naar en wegwijs gemaakt in de dormitory. Ik vraag mij altijd af wat zo’n student allemaal denkt en voelt op zo’n eerste dag en nacht…
In feite is met het opnieuw beginnen een doorstart gemaakt van de school. De werkelijke situatie is in kaart gebracht en besproken met de Trust en de schoolboard in aanwezigheid van Bert die een volle week in februari in Tanzania was. Samen hebben we veel plezier gehad en hard gewerkt en daar waar nodig druk uitgeoefend. Het blijft een spanningsveld om verantwoordelijkheden en daarmee vooral ook inkomende financieen goed te organiseren. Toch is een eerste goed begin gemaakt om de financiele tekorten op korte termijn op te gaan lossen. Ook kan nu in ieder geval één boardinghouse voor de meisjes echt afgemaakt worden. Eind maart moet het klaar zijn. De meisjes slapen nu in het grote Principal house. Als de meisjes kunnen verhuizen, dan kunnen de boarding jongens die nu buiten de compound verblijven (en waar we huur voor betalen) ook naar het schoolterrein verhuizen. Zij worden dan de nieuwe bewoners van het Principal house.
Via Bert heb ik met nog meer mensen contact kunnen maken die voor mijn werk belangrijk kunnen zijn en we hebben met z’n tweeen een bezoek gebracht aan HAI Vocational Training Center waar Bert net als ik de eerste keer van onder de indruk was. Een goed werkend training center, ooit opgezet door een Duits echtpaar. Tien jaar hebben ze er over gedaan om nog weer 10 jaar verder te zijn waar ze nu zijn; een fantastische school met goedlopende courses voorzien van alle benodigde middelen en materialen en goed opgeleide leraren. De helft van de inkomsten komt van schoolfees, de andere helft van wat ze verkopen. De Duitse Principal is een vakman in het maken van houten orgels en ook gitaren die zelfs buiten Tanzania geexporteerd worden. Alles wat ze maken ziet er prachtig en afgewerkt uit, van tafels voor secondary schools, tot kasten, bedden, dienbladen, schaakborden, zelfs hele piepkleine ragfijne houten boekenleggers.
Tegenover deze indrukwekkende school staat een bezoek aan de carpentry werkplaats van Philip (een Australier) die voor een governmental VTC in Moshi werkt. Net zo indrukwekkend omdat hij met bijna niets en zonder prachtige machines via een simpele en effectieve leermethode ‘think-feel-understand’ en KISS ‘keep it simple & sensible’, zijn lesstof in praktijk weet te brengen. De methode gaat samen met een werkschema waarop de student invult wat hij gaat maken, wat hij daarvoor nodig heeft en hoe hij dat gaat doen. Philip levert het werkplan en de student vult na de opdracht de evaluatie in waarmee de teacher direct ziet of alles begrepen is.
Een ander simpel en doeltreffend idee is de studenten niet in schoolbanken te laten plaatsnemen maar op lange bankjes (zonder tafel) langs de zijmuren zodat ze allemaal gericht zijn op de man voor de klas voor het schoolbord. Philip heeft een voorbeeld laten zien van de effectiviteit van zijn leermethode. Langs de weg vond hij een stuk ijzerdraad. De vraag aan de studenten is bepaal het midden zonder een meetlint, hoe maak je het stuk draad sterker en probeer er een stuk gereedschap van te maken. Het eindresultaat zie je op de foto. De opdracht aan jullie is dezelfde als aan de studenten en jullie zijn al een beetje op weg geholpen door de foto. Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden/oplossingen. Succes!
Op basis van het Philip verhaal en de eerder door mij ervaren leermethode in Kenia ‘I know-I understand-I do’, wil ik ook deze methode introduceren in KVTC. Interne examens bevatten vragen onder genoemde 3 stappen en worden op deze manier ook een methode om te bepalen of de leraar ‘goed’ heeft les gegeven. Na een sessie teach the teacher, kunnen zij aan de slag met deze methode. Het wachten is nu even op de definitieve samenstelling van het teachersteam want helaas hoort bij een doorstart dat we van sommige teachers afscheid gaan nemen.
Aan het licht is verder gekomen dat er nog het een en ander moet gebeuren aan de registratie van de school. We mogen lesgeven in de meeste courses als VTC vanwege een voorlopige beslissing in afwachting van het aanvragen van werkelijke accreditatie. Dat proces duurt even maar voor onze course Agriculture and Animal Husbandry was nog geen aanvraag gedaan en daar hebben we zo’n 10 studenten. Ik heb tegenwoordig veel telefoonnummers van VETA ‘Vocational Education and Training Authority’, onder de sneltoets van mijn telefoon zitten. De aanvraag is inmiddels gedaan en we verwachten binnenkort bezoek van VETA.
Eerder sprak ik al over de op handen zijnde fundraising door het Tanzaniaanse bestuur. In Nederland kennen we dit fenomeen niet maar in Afrika is dat een geeigende manier om in een klap heel veel geld binnen te halen. De organisatie van zo’n fundraising vraagt tijd, de juiste mensen met lees de juiste invloed en het kapitaal. Vooral gaat het in eerste instantie om de ‘guest of honour’. Deze meestal man bepaalt het gezicht en daarmee de uitstraling van die fundraising. En zo’n man zegt ook niet toe als het geschatte bedrag van de fundraising te laag zou kunnen uitvallen. Kortom genoeg gevoeligheden waar aan gedacht moet worden, bovendien kun je zo’n fundraising niet elk jaar doen. En dus zitten we gerust een hele zondagmiddag gebogen over een ellelange lijst met namen om vooral van elkaars telefoons telefoonnummers achter die namen te noteren. Je begrijpt dat ik de volgende keer oversla. En zo zijn er meer hele gewone zaken in dit dagelijkse leven die bij mij als witte de wenkbrauwen doen omhoogkruipen. De kunst is er niet perse iets van te vinden al denk ik natuurlijk ook regelmatig dat kan efficienter en functioneler! Soms is het ook ‘logica’ waar ik hartelijk om kan lachen. Zoals deze. Omdat het regenseizoen in aantocht is denk ik als praktische Nederlander en uit ervaring; laat ik nu maar vast rubber laarzen kopen want straks als het regent zijn ze uitverkocht. Als ik dan ga vragen naar rubberlaarzen zijn ze nergens available, het regenseizoen is immers nog niet begonnen…
In afwachting van het regenseizoen wordt ook het KVTC terrein klaargemaakt voor de gewassen. We graven gaten voor de bananenbomen en planten mais en bonen. De studenten helpen mee onder het motto wie straks wil eten zal ook werken. Tegensputteren doen de studenten omdat het studenten zijn maar het einde van het liedje is dat iedereen met goed gemoed aan de slag gaat. Het is leuk om met z’n allen bezig te zijn en zo ook voor elkaar te zorgen.
Voetballen doen onze studenten het allerliefste, ook op blote voeten. Het KVTC team is inmiddels in ‘zware training’ onder leiding van Paul en Ramedan want de proef wedstrijdjes zijn niet gewonnen. Aan de mooie shirts waarin ze spelen in allerlei mogelijke kleuren uit Nederland kan het niet liggen, evenmin kan het liggen aan de stoere naam die de studenten hebben gekozen voor het team “KVTC HUNTERS”. De laatste officiele wedstrijd tegen een teachersteam van de buurschool is afgelopen week gelijk gespeeld dus we gaan vooruit! En we hebben ook een enthousiaste supportersgroep dat zijn alle anderen die niet op het veld staan.
Ik sluit af met 3 hele goede berichten. Sirili Mushi (Trustmember) heeft de school 2 koeien geschonken, eigenlijk 3 want een van de koeien is drachtig! Ze zijn er nog niet maar wij zijn er klaar voor. Mumi onze maintenance-vrouw heeft met de spullen die we hebben provisorisch 2 deuren en een afscheiding gemaakt in de mooie stal die we hebben staan. De stal is oorspronkelijk gebouwd voor de varkens die er straks ook komen. Aangezien de stal groot genoeg is en we kreatief moeten zijn, is besloten deze stal een koeien- en varkensstal te maken. Met de 15 kippen die we al hebben worden we binnenkort een halve boerderij en dat is voor iedereen fijn vanwege voedsel en ‘lesmateriaal’ voor de studenten.
Goed nieuws 2 is dat we vanuit Nederland via crowdfunding geld gaan inzamelen om een binnenkeuken te bouwen. Cecilia onze kok en matrone kookt nu buiten in een bij elkaar gespijkerd blikken schuurtje en met het regenseizoen op komst wordt dat een hachelijke onderneming. We gaan de keuken bouwen in een van de kleinere witte gebouwtjes (workshop) achter het grote schoolgebouw. De te bouwen keuken heb ik eerder in Karanga VTC gezien. Mooi, doeltreffend en energiezuinig. Het is een soort grote oven met daarin verzonken 2 grote suffria’s (kookpotten). De oven is aan de voorkant voorzien van een klein luikje waar stookhout in gaat. Dat vraagt vanwege de ingesloten bakstenen ruimte veel minder en duur stookhout. Via een simpele schoorsteen vanuit de oven naar de buitenkant en omhoog, verlaat de rook het gebouw.
Goed nieuws 3 is dat Alex vanuit Nederland maar liefst 2 maanden komt om de school weer een stap verder te helpen op o.a. power- en communicatiegebied. Alex heeft uitgebreide ervaring in Oost Afrika met het bouwen van scholen en deze projecten te voorzien van water, stroom, solar, internet, goed werkende computers en ga zo maar door en dat kan hij dan ook nog eens veelal met de middelen en mogelijkheden voorhanden. Ik ben heel blij met zijn komst op de 9e van deze mooie maand maart.
Veel groeten van ons allemaal uit het mooie Umbwe!
We zijn een maand onderweg. Het wordt tijd voor een eerste echte nieuwsbrief uit Tanzania waarin uitgebreid aandacht voor de stand van zaken en de werkzaamheden tot nu toe. Deze tijd is de warmste tijd van het jaar voordat we in maart ergens de eerste regens kunnen verwachten. Op onze school is de temperatuur toch aangenaam in verhouding tot bv Moshi en elke morgen en avond laat de prachtige Kilimanjaro zich zien. Een magnifiek uitzicht!
Sinds half januari is er veel werk verzet. De focus ligt op het vinden van nieuwe studenten. Alles is uit de kast getrokken om dat voor elkaar te krijgen waarbij ons doel minstens 50 studenten vinden aardig in de buurt komt. We zitten nu op 30…..hoera!
Samen met Paul Kapiki en veelal op de brommer zijn we op pad geweest naar scholen, kerken en instanties om te vertellen dat KVTC zich bevindt in een nieuwe fase. Dat bericht is met veel enthousiasme ontvangen. We hebben mooie brochures en flyers gemaakt en de schoolformulieren zijn aangepast en verfrist. Het ziet er prachtig uit.
Paul en ik zijn letterlijk gaan flyeren en posters gaan plakken en er is 8 dagen lang een radiocommercial uitgezonden over onze school te horen van Kibosho tot Arusha en zelfs tot aan Manyara regio, zo’n 200 km verderop. En ook daar zijn we naar toe gegaan. De contacten die ik daar nog heb via Sarakasi/Stichting Twiga zijn zeer bruikbaar. Ook zij gaan voor ons promoten en misschien is er in de toekomst wel een samenwerking mogelijk met de kinderen die in dat project Secondary School af gaan ronden. In de radiocommercial hebben we ook laten weten dat we op zaterdag 7 februari een open dag hebben en ja zoals dat hier gaat komt dan niet iedereen op die dag maar ook op zondag en de rest van de week erna. En ook al waren er op die dag niet veel bezoekers, we merken aan alles dat er over onze school geproken wordt. Er wordt veel gebeld en de ‘joininginstructions’ liggen op verschillende plaatsen in Moshi, Arusha en andere plaatsen klaar en daar wordt goed gebruik van gemaakt.
Een prachtige andere kans kregen we op vrijdag 6 februari. Er vond een zogenaamde ‘inswearing’ plaats op onze school waarbij zo’n 300 mensen aanwezig waren. De bijeenkomst behelst een officiele installatie van bewoners en lokale leiders in Kibosho en daarmee hadden we ineens 300 mensen uit de buurt bij elkaar die door mij en vertaald door Paul toegesproken zijn over de mogelijkheden van onze school. Opvallend is dat er behalve vragen over de opleidingen ook veel vragen worden gesteld over de kortdurende cursussen. Engelse en computer lessen zijn favoriet en dus gaan we deze volop aanbieden. Sowieso zijn de plannen om binnen het algemene onderwijs veel aandacht te besteden aan Engels. In Tanzania is Engels de 2e taal met als gevolg dat het niveau niet erg hoog is en problemen oplevert als er dan ineens vanaf Secondary School les gegeven wordt in het Engels. Zelfs teachers spreken niet altijd even goed Engels.
Met alle staffleden zijn inmiddels gesprekken gevoerd met als doel te kijken naar skills, talenten en commitment. Op deze manier hebben we nu een klein en zeer gemotiveerd team. Zij willen allemaal hard werken om de school van de grond te krijgen en iedereen weet dat men een extra stap zal moeten zetten. Elke maandag en vrijdag hebben we een vergadering. Op maandag bespreken we de doelen voor de week en op vrijdag evalueren we wat wel en niet gehaald is. Alle medewerkers zijn ook gevraagd naar hun ideeen om de school op de kaart te zetten en (extra) geld te verdienen. Hier alvast een idee van Anna onze tailoringteacher. De producten gemaakt in haar klas te verkopen aan toekomstige toeristen en ook bedachten we dat mensen in Nederland misschien wel belangstelling hebben voor bijvoorbeeld deze prachtige slippers en mooie tassen. Toekomstige webshop?
We zijn begonnen nemen we letterlijk. Er moet nog heel veel gebeuren maar in deze spirit zijn wij er van overtuigd dat het gaat lukken. Hulp vanuit Nederland kunnen we natuurlijk heel goed gebruiken. Bert Boekhold komt 16 februari naar Umbwe en dan gaan we kijken op welke manier Nederland ons van dienst kan zijn. We weten dat ook jullie commitment groot is, dat is fijn en dat voelen wij! Het bouwen gaat door en dit keer op een andere manier.
En had ik al verteld hoe mooi het is in de directe omgeving? De wandeling naar de markt bijvoorbeeld vlakbij de school door smalle paden dwars door de bananenplantages, prachtig. En oh ja de volle maan in Afrika is zo anders, alsof je ‘m bijna aan kan raken.
Veel groeten vanuit het mooie Umbwe van ons allemaal!
In november 2014 is Anne Sloot als door een wonder op ons pad gekomen. Een spontane en zéér gedreven Nederlandse van net in de 50 met veel ervaring in Tanzania en Kenya en graag al die ervaring en al haar kennis in dienst wenste te stellen van het KVTC. Eind november heeft Anne zich een week in Umbwe georiënteerd en 15 januari is ze per KLM afgereisd voor een periode van 2 en mogelijk 3 jaar in Tanzania, Anne gaat nasat haar werkzaamheden, maandelijks updates verzorgen vanuit het KVTC, hieronder haar eerste bericht.
Eerste bericht van Anne:
Een ander jaar een nieuw begin en een iets groter avontuur. Eerder dichterbij dan ik ooit had kunnen denken of dromen. Misschien wel een leven in Afrika.
Ik denk terug aan 2008 waar Caroline mijn beste vriendin gewoon zomaar dood ging en ik dacht als je ooit nog eens wil doen wat je soms wel eens dacht dan moet je wel een beetje opschieten. Dat is er van gekomen. Ik wil Caroline nog een keer noemen. Haar naam. Haar sprinkelsprankel. Misschien is dat geen woord maar het beschrijft haar. En het omschrijft onze vriendschap. Gek met z’n tweeen. We hebben ongelooflijk veel lol gehad samen. En zonder haar was ik nu niet geweest waar ik nu ben in mijn leven.
En dan nu het nieuwe avontuur. Met dank overigens aan Mirjam Laan die ik heb leren kennen tijdens mijn 9 maanden Tanzania periode. Sarakasi ya Vijana van stichting-twiga Geweldige tijd en als ik al niet half verliefd was op Oost Afrika dan ben ik het daar helemaal geworden.
Mirjam heeft mij in contact gebracht met de Nederlandse tak van Stichting KET (2007) en met Bert Boekhold. Wat een aardige en geweldige en gedreven man met een heel groot hart! KET is een van oorsprong Tanzaniaanse Stichting (2004) en staat voor Kibo Education Trust. Een school in eerste instantie voor weeskinderen moest er komen. En op die school moet er een vak geleerd worden. Bewust geplaatst op het platteland net buiten de stad Moshi in noord Tanzania om de kinderen/studenten in hun leefomgeving te laten blijven. Een vak leren.
Ik blijf het een goed onderwijsidee vinden om zo ook een omgeving levend te houden.
Prachtig. En nu staat er een school die met vereende krachten en door fantastische bouwgroepen uit Nederland gebouwd is. Alles is in potentie aanwezig. We hebben een
schoolgebouw, een aankomstpaviljoen, een teachershouse, een principalhouse, een varkensstal, een kippenhok, een boardinghouse, een voetbalveld en een campingsite en toilet/doucheblok voor het toerisme in aanbouw. Zoals gezegd alles is er en veel is nog niet af.
En nu moet er leven in en een echt begin gemaakt worden met alles! Studenten om mee te beginnen. Zo veel heel veel om te ontwikkelen. Het wordt mijn allergrootste klus ooit. 300 studenten uiteindelijk dat is het doel maar ook het toerisme op de kaart zetten. En wat dacht je van een visvijver en een restaurant en een additionele koe naast straks varkens en de nu al aanwezige kippen?
Begin December heb ik een week rond mogen kijken en kennis kunnen maken. Een week doorgebracht met Michael Ngarina.
De 72 jarige Projectleider en een zeer charismatische man. De man die aan het einde van die week aan de rand van zijn project stond en zei it breaks my heart that this project is not yet alive. De tranen sprongen mij (ook) in de ogen en ik dacht ja dat moet gebeuren en dat moet hij nog wel meemaken in zijn leven.
Na de week in Tanzania is alles snel gegaan. Drie keer goedkeuring Tanzania Nederland en van mijzelf. Evaluatie en plan van aanpak geschreven. Afspraken en overdrachten in Nederland. En dan dringt nu door door dat ik ga voor een jaar of twee met een optie op drie om dat gewenste leven in de brouwerij te brengen. Het huis is verhuurd voor een jaar wederom met toestemming van die hele aardige woningbouwvereniging Volkshuisvesting. Instanties als Unive en de gemeente Arnhem werken mee. En dan kan ik weer vertrekken.
Ik heb de laatste tijd aan meerdere mensen verteld hoezeer ik me realiseer wat het betekent om zo vrij als een vogel te zijn. Ik wil er aan toevoegen hoe ik met juist geen geld de leukste dingen heb gedaan de afgelopen jaren en ben gekomen waar ik me nu thuis voel in mijn leven. In Afrika en in Nederland. Dank alle lieve vrienden waar ook ter wereld!
En nu gewoon maar weer eens kijken hoe het is in ditmaal Umbwe en
Moshi Kibosho regio
in Tanzania.
Donderdag 15 januari vlieg ik naar Kilimanjaro.
Het wordt een behoorlijke klus en ik ga het niet alleen doen. Er zijn zoveel mensen in Nederland en Tanzania die met http://www.projecttanzania.nl/ verbonden zijn. Dat feit geeft mij het vertrouwen dat we dit project samen de volgende fase in kunnen loodsen; de school en het project in al haar facetten verder opbouwen en ontwikkelen. Heel veel dank aan allen en met name Bert en Michael die mij het volle vertrouwen geven.
Karibu Tanzania
Liefs Anne
En als toetje dit filmpje in december 2014 door mij gemaakt:
ieuwsbrief maart tot half april 2018
